De juiste zorg op de juiste plek

Veel gezondheidsorganisaties zijn samen met het ministerie van VWS bezig om 'de juiste zorg op de juiste plek', een beweging waarin het volwaardig dagelijks functioneren centraal staat, te realiseren. Een initiatief waar ik gezien mijn medische achtergrond volledig achter sta en waar mogelijk met hart en ziel graag mijn kennis, ervaring en vaardigheden inzet om dit project te realiseren. 

De kennis en ervaring die ik binnen de gezondheidssector mag delen, geven mij veel voldoening. Het is voor mij een manier om na jarenlang medische onzekerheid nu te werken naar een toekomst waarin ik op zoek ben naar een gelijkwaardige en passende plek op de arbeidsmarkt.

De schrik slaat me om het hart als ik 1,5 week geleden de berichtgevingen over de aanpassing van de WaJong op mijn beeldscherm verschijnen ((FNV, 15 okt 2019):

·        ‘Men mag niets houden van de extraatjes’ 

·        ‘De Breman-regeling en maatmanwissel vervallen’
Opleidingsniveau telt niet meer mee

·        ‘Iedereen die minder dan fulltime werkt, komt nooit aan de 100% WML, ook niet als hij naar vermogen werkt.’

·        ‘Er wordt alleen rekening gehouden met het aantal uren dat iemand werkt’

Langzaam voel ik het beetje energie waar ik spaarzaam en efficiënt mee om probeer te gaan uit mijn lichaam stromen. De moed zakt me in de schoenen. Ik voel een brok in mijn keel en de tranen branden achter mijn ogen. Is dit waar ik de afgelopen jaren zo hard voor heb gewerkt? Is het met deze vooruitzichten überhaupt nog mogelijk om dit doel te bereiken?

Waar is de juiste zorg op de juiste plek binnen het ministerie van SZW?

Heb ik na de transplantatie zo hard gewerkt om middels eigen gefinancierde studie, vrijwilligerswerk en deelname aan maatschappelijke projecten een sterkere maatschappelijke positie te verwerven om mijn kansen op de arbeidsmarkt te vergroten, wordt ik voor mijn gevoel weer keihard naar de afgrond getrapt. Goed bezig mensen!

30 jaar lang heb ik geleefd met diabetes, 7 jaar lang was ik gebonden aan het dialyse apparaat en sinds mijn geboorte heb ik 3 transplantaties ondergaan. Sinds mijn laatste transplantatie in 2016 heb ik geen suikerziekte meer, functioneert mijn donornier naar behoren en ben ik gezonder dan dat ik in mijn hele leven geweest ben.

Voelde ik mij voorheen gevangen in mijn lichaam, nu voel ik me gevangen door de wet- en regelgeving 
en bureaucratie. 

Ik heb geen arbeidsverleden. Ik weet niet wat mijn arbeidscapaciteit is. Ik weet wel dat ik gemotiveerd ben en graag iets voor de maatschappij wil betekenen. Dat ik mijn kennis en ervaring in wil zetten om anderen te helpen. Een fulltime functie is helaas geen optie, de WaJong verlaten dus ook niet. Moet ik dan maar genoegen nemen met wat ik heb? Misschien wel, maar daarmee gaat er mijn inziens een waardevolle arbeidskracht verloren en wordt er onnodig overheidsgeld beschikbaar gesteld aan iemand die prima in staat is om op haar eigen niveau, binnen haar eigen grenzen, haar eigen boterham te verdienen.

Door alle tegenslag heb ik als geen ander geleerd om te kijken naar mijn mogelijkheden binnen mijn beperking. Ik ben er van overtuigd dat de arbeidsmarkt mij en vele anderen met een beperking een plek kan bieden, waarin we niet beperkt worden door onze gezondheid en dezelfde kwaliteit (misschien zelf wel beter) kunnen bieden als de ‘gezonde’ werknemer. Het enige wat onsbeperkt om te doen wat we graag willen en waar ik voor ben opgeleid is die verrekte WaJONG! En ik ben niet de enige.

We maken ons met z’n alle druk om de zwarte pieten discussie. Maar niemand denkt erover na dat er een flinke groep echte mensen volledig wordt afgesloten van de arbeidsmarkt omdat we denken dat ze beperkt worden in hun functioneren. Er is echter een hele groep die er van overtuigd is prima te kunnen participeren wanneer er rekening gehouden wordt met hun beperking. Waarom deze groep ontmoedigen om het beste uit zichzelf te halen door ze minderwaardig te behandelen en op ongelijke wijze te laten participeren dan hun collega die misschien uiteindelijk per saldo veel minder productief is.

 Laten we eens stoppen met kijken naar beperkingen en ons richten op de kansen en mogelijkheden. 

Kijken naar de mate van arbeidsgeschiktheid in plaats van arbeidsongeschiktheid

Laten we gewoons eens uit gaan zoeken op welke plek deze mensen wel in staat zijn om optimaal te functioneren, rekening houdend met hun beperking(en).

Misschien wordt het eens tijd dat het ministerie van VWS en Ministerie van SZW met elkaar aan tafel gaan om ook op de arbeidsmarkt de juiste zorg op de juiste plek te bieden en mensen met een arbeidsbeperking volwaardig mee te laten participeren in de maatschappij. Waar hebben we anders die hele participatiewet voor ontwikkeld?