Wachtlijst

"Heb je je blog al bijgewerkt" vraagt Ron als ik de dialysezaal op loop. "Uhm, nee nog niet" antwoord ik. "Wat had ik moeten schrijven?" vraag ik mezelf het volgende moment af. Ron komt aanlopen met de slangenset en kunstnier om de dialysemachine op te bouwen.

"Goed, we beginnen met de kunstnier" zegt hij, terwijl hij me een in aluminium ingepakt pakketje aanreikt. "heb je je handen ontsmet? Daarna mag je hem uitpakken?"

Terwijl Ron me uitlegt hoe ik de machine op moet bouwen doe ik wat me vertelt wordt. Als actieve patiënt word ik sinds vorige week stapsgewijs meer betrokken bij mijn eigen dialysebehandeling. Als de machine is opgebouwd en de voorbereiding is gestart vertel ik Ron dat ik in Leiden ben geweest, dat alle voorbereidende onderzoeken zijn afgerond en ik goedgekeurd ben en op de wachtlijst voor nier-/pancreastransplantatie sta.

Nu kan het wachten beginnen...... 1,5 tot 2 jaar voor ik opnieuw getransplanteerd zal gaan worden. Of ik het spannend vind? Nee, eigenlijk niet. Eerst zien dan geloven. Het is niet dat ik nu bij elk telefoontje zenuwachtig word en klamme handjes krijg. Ik denk dat ik daar te nuchter voor ben.

Dus ik wacht rustig af en over een jaar zal ik ongetwijfeld met de nodige spanning en klamme handjes op het verlossende telefoontje wachten....

Dagje uit

Na een speed dialyse om 8u kon ik om 10.45u weg op weg naar Utrecht om mij aan te sluiten bij het dagje uit van de facebookgroep nier-getransplanteerden. een gezellige lunch en rondvaart door de utrechtse grachten om medische ervaringen, verhalen en gerelateerde onderwerpen te bespreken en de mensen uit de groep waarmee lief en leed gedeeld wordt nu eens in het echt te ontmoeten.

De eerste gezellige dag was al een succes en de tweede gezellige dag was wederom een feestje. Een hartelijke ontvangst in de winkel van sinkel door bekenden en onbekenden. "wie ben jij?" "Zij is de hondenfluisteraar", grapt mijn buurvrouw, die mij als 3-4 jaar oude kleuter uit het Sophia kinderziekenhuis kende en mij op een gegeven moment via facebook terug had gevonden. "oh zij! jij schrijft ook een weblog toch?" "ja, dat klopt, dat ben ik!"

De gesprekken komen makkelijk op gang en iedereen luistert vol aandacht en interesse naar elkaars verhalen. Herkenning, begrip, verbondenheid en eenheid. alsof we elkaar allemaal al jaren kennen. De sfeer is goed, ontspannen, er wordt gelachen, niemand kijkt raar op als er pillen tevoorschijn komen of als er aan tafel bloedsuikers of insuline gespoten wordt.

Er wordt een kaart geschreven voor één van de organisatoren die op het laatste moment ziek was en er helaas niet bij kon zijn. Iedereen leeft mee en kan zich de teleurstelling voorstellen als je lichaam je in de steek laat op het moment waar je zo naar uit hebt gekeken en waar je op hebt verheugd.

We stonden met z'n alle in de rij om een kaartje voor de rondvaart te kopen toen ik bedacht dat het eigenlijk wel heel apart is om zo met zijn allen midden in Utrecht te staan. 44 nier-getransplanteerden bij elkaar die aan alle kanten gepasseerd worden door mensen die zich daar helemaal niet bewust van zijn. Anoniem & undercover, onzichtbaar ziek. Als iedereen een been of arm had gemist, had iedereen waarschijnlijk omgekeken. Nu loopt iedereen gedachtenloos voorbij.

Niemand die even wordt herinnerd aan het belang van orgaandonoren en dat nagenoeg al deze mensen hun leven aan hun donor(en) en transplantatie(s) te danken hebben.  Misschien is het wel logisch dat het zo weinig leeft, men wordt er simpelweg niet bewust mee geconfronteerd.

Nier-getransplanteerden, stuk voor stuk bijzondere mensen die positief in het leven staan en met elkaar kunnen lachen om de minder leuke kanten van het leven en die de steun en het begrip tonen voor mensen die daar nog wat meer moeite mee hebben.  Dan is zichtbaar hoe flexibel iedereen er mee om kan gaan en zich aan kan passen aan de situatie. Zulke bijeenkosten maken je sterk, maken je er weer even van bewust dat je niet de enige bent en je hoeft je niet te verantwoorden als het eventjes niet meer gaat en het emmertje leeg is. Er hoeft niet altijd gepraat te worden. soms is het 'zijn' meer dan genoeg en zeggen blikken meer dan 1000 woorden.

Ik heb een fantastische dag gehad! Het klinkt misschien raar maar ik ging met een trots gevoel naar huis. Blij dat ik deel mag uit maken van zo'n leuke en lieve groep mensen. Zo'n nierziekte is misschien niet altijd even leuk en makkelijk maar brengt toch ook wel weer een heleboel moois zoals een dag als vandaag :)

Phill Collins - Strangers like me

Canicoach

"home is where my dogs are...."

Geen nieuws is goed nieuws. Momenteel is alles stabiel. De afgelopen weken zijn in vergelijking met januari en februari redelijk rustig verlopen. De dialyseafdeling van het Radboud is inmiddels verhuisd naar een splinternieuwe afdeling die veel lichter, ruimer en opgeruimder is dan de vorige locatie.

De dialyses verlopen rustig en ik ben weer druk bezig om de activiteiten van mijn hondenschool op te pakken. De afgelopen maanden heb ik voldoende tijd gehad om na te denken over wat ik nu eigenlijk echt wil. Wat mijn droom is, en hoe ik die wil bereiken.

Ik heb de aanvang van de lente gekozen als begin van het nieuwe jaar. Na het herstel van operaties en infectie ben ik weer begonnen met een frisse start. Een nieuwe naam voor mijn hondenschool die beter aansluit bij mijn activiteiten, een nieuwe website en momenteel worden er nieuwe visitekaartjes en flyers ontworpen om mijn eigen onderneming met betrekking tot hondentraining, gedragsbegeleiding, coaching en reiki beter op de kaart te zetten.

Hondenschool "Samen Onderweg" gaat sinds 21 maart verder onder de naam:

Canicoach

Begonnen met plannen voor een grootschalige hondenschool met een scala aan cursussen, workshops en lezingen gegeven door een een hoog opgeleid team van kynologisch instructeurs en erkende gedragstherapeuten, ben ik met het schrijven en ontwikkelen van mijn ondernemingsplan tot de ontdekking gekomen dat het mij niet om de kwantiteit maar veel meer om de kwaliteit gaat.

Ik heb geen intentie om massa's mensen te voorzien van puppycursussen omdat het hoort. Ik wil voorzien in exclusieve begeleiding waarin niet alleen de gehoorzaamheid en welzijn van de hond centraal staat, maar ook de persoonlijke ontwikkeling van de eigenaar.

 Zorg, liefde, optimisme en oprechte aandacht vormen de hoekstenen van mijn bedrijf. 

In onze drukke maatschappij met non-stop aan prikkels, afleiding en gehaast wil ik een rustpunt creëren waarin mens & hond weer dichter bij zichzelf en elkaar kunnen komen door eigenaren mee te nemen in de leefwereld en denkwijze van hun hond.

 Honden leven in het nu, terwijl wij mensen ons met onze gedachten, emoties en gevoelens vaak in het verleden of de toekomst bevinden. Iets waar honden zich helemaal niet mee bezig houden. Dat zorgt vaak voor onbegrip en miscommunicatie tussen mens en dier.

Ik zou die kloof graag willen verkleinen middels maatgerichte begeleiding in de vorm van advies, coaching of hondenmassage.

 Soms heb ik het idee dat wij veel meer van onze honden zouden kunnen leren dan andersom.....
Nieuwsgierig geworden naar wat jouw hond over jou kan vertellen?
Neem dan gerust contact met mij op!