"I have a Dream....."

Het zijn de meest beroemde woorden van Martin Luther king.

Dromen.... Iedereen doet het, maar wie maakt zijn dromen ook daadwerkelijk waar?

Mijn droom plantte zich 3,5 jaar geleden als een klein zaadje in mijn hart op het moment dat ik mijn gezondheid drastisch achteruit voelde gaan. Ik stond aan het begin van een lange weg toen ik op een dag de spreekkamer van de arts binnen liep. 

Binnen 1 minuut voelde ik alle grond onder mijn voeten wegzakken..... “Mevrouw van Schaïk, ik heb vervelend nieuws voor u, uw nier functioneert nog maar voor 15%”

* BAM!* Als donderslag bij heldere hemel. Ik voelde hoe mijn lichaam in elkaar zakte en in de stoel omlaag gleed. Ik was sprakeloos. Teleurgesteld, verdrietig en met een groot gevoel van onmacht en in een oorverdovende stilte ging ik naar huis.... “en het is zo stil in mij, ik heb nergen woorden voor.. zo stil in mij, en de wereld draait maar door...”

Het was het moment dat ik water zag branden en waarop ik dacht: “wat nu?” Een periode vol onzekerheid, onmacht, frustratie en woede. Waarom?

Waarom had ik deze achteruitgang niet aan zien komen? Waarom moest mijn gezondheid weer alle tijd en energie op eisen terwijl ik in de afgelopen 3 jaar een goedlopende hondenschool had opgebouwd? 

In die leegte, waarin ik eigenlijk alles compleet langs mij heen liet gaan, ontving ik, tussen alle ruis door, een bericht over een wandeltocht naar Santiago de Compostella... Een wandeltocht naar Santiago voor nierpatienten...

Mijn interesse was gewekt en langzaam maar zeker voelde ik het vlammetje in mij weer ontwaken.... Mensen, dit is wat ik wil, Hier wil ik naar toe! Dit wil ik bereiken! 

Dit is nog niet het eind, sterker nog, ik sta aan een nieuw begin! 

Inmiddels zat ik vol in de onderzoeken ter voorbereiding op een nier- & pancreastransplantatie. Als ik hier naar toe zou willen, moest mijn conditie natuurlijk optimaal zijn en ineens was ik gemotiveerd om alles uit de kast te trekken om in optimale conditie zo snel mogelijk geopereerd te worden.

 De periode dat ik aan de dialyse lag was zwaar, echt niet altijd even makkelijk en de operatie liet langer dan gepland op zich wachten, maar..... 

Ik had een doel en dat doel wilde en wil ik nog steeds bereiken.  Santiago! Wandelend, als eerbetoon aan mijn donoren en als persoonlijke reis en overwinning.

De voorbereidingen zijn in volle gang. Mijn stappenteller maakt overuren en de honden kijken me af en toe vragen aan: “Gaan we nu alweer wandelen?”. 

Het motiveert echt als ik zie hoeveel vooruitgang ik de afgelopen 3 maanden geboekt heb als ik de app van mijn stapenteller op mijn telefoon check. We boeken vooruitgang en het gemiddeld aantal stappen per dag stijgt nog steeds! 

Inmiddels is de datum voor de volgende tocht naar Santiago bekend. Met al mijn enthousiasme heb ik inmiddels 2 medegetransplanteerden bereid gevonden om mee te gaan naar de infoavond. Ik kijk er naar uit en heb er zin in! Wat zou het gaaf zijn om deze droom te kunnen realiseren. Een mogelijkheid om mijn grenzen te verkennen, mezelf uit te dagen en uiteindelijk te overtreffen. 

Zou het nu dan echt gaan gebeuren? Zou een van mijn dromen dit jaar daadwerkelijk in vervulling gaan? Laten we het hopen :)

Ik zie het al voor me als ik straks op sandalen (of blote voeten) Santiago binnenloop na een tocht van 150 km. Alleen al bij de gedachte verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en klinken de woorden van Nick & Thomas in mijn oren: "Lach me uit om wa'k verdronken heb, verkwanseld en vergooid, Maar weet dat ik nu sterker ben dan ooit...." 

“A journey of a thousend miles, starts with a single step”

Een mooi moment om nog maar eens een rondje met de boys te gaan wandelen.... 

Ik houd jullie op de hoogte! 

Liefs, 

Elisabeth