Voorgeschiedenis

“Life begins at the end of your comfortzone”

Het is 25 november 1983 als ik via een keizersnede in het Hyppolitus in Delft wordt geboren. 6 weken te vroeg, 1600 gram en muisklein. In een couveuse houden ze me warm, aan de zuurstof en krijg ik regelmatig extra bloed toegediend. Daarnaast lig ik aan de hartbewaking, sondevoeding en infusen die, zoals ik in het dagboek terug kan lezen, om de haverklap sneuvelen. Mijn toestand is kritiek, maar het is nog onduidelijk wat precies de oorzaak is.

Een week na mijn geboorte word ik verhuist naar het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Qua gewicht ben ik nog geen gram aangekomen, eerder afgevallen. Ik krijg nog steeds extra bloed en mijn bloedsuikers schieten bij vlagen behoorlijk omhoog. Na de nodige echo's, bloedonderzoeken en een nierbiopsie waarbij ze een stukje nierweefsel weghalen voor microscopisch onderzoek blijkt dat mijn alvleesklier en nieren niet naar behoren functioneren.

Nieren zijn belangrijk omdat ze je vochthuishouding op peil houden en ervoor zorgen dat afvalstoffen uit je bloed worden verwijderd en vervolgens via de blaas worden uitgeplast. Als je nieren niet werken, hopen de afvalstoffen zich op in je bloed waardoor je jezelf uiteindelijk vergiftigd. Door een verstoorde vochtbalans hou je vocht vast waardoor je bloeddruk stijgt wat op langere termijn schadelijk kan zijn voor hart & vloedvaten. Door gebrek aan het hormoon Erythropoïetine (beter bekent onder de naam EPO) dat door de nieren wordt aangemaakt worden er te weinig rode bloedcellen geproduceerd en ontstaat er bloedarmoede.

De alvleesklier speelt een belangrijke rol in de regulering van de glucosespiegel in je bloed. Zodra het suikergehalte in je bloed stijgt, zal de alvleesklier insuline vrijgeven om de suikermoleculen toegang te bieden tot de lichaamscellen waarna je bloedsuikerspiegel weer daalt. Als je alvleesklier niet werkt, is er geen insulineproductie en zal je bloedsuiker blijven stijgen. Deze afwijking staat beter bekent als Diabetes type 1.

Artsen laten mijn ouders weten dat de rest van mijn leven in het teken zal staan van mijn gezondheid, ziekenhuisbezoeken, diëten en medicijnen. Om nog maar te zwijgen over het feit of ik de eerste paar jaar van mijn leven überhaubt zal overleven. De vooruitzichten zijn niet best....