"Wat grinnik je" antwoord een goede vriend die terug komt van de boodschappen. "Binnenpretje" antwoord ik. Eindelijk gerechtigheid denk ik en met een zucht van verlichting lees ik verder.....
Op mijn netvlies zie ik de beelden van vroeger:
Trillend op mijn benen ondersteund door een klasgenootje op weg naar de kleuterjuf die mij onverdunde limonade siroop wil laten drinken. Boos omdat zij als kleuterjuf wel zou moeten weten dat onverdunde limonadesiroop niet te zuipen is en dat ik liever de snoeppot leeg eet die achter haar staat.
Mijn ouders die mij met alle liefde koekjes en limonade toe willen stoppen omdat mijn bloedsuiker weer eens naar het nulpunt gekelderd is. Blind van woede, huilend, rood aangelopen en boos sla ik het glas limonade uit mijn moeders hand en vervloek ik haar om de smerige droge koekjes die ze mij aan probeert te smeren en terwijl ik haar probeer te overtuigen dat ik echt nog geen hypo heb.
Oma's die met hun handen in het haar de hele voorraad uit de kast haalden omdat ik geen genoegen nam met de krakelingen en zandkoekjes waar ik normaal zo dol op was want ja, op dat moment wilde ik alleen de bosvruchten limonade en de droge koekjes omdat het volgens mama zo moest.
Tijdens zo'n hypo zit ik in een roes en verlies ik elke vorm van controle of zelfbeheersing. Alsof er een knop om gaat en iemand anders het roer over neemt. Achteraf ben ik vaak doodmoe en kan ik mij weinig meer van het hele voorval herinneren.
Mocht iemand mij ooit chagrijnig treffen, wees dan niet boos, loop niet weg maar vraag mij om mijn bloedsuikers te meten en geef me alsjeblieft een glas limonade en een paar smerige droge koekjes dan verdwijnt dat hypohumeur vanzelf!
