Bejaardensoos

"Aging is not lost of youth but a new stage of opportunity & strength"
(Betty Friedan)

Onlangs was ik bij mijn oma op visite. Oma is kwiek en voor haar leeftijd behoorlijk bij de tijd. Ze woont zelfstandig, houdt contact met kinderen en kleinkinderen via Facebook en vertelde me in vertrouwen dat ze soms nog wel om half 12 's nachts patience zit te spelen op haar computer.
Ik moet er eigenlijk wel om lachen.

Buiten komt ze bijna niet meer. De buren doen haar boodschappen en af en toe nemen dochter- of zoonslief haar mee voor een uitje. Zo had papa haar onlangs nog door Amsterdam gereden nadat ze mijn broertje thuis hadden gebracht. Ze had er van genoten. Net als de keer dat we haar meegenomen hadden naar Zandvoort omdat ik zo nodig even alle gezondheidszorgen van mij af wilde laten waaien.

Oma schuifelt met rinkelende theekopjes op de rollator naar de woonkamer terwijl ze vertelt dat toen ze een tijdje terug in een rolstoel in de supermarkt was helemaal tureluurs werd van alle schappen gevuld met zoveel verschillende soorten producten dat ze niet snapte dat mensen zo goed wisten wat ze wilde hebben. "Ik vind het al moeilijk om op de naam van een product te komen nu ik zo weinig meer in de winkel kom en dan kun je in de supermarkt nog kiezen uit 5 verschillende merken!"

Ik begrijp oma. Ik knik en vertel haar dat ik tegenwoordig eens in de twee weken mijn boodschappen op internet bestel en  deze thuis laat bezorgen door de supermarkt. Het kost me teveel energie en het is me te zwaar om te tillen als ik voor meerdere dagen boodschappen doe.

"Wat zeg je lieverd?" Ik glimlach. Oma's gehoor begint haar in de steek te laten. Ik moet haar aankijken en goed articuleren. Het geeft niet, zulke kwaaltjes krijg je, als je de 91 bent gepasseerd.

"Lieverd" zegt ze terwijl ze haar hand op m'n schouder legt. "Oma wordt oud, mijn koppie wil nog wel..." zegt ze terwijl ze met de wijsvinger van haar andere hand tegen haar slaap tikt. "Maar mijn lichaam wil niet meer. Ik zou het allemaal nog wel willen, maar m'n gebrekkige lijf trekt het niet meer"

Ik kijk haar liefdevol aan. "Ik begrijp je oma, zo voel ik mij al mijn hele leven, iedere avond, soms zelfs de hele dag en ik ben nog niet eens half zo oud als u...."

Mijn stem klinkt inmiddels zacht en gebroken van vermoeidheid. Na een uur kletsen begin ik mijn concentratie te verliezen. Ik heb er al een reis van bijna 2 uur op zitten en ondanks dat ik nog niet eens zelf gereden heb, merk ik dat mijn emmertje vol is. "Je mag best even op bed gaan liggen om uit te rusten, lieverd" Antwoord oma meelevend. "'t logeerbed staat altijd klaar" Ik sla haar aanbod af. Ik ben bang dat ik dan niet op tijd wakker word of eenmaal opgestaan te gaar ben voor de rest van de middag. Zo zitten we nog even stilzwijgend naast elkaar. Als het tijd is om te gaan, staan we samen stijf op uit onze stoel, oma pakt me bij de arm en samen schuifelen we naar de voordeur.

Nick & Simon - Wijzer

Afterparty-Dip

"It's not the years that count in your life. Its the life in your years"
Abraham Lincoln

Na 2 dagen feest werd ik vanmiddag enigszins overvallen door een behoorlijk gevoel van confrontatie toen ik het ziekenhuis binnen liep. "Gaat het met je? je loopt zo te trillen" zegt 1 van de zusters als ik de zaal op loop. Ik haal mijn schouders op.

"Ik heb het koud, misschien dat het daardoor komt" mompel ik. Ze kijkt me met een scheve blik aan. Als ze de gordijnen dicht trekt komt de aap uit de mouw. "Ik hoop dat het vandaag eindelijk wel een keer goed gaat" zeg ik bezorgd. "Die stomme katheter heeft tot nu toe alleen maar lopen bokken en weerstand geboden sinds ze hem hebben ingebracht. Dat wil ik straks tijdens de visite van de arts bespreken en ja dat vind ik spannend."  Ik had natuurlijk al helemaal het scenario in mijn hoofd zitten dat de katheter wéér vervangen zou moeten worden. Da's het nadeel als je altijd van het ergste uit gaat (ook al weet je dat het achteraf dan vaak alleen maar mee kan vallen). Tel daarbij op dat ik moe ben en ja dan komt alles harder binnen en is het me al snel allemaal eventjes teveel. Kortom mijn emmertje was gewoon even vol.

"Heel begrijpelijk meis en je hoeft je ook echt niet altijd groot en sterk te houden. Jij bent ook maar een mens!" Door mijn tranen heen, pruttel ik nog wat tegen "Ik hou me niet groot en sterk en over het algemeen kan ik het prima accepteren, heb ik mij erbij neergelegd, zie ik de noodzaak er van in en kan ik er nog om lachen ook, maar nu, op dit moment, in deze situatie word ik wel even met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik hier loop te vechten voor mijn leven in een zaaltje met mensen die er wellicht nog slechter aan toe zijn dan ik terwijl ik gisteravond nog met 5 kerngezonde meiden in een restaurant de slappe lach had!"
Dat contrast is dan in één keer ineens wel heel erg groot!

Terwijl mijn taart wordt uitgedeeld word ik ingestopt met een warme molton en klets ik wat met mijn EVV'er over tv-series. Het apparaat houdt zich voor de verandering koest. "Blijkbaar heeft de drank de katheter goed gedaan" grapte ik. Alleen als ik overeind ga zitten slaat de boel op hol, dus ik blijf braaf liggen. Na een prettig en geruststellend gesprek met mijn arts krijg ik het voor elkaar om zonder problemen op mijn zij te gaan liggen en mijn ogen dicht te doen.

Ik denk aan alle familie en vrienden die er zondag en maandag waren voor mijn dertigste verjaardag. Afgelopen zondag een extra bijzondere dag omdat ik op die dag; 24 november precies 27 jaar geleden mijn eerste donornier heb ontvangen. Mijn moeder had een prachtig lied gemaakt. Daar kom je in onze familie tijdens een kroonjaar niet onderuit. Toch knap hoe ze alle headlines in in 5 coupletten had samengevat op de melodie van "Halleluja"

Al met al een verjaardag om nooit te vergeten. Dan realiseer ik me weer hoeveel lieve familie en vrienden ik om mij heen heb die altijd door dik en dun achter mij hebben gestaan en er ook voor mij zullen zijn in moeilijke tijden. Er verschijnt weer een glimlach op mijn gezicht.

Langzaam dommel ik weg op het inmiddels vertrouwde monotone zoemende geluid van mijn tevreden dialysemachine. We zullen het de komende 2 jaar toch samen moeten doen, dan kan ik hem maar beter te vriend houden....

Door weer & wind

"She stood in the storm and when the wind dit not blow her way"
"She adjusted her sails"
Elizabeth Edwards

Inmiddels rijdt de taxi mij minstens 3 keer per week heen en weer tussen Westervoort en Nijmegen. Regelmatig wordt mij door de taxichauffeur de vraag gesteld waarom ik niet dichter bij huis dialyseer. "Ik rijd graag een stukje verder voor goede zorg" antwoord ik dan. "Èn ik wil, als het even kan, het liefst, alles zo dicht mogelijk bij elkaar houden"

Communicatie binnen 1 ziekenhuis is soms al een hele opgave, laat staan als er 3 ziekenhuizen mee gemoeid zijn. Het is gewoon niet handig als ik voor de diabetes in het Rijnstate behandeld zou worden,  voorbereidende onderzoeken voor transplantatie in Nijmegen laat doen en weer ergens anders zou dialyseren om uiteindelijk in Leiden getransplanteerd te worden.

Hoe meer partijen zich zich met mijn gezondheid bemoeien hoe groter de kans op miscommunicatie misverstanden of onduidelijkheden en dus ook op medische missers want uiteindelijk hangt het allemaal met elkaar samen. Als puntje bij paaltje komt, ben ik degene die overal achteraan moet bellen, mailen om te zorgen dat de juiste gegevens op de juiste tijd bij de juiste persoon op het bureau liggen.

De woorden van mijn vorige arts klinken door mijn hoofd: "Hoe meer kapiteins op het schip, hoe groter de chaos" Hij doelde daarmee op het feit dat het beter was om maar 1 behandelend arts te hebben toen het punt aangekomen was, dat hij me over moest dragen. Ik vond het een verschrikkelijk moment, nog steeds... eigenlijk. Om heel eerlijk te zijn. "Ik wil helemaal geen andere kapitein!" riep ik enigszins verward en teleurgesteld toen het moment daar was. Als ik iemand in vertrouwen had genomen de afgelopen maanden sinds ik te horen had gekregen dat mijn nier het begeven had....

Ik heb gesmeekt om bij hem te mogen blijven, het mocht niet baten. De plaatsing naar de dialyseafdeling zou gepaard gaan met een artsenoverdracht. Ik kon er niet onderuit.

Vanuit deze weerstand kwam ik tot het lumineuze inzicht om dan zelf maar het roer over te nemen en de kapitein van mijn eigen schip te worden. Als kapitein ben ik tenminste bevoegd om mijn eigen koers te varen en kan ik middels de stuurman (lees: arts) advies vragen zodat ik met de verkregen informatie zelf de juiste richting kan bepalen. Het bevalt me prima en tot nu heb ik de touwtjes aardig in eigen handen.

In moeilijke tijden denk ik terug aan mijn vorige kapitein, dankbaar dat hij mij in goed vertrouwen de verantwoordelijkheid over mijn eigen schip & bemanning heeft gegeven. Met een diepe zucht en hier en daar ontstane tranen door de scherpe wind, bevind ik mij nu 4 maanden later vol goede moed in het ruime sop.....

"Het is toch elke keer weer wel weer een eind rijden" zette de taxichauffeur het gesprek voort.
"Dat half uurtje valt best mee hoor meneer, het went vanzelf,
na eergisteren, gisteren en vandaag mag ik morgen weer....." antwoord ik.
"Jeetje! zo vaak?"
"Yup, deze week wel, anders vergaat mijn schip"
De taxichauffeur kijkt mij verward aan.
"Ach, wees blij. Das toch goed voor je portomonnee" antwoord ik met een knipoog.
De taxichauffeur grinnikt en rijdt zwijgzaam verder.

Train - Mermaid

Lachen is gezond

My favorite kind of pain:
"Laugh untill your belly hurts and then just a little bit more..."

Humor speelt een belangrijke rol wil je deze sh*t allemaal kunnen slikken. Het maakt situaties luchtiger, helpt relativeren, haalt de druk van de ketel, verbreekt spanningen en kan de situatie wat makkelijker maken. Lachen is gezond! Ik heb het bewezen, want ik ben er nog steeds.

Mijn moeder en ik hebben tijdens onze verblijven in het kinderziekenhuis heel wat afgelachen met tranen in de ogen en pijn in onze buik. Zo erg dat de apparatuur er van op hol sloeg, de verpleging in alle haast kwam aangerend en ik gierend van de lach vroeg om wat extra zuurstof terwijl mijn moeder blauw aanliep omdat ze haar lachbui niet kon verbergen.

Het mooiste moment was toen ik lag te wachten op mijn laatste niertransplantatie. Inmiddels was ik behoorlijk zenuwachtig en liep de spanning op. Mijn moeder die zag dat ik lag te piekeren, verbrak de stilte; "muis?" "hmm hmm" antwoordde ik. "Weet je die spin uit Harry Potter?" vroeg ze heel serieus. "Mam! Ik lig me hier op te vreten en jij maakt je druk om een spin uit Harry Potter!" "ja"was haar resolute antwoord. "Luister nou even..." ik zucht en en kijk haar enigszins geërgerd aan.

"Hoe zou die scène eruit hebben gezien als ze die spin rolschaatsen hadden aangetrokken?"

Even bleef het stil....... *proest*  Daarna een schaterlach die de stilte op de hele operatiekamer verbrak. Ik zag het beeld als helemaal voor me. De bloeddrukmeter sloeg op tilt en binnen no time stond er 3 man personeel rond mijn bed. 10 minuten later vertrok ik gierend van de lach de operatiekamer in. Dit hadden ze nog nooit eerder meegemaakt.

Terug van de operatie overhandigde mijn moeder de eerste kaart van hele goede vrienden. Toen ik 'm open maakte bleek dat ze de enveloppe gevuld hadden met confetti. Met een behoorlijk fikse buikwond gehecht met 43 nietjes, lag ik dubbel van de lach door alle confetti die door mijn hele bed verspreid lag. Ik ben er nog steeds niet uit of de tranen die toen in mijn ogen stonden veroorzaakt werden door het lachen of door de pijn.

 Nu ruim 10 jaar later, lig ik voor de zoveelste keer dubbel van het lachen in een dialysestoel naar aanleiding van een anekdote van één van de verpleegkundigen waarbij ik snakkend naar adem en met tranen in mijn ogen om wat extra zuurstof vraag.

Aan het eind van de behandeling vraag ik smekend of deze kliniclown even op kan houden met grappen maken want met een pols van 133 mag ik niet naar huis...

Met een glimlach denk ik terug aan al die verschrikkelijke lachbuien. Dit is één van de dingen waar ik sinds mijn vertrek uit het kinderziekenhuis in de andere ziekenhuizen gemist heb en waar ik onbewust naar op zoek ben geweest. Ik heb het hervonden; hier op de dialyseafdeling van het RadboudUMC.

Tranen gelachen - Guus Meeuwis

Dagopname

"Easy does it"
C. van Ruissen

Zenuwachtig? Een beetje.... Een operatie ondergaan eng, vervelend? Niet echt... Bij het uitdelen van narcoses sta ik vooraan in de rij... Héerlijk! Het beste gevoel dat er bestaat als je t mij vraagt... Alleen de pijn als je wakker wordt is zo vervelend! Telefoon, tablet, boek en muis (mijn steun en toeverlaat tijdens operatieopnames) zijn ingepakt... Klaar voor vertrek...

Niet veel later rijdt de taxi voor. Het is iets over 8. Tijdens de rit blijven de reacties binnenstromen. Als ik om 9u in het ziekenhuis arriveer hebben meer dan 50 mensen op mijn facebookbericht gereageerd om mij succes en sterkte te wensen. Het geeft mij het gevoel er vandaag niet alleen voor te staan en dat geeft mij een hoop kracht en energie!

Rustig en ontspannen wacht ik tot één van de verpleegsters mij op haalt. Ik merk dat ik toch een heel stuk minder stijf sta van de spanning en dat ik zelfs rustig kan toezien hoe de zuster de spullen voor het infuus klaar legt. Ik waarschuw de verpleging vast dat dit mijn moeilijkste moment van heel de opname is. En jawel als ze mn pols pakt en ietwat onzeker lijkt over welk vat ze moet pakken voel ik de spanning opkomen. Als ik op het punt sta te zeggen dat ze maar iemand anders moet gaan halen vanwege haar twijfel pakt ze de naald. Ik voel de tranen opkomen en als ik de prik voel, schiet ik vol. Het valt me nog mee dat ik geen brok in mijn keel krijg. Ze schuift wat met het infuus, maar tevergeefs. De eerste poging is mislukt.

Ik blijf kalm, ik wordt niet boos meer en een de tranen zakken ook al weg. Ze vraagt of ze in mijn elleboogplooi mag kijken. Ik vind het prima. Prikken daar doen geen pijn, daar heb ik geen moeite mee. Het zijn juist die infusen op je hand of in je onderarm zo vlak onder de huid dicht bij het bot die zo gevoelig en nasty zijn.

Het infuus in de elleboogplooi is meteen raak. Geen spanning, geen tranen, volledige overgave. Ik ben trots op mezelf. Ondertussen is de arts binnengelopen die mij gaat opereren. Hij kijkt wat peinzend naar het infuus. Hij vraagt zich af of ze de goede naald hebben gebruikt en of hij op de goede plek zit. "ja, ja ,ja" schiet er in gebed door mijn hoofd. Als ze naar de gang vertrekken hoor ik dat de verpleegster ze het eigenlijk anders aan had moeten pakken maar dat het niet over hoeft *pfiew!*.

Anyway het ergste zit erop en ik ga ontspannen op bed zitten wachten tot ze me op komen halen. Ik krijg voor vertrek nog antibiotica via infuus, oxazepam (waarvan ik me afvraag waarom ik die krijg, want echt, ik ben de rust zelve) en 2 paracetamol. Om half 12 is het zover en mag ik mee.

Op de OK is er nog even wat onrust. Eigenlijk had ik een insulinepomp aan mn infuus moeten hebben die was er niet, het was nog onduidelijk of ik daadwerkelijk onder narcose zou gaan of toch nog een roesje kreeg. Nadat de procedures waren doorgenomen met het operatieteam en bepaald was waar ze de katheter zouden plaatsen mocht ik vertrekken. Kapje op, pijnstilling door infuus, duizelig, slaapmiddel en weg was ik.

1,5 uur later word ik wakker. "mevrouw van Schaik?" "Huh is het al klaar? Ik voel nauwelijks pijn" Dat valt 100% mee vergeleken met de vorige keer, iets langer 3 maanden geleden. Héérlijk! Ook de narcose lijkt een stuk eerder te zijn uitgewerkt. Minder last van het licht, en veel beter in staat om de omgeving in me op te nemen en te zien waar ik terecht ben gekomen.

Ik werd meteen vanaf de uitslaapkamer doorgereden naar de dialyse. Op de ISO. heerlijk een plek voor mij alleen. Papa was inmiddels gearriveerd en met 2 vertrouwde broeders aan mijn bed, wist ik dat ik in goede handen was. De arts kwam nog even laten weten dat de operatie goed was gegaan. Ze hadden alleen 2 extra gaatjes gemaakt omdat ze de katheter in eerste instantie niet ver genoeg hadden doorgetrokken. Ik was al blij dat de pijn zoveel beter te verdragen was, dat ik die 2 extra gaatjes wel voor lief wilde nemen. Bij al die andere littekens die ik al heb, kunnen deze er ook nog wel bij. Ze zijn je vergeven.

De dialyse zelf wilde nog niet echt vlotten. Deze gaf om de 5 minuten alarmen waardoor er elke keer geflusht moest worden. Na een uur hebben ze de behandeling maar gestopt. Morgen een nieuwe kans.

Terug op de afdeling heb ik nog een beschuit en boterham gegeten. Dan besef ik me weer in wat voor luxe positie ik mij op de dialyseafdeling bevind. Daar wordt alles voor je gesmeerd en op een presenteerblaadje aangeboden. Nu zetten ze het voor je neus en moet je zelf maar zien dat je overeind komt en met een infuus in je arm de boter, jam en kaas open krijgt, laat staan je brood te smeren. Gelukkig was papa zo lief om het voor me te doen. Ik ha dezelfde verpleegster als na de vorige tesio plaatsing. Ze gilmlachte: "je ziet er zoveel beter uit dan de vorige keer toen je van OK terug kwam!" "Gelukkig wel!" antwoordde ik. Een half uur later zat ik aangekleed in een rolstoel en bracht ze me naar de hoofdingang van het ziekenhuis. Ik mocht weer naar huis!

Home sweet home

"Home is where the heart is"

Het is 00.30u. Van mijn goede voornemen om vroeg te gaan slapen komt niks meer terecht. Ik wil wel slapen maar het lukt me niet. Ik ben onrustig. Terwijl mijn bloedsuikermeter wordt gehaald, "like" ik de laatste succeswensen op Facebook. *piep*  doet de bloedsuikermeter en het schermpje toont een waarde van 2.5. *Oeps*

Dat verklaart waarom ik niet in slaap kan komen. Ik drink een glas limo en krijg er een boterham komijnenkaas bij aangereikt. "Wil je alsjeblieft een fosfaatbinder halen? Die heb ik nodig als ik eiwitten eet" Zo helder ben ik dus nog wel. Een half uur later controleer ik mijn bloedsuikers opnieuw 2.1! Uhm....

Ik laat mijn goede vriend nog eens naar beneden lopen voor een las limo en dit keer een boterham met vruchtenhagel. Na deze tweede ronde voel ik mijn bloedsuiker weer stijgen, ik lees nog wat en zo rond half 2 val ik tevreden in slaap.....

Het is 6.30u als ik wakker wordt. Veel te vroeg voor mijn doen en ik kan wel raden waar het vandaan komt. Na een nachthypo word ik meestal skyhigh wakker. Dit keer met een waarde van 21.6. Ik lees nog wat, spring onder douche waar ik uitgebreid de tijd voor neem, want het zou wel eens de laatste douchebeurt voor de komende 3 weken kunnen zijn, ik kleed me aan en ga naar beneden waar diezelfde goede vriend als vannacht net terugkomt van de ochtendronde met de honden en mij verbaasd aan kijkt omdat ik zo fit beneden kom. Ik ben namelijk helemaal geen ochtendmens.

Vervolgens begint hij een heel verhaal dat ik een beetje nors en geïrriteerd af kap, deels vanwege mijn hoge bloedsuikers en deels omdat mijn fitheid niet wil zeggen dat ik nu een keer geen opstartproblemen heb. Ik heb gewoon even geen behoefte heb aan een hoop lawaai aan mijn hoofd. Terwijl de stilte terug keert, wacht ik op de taxi. Ik mag vandaag weer richting mijn tweede thuis....

Eenmaal in het ziekenhuis wordt mij een dialysestoel aangewezen. Nog geen 15 minuten later zijn de gordijnen dicht, staat mijn arts naast mijn bed en word de verdoving ingespoten. "Succes Elisabeth!"klinkt de stem van mij EVV'er die in een zaaltje naast mij zorg draagt voor zijn patiënten. Eigenlijk valt het allemaal reuze mee, al voel ik al wel weer de tranen opkomen. Ik kan er niks aan doen. De emotie die met het prikken gepaard gaat is er dus nog steeds. "Misschien is het toch verstandig als je eens met een psycholoog gaat praten" reageert mijn arts vriendelijk.

Ik antwoord haar dat het na al de jaren echt al een stuk beter gaat, maar misschien kan zo iemand mij inderdaad met het laatste beetje helpen. Ik hoor mijn hoofd zich er alweer mee bemoeien: "Niet doen! Je hebt nu een goed excuus om je tegen de shunt te blijven verzetten...."

Ondertussen snijdt de arts de katheter los -waar ik helemaal niks-nada-noppes van voel en voor ik het weet heeft ze 'm in haar hand. "Kijk dit is 'm" zegt ze, terwijl ze het slangetje voor m'n neus laat bungelen. Vervolgens staat ze 5 minuten de ader in mijn hals af te drukken. Na 3 maanden begin ik eindelijk een beetje aan haar te wennen. Ik doe echt mijn best, hoewel ik eerlijk moet toegeven dat mijn vorige arts nog regelmatig door mijn gedachten schiet.

Ik bedank mijn arts voor haar werk en weg is ze.  Vervolgens mag ik nog een half uur met een zandzak in mijn nek blijven liggen.

Als ik klaar ben, bel ik de taxi en loop ik nog even naar de afdeling om te vragen hoe laat ik mij morgen moet melden. Op de gang word ik begroet door een verpleegster die mij herkent van een vorige keer. Vrolijk loop ik door naar de Poli. Ik kreeg vanmorgen een app van een lotgenootje die vandaag ook in huis was voor haar polibezoek. Ik begroet mijn vorige arts die ik halverwege ons gesprek binnen zie lopen om zijn volgende patiënt te roepen.  Ik klets nog wat met mijn lotgenoot/collega voor zij geroepen wordt voor haar volgende afspraak.

Vervolgens weer terug langs de dialyseafdeling omdat ik mijn jas ben vergeten. Onderweg kom ik langs de verpleegpost. Op het whiteboard zie ik dat er 5 doelen staan geformuleerd. Op nummer 1: "Zie de patiënt als partner!" Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Zo zie ik het graag!

De hoofdverpleegster van de dialyse spreekt me nog even aan en vraagt me hoe het is gegaan. Met een tevreden gevoel en een glimlach loop ik zelfverzekerd naar de hoofdingang waar de taxi me ieder moment op kan pikken.

Het is goed zo. Ondanks alles begin ik mij hier al aardig thuis te voelen.....
Als ik in de taxi stap, kijk ik nog even om. Ik voel een liefdevolle glimlach opkomen. Tot morgen!

Veerkracht

"Expect nothing and you will never be disappointed"

Ik schrok vannacht om 4 uur klaar wakker en hoe ik me ook wende of keerde ik kwam niet meer in slaap. De onrust gierde door mijn lijf en er leek van alles aan de hand. Artsen en verpleging schoten door mijn hoofd en pas rond een uur of 8 dommelde ik weer in slaap met muziek van Nick & Simon op de achtergrond.

Tegen half 10 werd ik wakker. Ik voelde mij ineens een heel stuk beter dan afgelopen week. Opgewekt kleed ik mij aan, ga naar benden begroet de honden en maak een ontbijt. Schuif  achter mijn laptop om mijn mail en Facebok te checken. Tevergeefs.. Internet heeft weer kuren....

Als ik rond 11 uur de post van de deurmat wil halen hoor ik boven mijn mobiel af gaan. "Ziekenhuis" schiet er door mijn hoofd, nog voor ik boven ben. Pjotr onze kat ligt met zijn dikke lijf op de trui die ik gister aan had en daaronder gaat mn telefoon voor de laatste keer over.... Nummer onbekend zie ik nog net in het beeldscherm verschijnen.

Weer het sterke gevoel dat dit belangrijk is en mogelijk het ziekenhuis is. Terwijl ik toch echt geen belletje van ze verwacht. Nog voor het meldingsbericht binnenkomt, bel ik mijn voicemail. Aan de andere kant van de lijn klinkt de stem van mijn arts. Zonder het bericht volledig af te luisteren bel ik terug. Ze vraagt me of ik vanmiddag eerder kan komen dialyseren omdat er mogelijk eerder een plek beschikbaar is om mijn thesiokatheter voor dialyse te kunnen vervangen.

Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht. Ik maak nog net geen vreugdedansje maar antwoord enthousiast "tot straks!"

Ik bel de taxi om een vervroegde rit en bel 1 van mijn cursisten op om vanmiddag het voer voor onze honden op te halen. Als een half uur later alles geregeld is, belt de taxi aan.

Een uur na het telefoontje met de arts, ben ik in het ziekenhuis en lig ik aangesloten aan de dialysemachine. Nu is het wachten op de arts met haar definitieve plannen. Vol verwachting klopt mijn hart....

Nadat de dialysemachine vastloopt wegens stolling omdat er geen anti-stolling is toegediend ivm mogelijke verwijdering van katheter, komt de arts met het slechte nieuws dat de operatie toch niet kan plaatsvinden omdat er geen bed beschikbaar is....

Gedachten schieten kris-kras door mijn hoofd:
Geen bed betekent geen opname betekent geen operatie. Wel alle...... Hoe moeilijk is het om ergens een bed vandaan te halen! Hoe kan het dat er simpelweg geen plek is! Hoe kan het dat als ik vannacht met 40 graden koorts op de SEH beland dat er dan wel ineens een bed beschikbaar is! Dit is toch van de zotte! Mijn gezondheid gaat achteruit, ik moet cursisten afbellen omdat ik niet weet waar ik aan toe ben en door stress & spanning die deze onzekerheid met zich meebrengt moet ik daar in mijn dagelijkse activiteiten op inleven. Ondertussen laat het moment van operatie op zich wachten omdat ze of de mensen missen of geen plek kunnen regelen! Nu de machine vast loopt, deze opnieuw opgebouwd moet worden en nog 2 uur moet spoelen, ben ik pas klaar als de dienst van de arts voor bij is dus is er geen tijd om katheter te verwijderen want ja, daar zit de dienstdoende avond/nachtdienst ook niet op te wachten. En zo schieten er nog een aantal verwijtende en beschuldigende vingertjes richting de overheid met z'n zorgbezuinigingen in de vorm van gedachten door mijn hoofd.

Ik vertel mijn hoofd zich er niet mee moet bemoeien en doe mijn best om helder en bij de les te blijven zonder in paniek te raken. Ondertussen ventileer ik mijn gedachten zodat ik ruimte kan scheppen om informatie in te winnen zodat ik de situatie eerlijk kan inschatten. Ik wil mijn arts en de verpleging het voordeel van de twijfel geven. Ik weet dat mijn arts hier ook niks aan kan doen en ik geloof oprecht dat ze er alles aan gedaan heeft om deze kans te laten slagen.

Het is even niet anders en ja natuurlijk voel ik mij teleurgesteld, verdrietig en en machteloos. 300 ml bloed weggegooid omdat er geen antistolling is toegediend voor een katheter die uiteindelijk niet verwijderd gaat worden en geen operatie misschien eerder plaats had kunnen vinden dan gepland.

Misschien was ik deze keer gewoon even tè optimistisch.....

Vooruitzichten

"Life is like a Rainbow.
You need both the sun and the rain to make its color appear"

De herfst is begonnen. Het druilige en donkere weer heeft nu niet bepaald een positieve invloed op mijn humeur. Mijn lage bloeddruk van afgelopen week doet daar nog een schepje bovenop. Moe duizelig, weinig concentratie en weinig inspiratie.

Het begint al donker te worden als ik naar de dialyse rijd. Stiekem had ik op een andere taxichauffeur gehoopt. Ik moet eerlijk bekennen dat ik zo mijn voorkeur heb. Deze maakte mijn humeur er niet beter op. In stilte kijk ik naar buiten tot we bij het ziekenhuis arriveren. Dan was de taxirit van afglopen zaterdag op de heenweg een stuk gezelliger.

Eenmaal in het ziekenhuis was ik dan wel weer blij met de verpleging die vandaag ingeroosterd stond. Mijn Eerst Verantwoordelijke Verpleger (VVE-er), normaliter herkenbaar aan zijn mooie grote bos met krullen.

Ik moest 3x keer kijken voor ik hem herkende.... Tijdens het aansluiten vraag ik hem voorzichtig of hij naar de kapper is geweest. "Ik wil er niet over praten!" was zijn resolute antwoord. Blijkbaar werd hij de hele dag al geplaagd met het feit dat zijn krullen waren verdwenen. We bleven er wat over geinen en grappen tot de arts kwam....

 "Mevrouw van Schaik, ons voorgestelde plan om een nieuwe thesiokatheter onder een flinke roes te laten plaatsen gaat niet lukken omdat we de mensen niet bij elkaar krijgen" "Help!" schiet er door mijn hoofd: "nu willen ze het zeker onder plaatselijke verdoving gaan doen....." Een flinke opluchting toen ze haar verhaal vervolgde "We hebben dus toch maar een OK gereserveerd. Enige is dat u dan volledig onder narcose moet, vindt u dat erg?" Het was dat ik vast lag anders was ik de lucht in gesprongen. Dit was wat ik nota bene al zelf had voorgesteld! Heb ik daar ruim 2 weken op moeten wachten? Anyway de datum is bekend. Dinsdag wordt de overgebleven dialysekatheter verwijderd en donderdag worden er 2 nieuwe geplaatst. Hopelijk zal ik me daarna weer snel beter voelen.

De duizeligheid en het gebrek aan eetlust daar kon de arts niet meteen een verklaring voor geven. Ik heb haar laten weten dat ik inmiddels het gevoel heb weer terug te zijn bij af. Me weer net zo beroerd te voelen als voor ik met dialyseren begon. Gisteren nog was ik zo slap als een vaatdoek. Moe futloos en duizelig na inspanning. Ik heb meerdere malen mijn bloedsuikers geprikt omdat ik dacht dat ik een hypo (lage bloedsuiker <4) had. Dit was echter niet het geval. Ik was het zat en heb vervolgens 2 koppen bouillon en water gedronken tot de duizeligheid over was met als gevolg dat ik in 2 dagen tijd ruim 2 kg ben aangekomen.

Donderdag zal voorafgaaand aan de dialyse extra bloed afgenomen worden om te kijken wat de bloedwaardes zijn en of daar wat mee gedaan kan worden.

Bij thuiskomst wachten heb ik 2 nieuwe aanmeldingen voor de hondenschool. Ik kan ze momenteel even niet in plannen en laat ze weten dat ik momenteel een wachtlijst van 3 weken heb. Begin december hoop ik weer plek te hebben.

Nu ik zo moe ben heb ik afgelopen week bewust rustige wandelplekken opgezocht met de honden op omdat ik niet de aandacht heb om mij volledig bewust te zijn van mijn omgeving. Even geen puf om rekening te houden met de acties van andere hondeneigenaren die zich vaak niet bewust zijn van de mogelijke consequenties van hun eigen acties.

Omdat ik geen energie heb om voor mezelf of mijn honden op te komen, wil ik de kans op conflicten het liefst vermijden en zoek ik een plek waar ik alleen mijn eigen honden in de gaten hoef te houden en tegelijkertijd tot rust kan komen.

 Ondanks alles wat ik niet kan, is er ook nog zo veel wat ik wel wil! Toch is mijn lijf degene die altijd de snelheid zal blijven bepalen. Eigenlijk is het maar goed dat ze mij 3x per week 4 uur in een stoel vastbinden want die verplichte rust heb ik echt wel nodig!

Racoon - Oceaan