Mijn Lichaam

"Maybe it's not always about trying to fix something broken. 

Maybe it's about starting over and creating something better"

Ik heb vannacht de nodige hoeveelheid slaap ingehaald. Ik werd om half 12 wakker. Blijkbaar had ik het nodig en dat kan ik met een lichaam zoals dat van mij best voorstellen. 

Stel je hebt een voorraad energie;  de brandstof die jou in staat stelt om te functioneren. Een deel van de energie heeft het lichaam zelf nodig om te kunnen functioneren. Zie  je lichaam als een kleine fabriek waar zich 24 uur per dag, 7 dagen per week allerlei processen afspelen waar wij zelf ons vaak niet eens bewust van zijn.

Het hart heeft brandstof nodig om non-stop je bloed rond te kunnen pompen, je longen zullen geen moment pauze nemen want dan kom je lucht tekort en je nieren werken als mijnwerkers om je bloed schoon te houden en de afvalstoffen af te voeren. 

Dan heb ik het nog niet eens over de talloze processen die constant de stofwisseling en hormoonhuishouding reguleren en in evenwicht houden of het hele leger aan witte bloedcellen dat ons lichaam beschermt tegen ongewenste indringers in de vorm van bacteriën  virussen,  schimmels en andere ziektekiemen. 

Er gebeurd gedurende een etmaal zoveel in ons lichaam dat we blij mogen zijn dat het allemaal 'vanzelf' gaat. Het bewustzijn van de complexheid van een lichaam, komt vaak pas op het moment dat processen en/of machines er de brui aan geven en stoppen met werken.....

Als je hart er mee stopt kan niks in het lichaam die taak overnemen. Kort gezegd is het dan einde verhaal. Je nieren zijn de enige organen die met 2 man sterk vertegenwoordigd zijn. Kun je nagaan hoe belangrijk hun functie is! 

Echter als beide nieren er de brui aan geven ontstaat er een serieus probleem. Er ontstaat een file van auto's gebouwd van vocht gevuld met afvalstoffen die niet in staat zijn om via de afrit de snelweg te verlaten. Terwijl er aan de andere kant afvalstoffen en voedingsstoffen de bloedbaan blijven betreden met als gevolg dat er een disbalans ontstaat die gevolgen heeft en overwerk creert voor alle overige processen in het lichaam. Waardoor het lichaam nog meer energie nodig heeft om de boel weer in balans te krijgen en te reparen.

En dan heb ik het nog niet eens over het defect van mijn alvleesklier. De benzinepomp die alle manschappen helpt om hun benzinedop los te draaien (met insuline) zodat  glucose opgeslagen kan worden als brandstof om optimaal te kunnen functioneren en mee te kunnen draaien in het complexe systeem dat ons in leven houdt en waarmee wij kunnen overleven op deze aarde. 

~

Terug naar waar we gebleven waren: Als bepaalde functies in je lichaam niet naar behoren functioneren, heb je dus meer energie nodig om je lichaam te onderhouden en de interne processen in evenwicht te houden waardoor je minder energie overhoudt voor externe activiteiten. 

De activiteiten waar wij ons bewust van zijn en die we bewust kiezen om onze tijd te vullen en te overleven in een sociale maatschappij: Eten, studeren, slapen, werken, sporten, autorijden, wandelen, boodschappen doen, Huishouden, voor de kinderen en onze huisdieren zorgen. We vinden het allemaal zo vanzelfsprekend en verwachten maar dat ons lichaam zonder problemen doet wat wij er van vragen. 

Ik ben er inmiddels wel achter dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is....

Jason Mraz - I won't give up

Tandarts

"The best way out is always through"

Gespannen lig ik in de stoel van de tandarts. Het is stil en donker. De tandarts zoekt iets tussen zijn gereedschap, kan het blijkbaar niet vinden en loopt mompelend de behandelkamer uit. Daar lig ik achterover met open mond in de stoel in het licht van de behandellamp waardoor de rest van de behamdelkamer in het duister verdwijnt. Op de achtergrond vang ik wat klanken van de radio op. Ik sluit mijn ogen. Niet veel later komt de tandarts terug met een grote betonboor in zijn handen. 

Op het moment dat hij de knop in drukt en het geluid van een enorme machine door de behandelkamer gaat schiet ik overeind.

Verschrikt kijk ik om mij heen. Op de enorme bak herrie die van buiten komt is er niks veranderd. Ik zit rechtop in bed. Jemig, hadden ze me niet even kunnen waarschuwen ofzo? Het is 8.30u! Met het hart in mijn keel en vergrote puppillen wrijf ik mijn ogen uit. Nog wat verward en met een slaperig hoofd probeer ik het geluid de lokaliseren. Met een zucht plof ik weer neer en leg met enige ergernis mijn hoofd onder mijn kussen. Het had van mij best wat subtieler gemogen.

Als ik beneden kom zie ik door het keukenraam een flinke machine aan de overkant van de straat staan. Er beginnen lampjes te branden. Afgelopen week kregen we bericht in de bus dat ze de bomen aan de overkant gingen verwijderen vanwege een of andere insectenplaag. Had mij even niet gerealiseerd dat het vandaag was.

Goed, terug naar de orde van de dag. Tandarts. Een paar weken terug was ik op controle geweest voor een grondige gebitsreiniging. Het is één van de onderdelen ter voorbereiding op transplantatie. Voordat je geopereerd wordt wil het ziekenhuis dat je vrij verklaard bent van mogelijke infectiehaarden. Gebit en tandvlees vormen een risicogebied en moeten dus gesaneerd worden.

Tandartsen, mondhygiënisten   brrr... ik heb er echt helemaal niks mee. 

Ik hou helemaal niet van dat gepor en geprik in mijn bek. Echt waar, mij doe je meer plezier met een bezoek aan het ziekenhuis dan met de halfjaarlijkse tandartscontrole. Er zijn al meer dan genoeg mensen die zich bemoeien met mijn lichaam en mijn gezondheid. De tandarts is mij er dan vaak net 1 teveel. En om heel eerlijk te zijn ben ik 's morgens vaak al zo druk met medicijnen innemen, bloedsuikers controleren, insuline prikken en zorgen dat ik een stevig ontbijt naar binnen krijg (ik heb vaak al moeite om naast alle pillen een hap door mijn keel te krijgen) dat mijn tanden er nog wel eens bij inschieten. 

Dan is die medicatie daarnaast ook niet bepaald bevorderlijk voor je tanden en gebit en de suikerziekte doet er nog een schepje bovenop waardoor ik nog eens extra gevoelig ben voor tandvleesontsteking. Dus moet je er eigenlijk nog meer aandacht aan besteden dan iemand die gezond is. Ik zou het daarnaast fijn vinden als de tandarts eens positief commentaar zou leveren. Iets in de trant van "goh, ik zie dat je je best doet, maar mag nog wel iets beter en misschien helpt het als je...(vul zelf maar in)" in plaats van "je moet beter poetsen". Van die laatste woorden schieten de nekharen overeind en heb ik alles behalve zin om nog langer een tandenborstel in mijn mond te stoppen. Meer dan mijn best kan ik niet doen toch? 

't is toch best erg  als je jezelf betrapt op de gedachte dat je liever 4 uur dialyseert dan dat je in 30 minuten je gebit laat reinigen door de mondhygiëniste....

Vertrouwen

"When someone is going through a storm, your silence presence is more powerfull 
then a million empty words"
Thema Davis

Het begint al te schemeren, huizen razen langs mij heen en af en toe schijnt er een licht van een tegemoetkomende auto in mijn gezicht. Gedachteloos laat ik mij door de taxi naar huis rijden. Moe van de dialysebehandeling en alles wat er vanmiddag gebeurd is. Ik dut wat weg, de vermoeidheid slaat toe en ik wordt mij bewust van de brok die zich in mijn keel vormt terwijl ik de tranen door slik die ik op voel komen. Alles om mij heen lijkt te vervagen behalve het geluid van de radio.

Volumia - Er is altijd een weg

Mijn hoofd vult zich ineens met gedachten en herinneringen.

Ik heb enorm veel artsen en medisch personeel gezien. Het is echt niet altijd makkelijk geweest en mijn vertrouwen in mensen is mede hierdoor behoorlijk op de proef gesteld. Ik Moest regelmatig van arts veranderen en met de één kon ik het beter vinden dan met de ander. Het maakt dat ik vaak in eerste instantie wat afstandelijk ben en ruimschoots de tijd neem om in te kunnen schatten wie ik voor me heb. Dat maakt dat de meeste artsen niet zo goed hoogte van mij kunnen krijgen omdat ik weinig van mijzelf laat zien.

Inmiddels heb ik wel geleerd dat het belangrijk is om constant je eigen verhaal duidelijk te hebben en het keer op keer moet herhalen om te voorkomen dat er misverstanden ontstaan of dat men zijn of haar eigen plannen trekt.

Natuurlijk zal het ziekenhuis nooit dingen doen of ingrepen verrichten zonder jouw toestemming. Echter komt er soms zoveel op je af dat je het gewoon even moet laten bezinken voor je overhaaste beslissingen neemt waar je achteraf misschien wel spijt van krijgt.

Hoe vaak artsen mij al niet hebben gebeld met slechte berichten en dat ik vroeg of ik een uurtje later terug kon bellen om het verder te bespreken. Dan had ik even de tijd om het bericht te laten bezinken, erover na te denken en vragen op te schrijven. De meeste artsen hebben daar geen enkel probleem mee.

~

Na het Sophia kinderziekenhuis ben ik via het Erasmus MC, het Jeroen Bosch ziekenhuis in Den Bosch en het Rijnstate in Arnhem in het UMCN St Radbout terecht gekomen. De ziekenhuizen waren in basis prima, maar ze misten iets waardoor ik mij nooit meer zo op mijn  gemak heb gevoeld als tijdens mijn kinderjaren in het Sophia Kinderziekenhuis. Het UMCN bracht daar verandering in. Om de één of andere reden voelde ik mij in het Radboud al vrij snel op mijn gemak.

Ik mocht in mijn handjes knijpen om een toegewijde en betrokken arts te treffen die naast de medische kennis ook een coachende rol op zich nam om mij door deze onzekere tijd heen te helpen. Eindelijk iemand waarbij ik mij meteen veilig en vertrouwd voelde om mijn vragen te stellen en mijn zorgen voor te leggen. Een arts die mij op elke vraag duidelijke en heldere antwoorden terug wist te geven waar ik iets mee kon en die mij het vertrouwen gaven dat ik nodig had.

Ondanks alle slechte berichten die hij mij te brengen had, gaf hij me hoop. Door zijn duidelijke briefing wist ik waar ik aan toe was en wat ik kon gaan verwachten. Iemand die mij met beide benen op de grond hield, bij wie ik mijzelf kon blijven, de rust kon bewaren en daardoor bewuste keuzes heb kunnen maken omtrent mijn behandeling.

~

Het is lang geleden dat ik een arts heb gehad die daar toe in staat was en het deed me ook echt pijn te horen dat hij mij over moest dragen aan een andere arts. Juist op dit oment waarin er zoveel gebeurd, er levensbepalende beslissingen moeten worden genomen waarbij ik juist de steun kan gebruiken van iemand die mij begrijpt, achter mijn keuzes staat en die ik kan vertrouwen.

Bezoek LUMC

“Good things are coming down the road, just don't stop walking..”

Nu de Dialyse op de rit is kan ik ook weer verder met de voorbereidingen om voor orgaantransplantatie in aanmerking te komen. Keuzes, keuzes, keuzes en etnische dilemma's. Om voor een nier van een overleden donor in aanmerking te komen sta je gemiddeld ruim 4 jaar op de wachtlijst. Als er al een mogelijkheid bestaat om een nier van een naaste bij leven te ontvangen dan ben je algauw een jaar onderweg. In dat geval offert een gezond iemand wel haar nier op om mij een betere kwaliteit van leven te schenken. Simpel weg omdat we in nerderland niet over voldoende donoren beschikken die na hun overlijden hun organen af willen of kunnen staan om mensen zoals ik te redden.

En het klinkt wellicht wat tegenstrijdig maar in dit geval zou mijn suikerziekte weleens gunstig uit kunnen pakken. ….

Afgelopen week had ik een gesprek in het Leids Universitair Medich Centrum met betrekking tot de mogelijkheden tot een dubbele transplantatie van zowel een nier als een alvleesklier. Deze ingreep heeft als voordeel dat als alles goed gaat ik ook van mijn suikerziekte genezen ben en dat dit de overlevingskans en levensduur van een nieuwe transplantatienier vergroot.

Aan het eind van het intake gesprek waarin de voorbereiding, de ingreep, de nazorg, de voordelen, de nadelen en de risico's werden besproken, kreeg ik te horen dat de arts mij wel als potentiele kandidaat ziet voor deze zware doch mogelijk waardevolle ingreep. Hiermee vervalt de optie om alleen te kiezen voor een nier van een overleden donor en win ik dus sowieso al 2,5 tot 3 jaar aan wachttijd.

In de tussen liggende tijd worden er een hoop onderzoeken gedaan om te kijken of mijn lichaam de juiste conditie heeft om getransplanteerd te kunnen worden.

Bij mij blijft het knagen. Ik ben nog jong, heb al 2 transplantaties achter de rug en heb daarnaast nog eens suikerziekte dat brengt risico's met zich mee. Als ik enkel zou kiezen voor de nier van mijn moeder dan blijft de bedreiging van complicaties ten gevolge van de suikerziekte bestaan wat de overlevingskans van de nier van mijn moeder in theorie doet verkleinen. Het feit dat ik al 2 transplantaties gehad heb maakt dat ik afweerstoffen bij me draag die de kans op een geschikte match van toekomstige organen verkleinen.
Een andere optie is dat ik eerst een nier van mijn moeder ontvang en later nog een pancreastransplantatie onderga. Nadeel daarvan is dat ik in korte tijd 2 grote operaties moet ondergaan waarbij ik 2 verschillende organen krijg daarbij het totaal aantal transplantaties op 4 komt. Wat het in de toekomst weer moeilijker zal maken om een geschikt orgaan te vinden met de minste kans op afstoting. Er komt dus nog heel wat bij kijken en ook nu weer is het de risico's en voor- en nadelen tegen elkaar afwegen. 

Ik ga het allemaal eens rustig laten bezinken, de voors en tegens afwegen, raad vragen bij mijn intuïtie en er maar eens een paar nachtjes ver slapen voordat ik een definitieve keus ga maken.... 

Charlie Brown - I am on my way

Op de terugweg nog even langs mijn oma in Haarlem en even alle opgebouwde spanning van me weg laten waaien op Zandvoort. Heerlijk zo'n frisse zeewind!

Facebook:
Ik heb groen licht  mag door naar de volgende ronde: hart- en vaatonderzoeken.... (45 likes) 

Eigenwaarde

“Sometimes we build up walls. Not to keep people out, 
but to see who loves us enough to break through them”

Iedereen wil gewaardeerd worden, goedkeuring krijgen en geaccepteerd worden zoals hij of zij is. Jarenlang heb ik weinig zelfvertrouwen en eigenwaarde gekend. Ik sprak laatst iemand ook chronisch ziek die dat wel herkende. Ze zegt: “apart heh? Dat we dat beiden zo ervaren...” Ik denk even na en vertel haar dan dat het misschien helemaal niet zo vreemd is maar juist wel heel verklaarbaar....

Als kind ging de meeste aandacht naar mijn gezondheid. Mensen waren constant in de weer om mij beter te maken. Pillen slikken, bloedsuikers meten, insuline spuiten. De nadruk werd dus veelal gelegd op mijn beperkingen en als er iets niet klopte werd ik weggestuurd omdat ik niet aan de norm voldeed.

Als ik ziek werd, stuurde de leeraar me naar huis en werd ik vervolgens door mijn ouders in negen van de 10 gevallen naar het ziekenhuis gebracht. Als ik daar weer was opgeknapt voldeed ik weer niet aan de norm en moest ik weer naar huis....

Dat is als kind niet bevorderlijk voor je eigenwaarde en zelfvertrouwen. Je krijgt het idee dat je nergens thuis hoort en voor niemand goed genoeg bent....

Phill Collins - True Colors

Acceptatie

“you can't control everything , sometimes you just need to relax and have faith things will work out.

Let go a little and just let life happen”

Ik denk terug aan de man dat in het ziekenhuis tegenover mij op de afdeling lag. Toen ik terug kwam van mijn ik meen mijn eerste dialyse zat er een meneer ik schat met een leeftijd van ongeveer 50-55 jaar keurig in pak naast het het bed schuin tegenover mij. De meneer had een telefoon aan zijn oor terwijl hij ondertussen driftig op het toetsebord van zijn laptop zat te typen. Hij leek zich weinig bewust van zijn omgeving en had volgens mij niet in de gaten dat er nog iemand met bed en al op de zaal was gearriveerd. Af en toe keek hij geergerd naar het infuus in zijn hand en de paal met vocht die eraan vast zat. Het was duidelijk dat hij het niet eens was met zijn huidige situatie. Ik kreeg de indruk dat de man er moeite mee had dat zijn gezondheid hem de regie uit handen had genomen en dat hij dat had moeten bekopen met een ziekenhuisopname.

Phill Collins - Take a look through my eyes

11 jaar geleden zat ik in hetzelfde schuitje. Net getransplanteerd, begonnen aan een nieuw leven waarin je haast het idee hebt dat je onverwoestbaar bent. Ik was vol vertrouwen en met goede moed aan een studie begonnen en genoot van het studentenleven tot na ruim een jaar de eerste blaasontstekingen de kop op kwamen steken......

De infecties kwamen vaak acuut, met hevige klachten en in een vergevorderd stadium omdat ik vanwege de transplantatie afweerremmers slik die mijn hele imuunsysteem platleggen om afstoting te voorkomen. Dan komt de koorts en dan kun je je meteen melden op de eerste hulp om de volgende 3 dagen vast te zitten aan een antibioticainfuus om de boosdoener te bestrijden. Een paardenmiddel waar je in eerste instantie zelf eerder van af- dan opknapt en waar je eenmaal thuis alsnog minstens 2 weken voor nodig hebt om van te herstellen.

Niet weer die gezondheid die zich met mijn zaken en mijn leven komt bemoeien op momenten dat ik er echt niet op zit te wachten. Ik ging behoorlijk in de weerstand en wilde mijn lijf laten weten dat ik mij niet onder de duim liet krijgen.

Ik wilde dolgraag studeren en bewijzen dat ik met de nieuwe nier weer alles kon en onverslaanbaar was. Ik wilde mijn ouders niet teleurstellen en ik wilde ook niet dat mijn medestudenten mij een aansteller zouden vinden of zouden denken dat ik de kantjes er vanaf liep. Dus ik hield mij groot en sterk. Nam nauwelijks tijd om ziek te zijn, laat staan uit te zieken want daar liet het studierooster en de enorme berg studiestof gewoon geen ruimte voor. Eigenwijs als ik was sloeg ik alle signalen van mijn lichaam in de wind en vocht ik tegen mijn eigen lichaam.

Tevergeefs, hoe harder ik vocht en weerstand bood tegen mijn eigen grenzen des te harder werd ik terug gefloten en kwam de man met de hamer weer langs om mij duidelijk te maken dat ik dingen moest veranderen om mijzelf en mijn lichaam te beschermen met als gevolg dat ik bijna 2 jaar lang iedere tentamenweek in het ziekenhuis lag. De studiedruk en de opbouwende stress waren gewoon te groot. Na veel weerstand, onmacht en frustratie besloot ik met mijn studie te stoppen.....

Ik moest leren mijn lichaam te accepteren en vooral leren om naar de signalen van mijn lichaam te luisteren wilde ik optimaal van mijn leven te kunnen genieten en eruit kunnen halen wat er in zit. Ik moest leren mijn eigen tempo te bepalen zonder mij aan te passen aan de verwachtingen en snelheid van anderen die ten koste gingen van mijzelf.

Het was tijd om op zoek te gaan naar mijzelf en naar hetgeen wat ik nodig heb om in deze maatschappij van haast en presteren te kunnen overleven.... 

Een dagje ziekenhuis

“It's good to have an end to journey toward; 
but it is the journey that matters in the end” 

 Het is pas 8.00u als de taxi arriveert. Ik heb vandaag een druk dagje in het ziekenhuis voor de boeg. Diverse gesprekken met verpleegkundigen, internisten en 's middags weer dialyseren. De agenda van een nierpatient en diabeet maakt overuren. Niks geen vakanties, altijd 24u per dag in dienst van je eigen lichaam. Huishouden en werk vormen dan ook maar een klein onderdeel van mijn dagelijks leven.....

 Drie jaar geleden ben ik een kleinschalige hondenschool begonnen. Ik help mensen waar nodig met advies en training met betrekking tot de opvoeding en omgang met hun pup of (half)volwassen hond. Naast mijn volledige WAJONG-uitkering verdien ik op die manier een leuk extraatje om mijn eigen honden te onderhouden en leuke dingen met ze te doen.

De afgelopen weken zijn, gezien de omstandigheden, de activiteiten van mijn hondenschool een beetje naar de achtergrond verdwenen. Op dit moment is mijn gezondheid weer mijn fulltime job en is de hondenschool een leuk bijbaantje.

 Inmiddels heb ik een gesprek met de diabetesverpleegkundige, de internist en de nefroloog achter de rug. We hebben gesproken over de invloed van dialyse op de bloedsuikers, hoe ik de hogere waardes aan het eind van de middag kan aanpakken en met de nefroloog een gesprek gehad over de mogelijkheid voor transplantatie. 

Helaas kom je niet zomaar op de wachtlijst en zullen er eerst een boel onderzoeken moeten gebeuren om te kijken of je geschikt bent. Het scheelt dat ik al een aantal onderzoeken gehad heb voordat ik geopereerd werd. De rest van de onderzoeken zullen mettertijd plaatsvinden. Al met al zal ik toch rekening moeten houden dat het nog minstens een jaar zal duren voor ik getransplanteerd kan worden. Tot die tijd zal ik moeten blijven dialyseren...

 Nick & Simon - Kijk Omhoog 

 Facebook: Sinds de afgelopen weken lijkt de tijd vaak stil te staan en draait alles om overleven. Als ik vandaag na 7 uur met een leeg hoofd uit het ziekenhuis kom, compleet gezuiverd van emoties en gedachten schrik ik haast van alle drukte en hectiek om mij heen een vraag ik mij serieus af waarom iedereen zo'n haast heeft en zich totaal niet bewust lijkt van het leven en het huidige moment....... 

Alsof het allemaal zo vanzelfsprekend is.....

De eerste keer...

“Everything will be ok in the end. If it's not okay, it's not the end”

8-8 een makkelijke datum om te onthouden. Eerlijk gezegd ben ik heel slecht in het onthouden van datums. Verjaardagen sorry, die zitten niet in mijn systeem. Het is makkelijk dat Facebook tegenwoordig een reminder stuurt zodat je een paar minuten voor 24.00u nog even snel een berichtje kunt plaatsen om te feliciteren.

Dat maakt het eerlijk gezegd allemaal wel een heel stuk makkelijker dan wanneer je dagen van te voren op pad moet om een kaartje en postzegels (wie heeft die dingen tegenwoordig nog) te halen om hem verolgens op tijd in de brievenbus te doen. Ik heb hier nog wel een aantal kaartjes liggen: Speciaal uitgezocht, geschreven en klaar om op de post te doen alleen..... zijn er inmiddels alweer een paar maanden verstreken.....

Anyway, 8 augustus een nieuwe 'speciale' dag voor op mijn kalender. Mijn eerste hemodialyse. Ik heb mij in ieder geval voorgenomen om deze datum te onthouden omdat ik het ergens wel jammer vind dat ik niet meer precies weet wanneer ik 15 jaar geleden met de peritoneaal dialyse begon....

Ik werd vanmorgen om 9.00u opgehaald voor de eerste dialyse. Vorige week tijdens een voorbereidend gesprek met een verpleegkundige vond ik het nog te confronterend om op de dialyseafdeling te gaan kijken naar al die 'lotgenoten' waarbij je hun bloed door een machine ziet spoelen. Ik ben dus niet gegaan....

Nu heb ik geen keus. Wellicht helpt het dat ik nog wat versuft ben door de narcose en daardoor van die eerste dialyse weinig mee krijg. Ik bevind mij in een soort van roes en langzaam dringt de ware impact van de afgelopen 3 maanden tot mij door.…

Blof - Zo stil

Voor mijn trouwe achterban op Facebook:

“De eerste dialyse behandeling zit erop... Erg confronterend... je wordt wel weer ff met de neus op de feiten gedrukt. Morgen en zaterdag weer dialseren en dan om de dag. Vanavond nog een nachtje hier blijven i.v.m. benauwdheid... Ben gelukkig inmiddels wel bevrijd van de infusen aleen nog vast aan zuurstof... En die katheter tsja.. daar zal ik ook nog wel ff aan moeten wennen.....”

29 jaar later...

New beginnings are often disguised as painfull endings – Lao Tzu

Het is donker.... op de achtergrond hoor ik geroezemoes en het gepiep van apparaten. Ik probeer me om te draaien maar voel enige weestand. “AUW!” Er schiet een flinke pijnscheut in mijn nek en hoe ik ook op mijn linkerzij probeer te draaien, ik krijg mijn nek niet mee. De twee infusen, één in elke onderarm maken het mij ook niet makkelijker om een comfortabelere lighouding te vinden. 

Ik voel mij wat draaierig en krijg mijn ogen nauwelijks open. Ik besluit ze dus nog maar even dicht te houden.....

Er schiet een gedachte door mijn hoofd: “Is de operatie nu al voorbij? En ik heb niet eens gedroomd!” 

Het was een standaard vraag die mijn moeder altijd stelde als ik na de zoveelste operatie weer wakker werd. Ik heb haar tot op heden altijd moeten teleurstellen... 

Het afgelopen uur is er een tesiokatheter geplaatst. Ze hebben twee kunstofslangetjes in één van de grote aders in mijn hals aangelegd. Deze katheters liggen onderhuids en komen via de ader op mijn borst weer naar buiten.

“Mevrouw van Schaik?” Weer probeer ik mijn ogen open te doen. Vaag zie ik de contouren van een verpleegster naast me staan die even komt kijken hoe het gaat en of ik weer enigszins in het land der levenden ben. Voor de rest zie ik alleen maar vage omtrekken en een fel licht waar ik op dit moment nog niet zoveel behoefte aan heb. Ik doe mijn ogen maar weer dicht....

Marco Borsato - De Bestemming

Langzaamaan dringt alles weer tot me door. In de afgelopen maanden is mijn nierfunctie zodanig achteruit gegaan dat besloten is te starten met een nierfunctievervangende therapie: Dialyse.

Terug op de afdeling Nierziekten post ik nog even snel een nieuwe update op Facebook:
“Operatie is goed gegaan... Weinig pijn wel een stijve nek.. ik ga weer lekker verder slapen. Veel liefs voor jullie allen!”

Het kost even voor ik met de infusen en pijnlijke nek een comfortabele lighouding heb gevonden. Uiteindelijk val ik uit pure vermoeidheid weg in een onrustige slaap.