"Never deprive someone from hope, it might be all they have"
"The only thing stronger than fear is hope"
2016
was een veelbewogen jaar. Waar mensen in mijn omgeving begin 2016 nog
hun bedenkingen hadden of ik het huidige jaar zou overleven, wandel
ik op 30 december bruisend en met een onuitputtelijke levenskracht
met mijn 2 prachtige Australische herders over de dijk in Randwijk
waarbij ik uitkijk over de witglanzde uiterwaarden met hun knotwilgen
die bedekt zijn met een laagje rijp.
Dankbaar
kijk ik terug op het afgelopen jaar. Het gevecht tegen de tijd op de
wachtlijst van Eurotransplant. Het verlies aan hoop en een gevoel van
machteloosheid omdat de dialyses me steeds meer energie kosten en me
steeds minder energie opleveren. Ik zag een muur waar ik niet meer overheen kon kijken, ik zag mijn laatste strohalm langzaam in de mist verdwijnen en verloor langzaam maar zeker de grip en controle over mijn lichaam. Waar mijn hoofd van alles wilde, liet mijn lichaam me in de steek en werd ik beperkt in mijn functioneren. Ik miste de conditie om de honden uit
te laten en voelde me schuldig omdat ik ze niet de tijd en aandacht kon
geven die ik zou willen. 10 minuten wandelen lukte me haast niet meer.
3 keer
per dag reed ik met Maico en Baloe naar de dijk, gooide ze uit de auto
en zag hoe ze vrolijk achter elkaar aan de dijk afrenden terwijl ik
bij de auto bleef wachten. Ik gaf ze de tijd. Het was het enige wat
ik ze nog kon geven. Soms wachtte ik geduldig 20 minuten tot de mannen
alles gedaan haddenen en klaar waren met hun geren, gesnuffel en
gespeel. De andere keer deden ze binnen 5 minuten hun behoefte en
kwamen ze even vrolijk en enthousiast weer naar boven. Ongeacht de
tijd, kwamen ze me bovenaan de dijk altijd uitgelaten, enthousiast en
vrolijk begroeten en sprongen ze zorgeloos en voldaan weer in de auto. Ik hoefde het ze niet eens te vragen. Op die momenten besefte ik hoe dankbaar ik
was dat mijn twee werkhonden zich zo makkelijk aanpasten aan de
situatie en dat ze genoegen namen met het minimale dat ik ze te
bieden had.
De
tijd tikte door en de organen die ik zo hard nodig had, lieten op zich
wachten. Er traden de nodige comlicaties op maar ik zette door en ik
hield vol. Ik hield vol omdat wist dat als ik getransplanteerd werd, ik
mijn dromen weer zou kunnen verwezenlijken, omdat ik doelen wil bereiken en omdat
ik alles wat ik in de afgelopen 33 jaar heb bereikt niet zomaar op
wil geven omdat mijn lichaam het laat afweten.
De
volharding loont, op 26 april komt het verlossende telefoontje dat er
een nier en alvleesklier beschikbaar is voor transplantatie. De
voorbereiding verloopt soepel en voor ik het weet lig ik op de
operatietafel.
5 uur
later word ik wakker, een ander mens, zonder diabetes en met een als nieuw werkende zuiveringsinstallatie. Het is het begin van weer een heel
nieuw leven en een nieuwe toekomst.
Nu sta ik ineens aan de andere kant van die muur op een
oneindige weg vol uitdagingen en mogelijkheden en met zicht op mijn
toekomst, mijn dromen en mijn doelen. Er is weer hoop, dus ik kan
weer leven!
Ik kan
weer vooruit kijken, ik kan plannen maken en ik heb weer alle tijd en
ruimte om de dingen te doen die ik leuk vind en die me energie geven.
Ik ben benieuwd wat er in 2017 allemaal op mijn pad komt!
"Droom groots, Creeer mogelijkheden en bereik je doel in kleine stappen"
(Elisabeth van Schaik, 2016)
