Beeldmateriaal

De dag na de operatie kwam de uroloog langs om te kijken hoe het met me ging. Hij vertelde me dat hij de  verwijderde nier van mijn vader op de foto had gezet. "Ik zal hem je op de nacontrole over 2 maanden laten zien" beloofde hij. 

Inmiddels is de tijd verstreken, ben ik weer uit mijn dal geklommen en heb ik de infectie overwonnen. Nu ik weer beter ben, besef ik pas hoe ziek ik de afgelopen 4 maanden ben geweest. Vanaf de start met dialyse liepen mijn bloeddruk en gewicht synchroon naast elkaar op. In november woog ik 76 kg met een bloeddruk van 200/100. Tot die tijd werd er nog geen vocht onttrokken omdat ik nog urineproductie had. Aangezien ik nog geen tekenen van vochtophoping had (dikke enkels, benauwd, kortademig) zagen de artsen daar ook geen reden toe. Het klopte naar mijn gevoel niet.

Uiteindelijk zijn ze op mijn verzoek begonnen met vocht onttrekken en daardoor nam mijn gewicht weer af. Nu 4 maanden later ben ik 10 kg lichter en is mijn bloeddruk weer acceptabel (140/90). Ik heb weer kleur op mijn wangen. Ik voel me fit en bruis van de levenslust. Ik heb weer energie om te genieten van de dingen die ik doe. Oké, ik geef toe dat doseren nog steeds een hele uitdaging is. Het liefst zou ik alles tegelijk doen. Wandelen met de honden, boodschappen doen, aan mijn ondernemingsplan werken, het huis opruimen en nog tal van andere leuke en gezellige dingen doen alleen heb ik daar de nodige keuzes in te maken om te zorgen dat ik overeind blijf staan.

"Nee, laat die afwas maar even staan, die ramen wassen kan morgen ook nog wel, net als het opruimen van de post op je bureau. Nu ga je eerst, verplicht, minstens een uur op de bank of in de zon in de serre zitten zodat je lichaam tot rust kan komen." *Zucht* "ja mam, antwoord ik tegen het stemmetje inside of me. Het heeft even geduurd voor ik die rust ook daadwerkelijk kon pakken zonder dat ik onrustig op de bank zat omdat ik voor mijn gevoel nog van alles "moest doen" en constant het idee te hebben mezelf achterna te lopen. Nu geniet ik van het moment. Wetende dat ik daarna weer voldoende herladen ben om weer aan de slag te gaan. 

Anyway, vanmorgen was ik op controle bij de uroloog. Ik vroeg hem naar de foto en enthousiast pakte hij zijn telefoon om mij mij het plaatje te laten zien. Ik kon hem bijna niet geloven. Thuis de foto gecheckt en jawel gemaakt: 28 januari 2014 om 10.24u dat kan er toch echt maar 1 zijn... 

Papa's nier; 52 jaar in zijn buik, toen 11 jaar in de mijne en nu ligt 'ie tussen mijn gedownloade bestanden.... 

Na 11 jaar trouwe dienst,
nu in de digitale boekenkast

Gewenning

Gewenning is de grootste bedreiging voor onze waarneming 

 Vandaag is het World Kidney Day. Wereldwijd wordt op de tweede dinsdag van maart aandacht gevraagd en stilgestaan bij het belang van onze nierfunctie.

Hoe houd je jouw nieren gezond en wat gebeurt er als je nieren niet meer naar behoren functioneren?

 Nieren spelen een belangrijke rol in onze vocht- & zouthuishouding. Een tekort aan vocht en een overschot aan zout vormen op de lange termijn een serieuze bedreiging voor je gezondheid en vergroten, naast de kans op nierschade, het risico op hart- & vaatproblemen.

 We zijn zo gewend aan zout (en suikers) in onze voeding dat we de smaak verliezen, ons niet beseffen hoeveel we daadwerkelijk binnen krijgen. Je kunt het zo gek niet bedenken of er zit zout, véél zout in. Dat er in chips, sauzen, soepen en kruidenmixen zout zit weten we allemaal maar heb je er ook wel eens bij stil gestaan dat blikgroenten, potgroenten, kant-en-klaar-maaltijden (waaronder fastfood), vleeswaren, koek, brood en ontbijtgranen(Kellog's/Albran) zout bevatten als smaakmaker én conserveringsmiddel?

 Zout is een smaakversterker, wekt net als suiker de eetlust dus maken fabrikanten er graag en dankbaar gebruik van om hun product smaakvoller en lekkerder te maken zodat mensen er meer van gaan eten waardoor we gemiddeld veel meer zout tot ons nemen dan we daadwerkelijk nodig hebben. De risico's van het teveel zijn voor onze gezondheid helaas funest.

Welzijnsziekten vormen een grote bedreiging voor onze samenleving omdat we zo gewend zijn. Kijk naar de toename van het aantal diabeten en de aandacht die vandaag gevraagd wordt voor onze nieren.

 Mijn nieren hebben nooit gewerkt en ook mijn diabetes was al vroeg in mijn jeugd aanwezig. Ik weet niet beter en ja ook dat brengt risico's met zich mee. Zo voel ik minder snel lage bloedsuikers aankomen, drink ik al snel teveel (mag maar 1L/dag, was er 2,5 gewend) en heb ik geen klachten van een hoge bloeddruk omdat mijn lichaam eraan gewend is. Dit zijn best situaties waarvan ze levensbedreigend kunnen zijn.....

 Diezelfde gewenning maakt dat ik leef in de vanzelfsprekendheid van mijn ziekte. Dat ik mijzelf op goede dagen bestempel als gezond en fit terwijl ik de conditie en het uithoudingsvermogen heb van een visstick en dat ik waarschijnlijk 3x zo lang over een rondje park doe dan iemand van mijn eigen leeftijd zonder diabetes en nierfalen. Heeft ook zo zijn voordelen: mijn honden zijn dan 3x zo lang buiten. *Grijns*

Veel mensen krijgen echter op latere leeftijd te maken met deze ernstige en onomkeerbare ziektes. Helaas vaak in een veel te laat stadium als de meeste schade al is aangericht met alle gevolgen van dien....... Zonde, als je het mij vraagt.

 Toen mijn transplantatienier nog werkte had ik een periode waarin ik in stressvolle situaties best last had van eetbuien. Niet echt bevorderlijk voor mijn bloedsuikers kan ik je vertellen. Onder het mom voorkomen is beter dan genezen heb ik mezelf toen aangeleerd om in plaats van naar de chips of de marsen te grijpen een glas water te drinken.

Mijn suikers bleven stabiel en mijn nier werd ruim voorzien in zijn behoefte.
Een win-win situatie en een investering voor de toekomst:

Een stuk minder zout en suiker en een beetje meer vocht daar wordt ieder lichaam gelukkig van.