Dagopname

"Easy does it"
C. van Ruissen

Zenuwachtig? Een beetje.... Een operatie ondergaan eng, vervelend? Niet echt... Bij het uitdelen van narcoses sta ik vooraan in de rij... Héerlijk! Het beste gevoel dat er bestaat als je t mij vraagt... Alleen de pijn als je wakker wordt is zo vervelend! Telefoon, tablet, boek en muis (mijn steun en toeverlaat tijdens operatieopnames) zijn ingepakt... Klaar voor vertrek...

Niet veel later rijdt de taxi voor. Het is iets over 8. Tijdens de rit blijven de reacties binnenstromen. Als ik om 9u in het ziekenhuis arriveer hebben meer dan 50 mensen op mijn facebookbericht gereageerd om mij succes en sterkte te wensen. Het geeft mij het gevoel er vandaag niet alleen voor te staan en dat geeft mij een hoop kracht en energie!

Rustig en ontspannen wacht ik tot één van de verpleegsters mij op haalt. Ik merk dat ik toch een heel stuk minder stijf sta van de spanning en dat ik zelfs rustig kan toezien hoe de zuster de spullen voor het infuus klaar legt. Ik waarschuw de verpleging vast dat dit mijn moeilijkste moment van heel de opname is. En jawel als ze mn pols pakt en ietwat onzeker lijkt over welk vat ze moet pakken voel ik de spanning opkomen. Als ik op het punt sta te zeggen dat ze maar iemand anders moet gaan halen vanwege haar twijfel pakt ze de naald. Ik voel de tranen opkomen en als ik de prik voel, schiet ik vol. Het valt me nog mee dat ik geen brok in mijn keel krijg. Ze schuift wat met het infuus, maar tevergeefs. De eerste poging is mislukt.

Ik blijf kalm, ik wordt niet boos meer en een de tranen zakken ook al weg. Ze vraagt of ze in mijn elleboogplooi mag kijken. Ik vind het prima. Prikken daar doen geen pijn, daar heb ik geen moeite mee. Het zijn juist die infusen op je hand of in je onderarm zo vlak onder de huid dicht bij het bot die zo gevoelig en nasty zijn.

Het infuus in de elleboogplooi is meteen raak. Geen spanning, geen tranen, volledige overgave. Ik ben trots op mezelf. Ondertussen is de arts binnengelopen die mij gaat opereren. Hij kijkt wat peinzend naar het infuus. Hij vraagt zich af of ze de goede naald hebben gebruikt en of hij op de goede plek zit. "ja, ja ,ja" schiet er in gebed door mijn hoofd. Als ze naar de gang vertrekken hoor ik dat de verpleegster ze het eigenlijk anders aan had moeten pakken maar dat het niet over hoeft *pfiew!*.

Anyway het ergste zit erop en ik ga ontspannen op bed zitten wachten tot ze me op komen halen. Ik krijg voor vertrek nog antibiotica via infuus, oxazepam (waarvan ik me afvraag waarom ik die krijg, want echt, ik ben de rust zelve) en 2 paracetamol. Om half 12 is het zover en mag ik mee.

Op de OK is er nog even wat onrust. Eigenlijk had ik een insulinepomp aan mn infuus moeten hebben die was er niet, het was nog onduidelijk of ik daadwerkelijk onder narcose zou gaan of toch nog een roesje kreeg. Nadat de procedures waren doorgenomen met het operatieteam en bepaald was waar ze de katheter zouden plaatsen mocht ik vertrekken. Kapje op, pijnstilling door infuus, duizelig, slaapmiddel en weg was ik.

1,5 uur later word ik wakker. "mevrouw van Schaik?" "Huh is het al klaar? Ik voel nauwelijks pijn" Dat valt 100% mee vergeleken met de vorige keer, iets langer 3 maanden geleden. Héérlijk! Ook de narcose lijkt een stuk eerder te zijn uitgewerkt. Minder last van het licht, en veel beter in staat om de omgeving in me op te nemen en te zien waar ik terecht ben gekomen.

Ik werd meteen vanaf de uitslaapkamer doorgereden naar de dialyse. Op de ISO. heerlijk een plek voor mij alleen. Papa was inmiddels gearriveerd en met 2 vertrouwde broeders aan mijn bed, wist ik dat ik in goede handen was. De arts kwam nog even laten weten dat de operatie goed was gegaan. Ze hadden alleen 2 extra gaatjes gemaakt omdat ze de katheter in eerste instantie niet ver genoeg hadden doorgetrokken. Ik was al blij dat de pijn zoveel beter te verdragen was, dat ik die 2 extra gaatjes wel voor lief wilde nemen. Bij al die andere littekens die ik al heb, kunnen deze er ook nog wel bij. Ze zijn je vergeven.

De dialyse zelf wilde nog niet echt vlotten. Deze gaf om de 5 minuten alarmen waardoor er elke keer geflusht moest worden. Na een uur hebben ze de behandeling maar gestopt. Morgen een nieuwe kans.

Terug op de afdeling heb ik nog een beschuit en boterham gegeten. Dan besef ik me weer in wat voor luxe positie ik mij op de dialyseafdeling bevind. Daar wordt alles voor je gesmeerd en op een presenteerblaadje aangeboden. Nu zetten ze het voor je neus en moet je zelf maar zien dat je overeind komt en met een infuus in je arm de boter, jam en kaas open krijgt, laat staan je brood te smeren. Gelukkig was papa zo lief om het voor me te doen. Ik ha dezelfde verpleegster als na de vorige tesio plaatsing. Ze gilmlachte: "je ziet er zoveel beter uit dan de vorige keer toen je van OK terug kwam!" "Gelukkig wel!" antwoordde ik. Een half uur later zat ik aangekleed in een rolstoel en bracht ze me naar de hoofdingang van het ziekenhuis. Ik mocht weer naar huis!