Beeldmateriaal

De dag na de operatie kwam de uroloog langs om te kijken hoe het met me ging. Hij vertelde me dat hij de  verwijderde nier van mijn vader op de foto had gezet. "Ik zal hem je op de nacontrole over 2 maanden laten zien" beloofde hij. 

Inmiddels is de tijd verstreken, ben ik weer uit mijn dal geklommen en heb ik de infectie overwonnen. Nu ik weer beter ben, besef ik pas hoe ziek ik de afgelopen 4 maanden ben geweest. Vanaf de start met dialyse liepen mijn bloeddruk en gewicht synchroon naast elkaar op. In november woog ik 76 kg met een bloeddruk van 200/100. Tot die tijd werd er nog geen vocht onttrokken omdat ik nog urineproductie had. Aangezien ik nog geen tekenen van vochtophoping had (dikke enkels, benauwd, kortademig) zagen de artsen daar ook geen reden toe. Het klopte naar mijn gevoel niet.

Uiteindelijk zijn ze op mijn verzoek begonnen met vocht onttrekken en daardoor nam mijn gewicht weer af. Nu 4 maanden later ben ik 10 kg lichter en is mijn bloeddruk weer acceptabel (140/90). Ik heb weer kleur op mijn wangen. Ik voel me fit en bruis van de levenslust. Ik heb weer energie om te genieten van de dingen die ik doe. Oké, ik geef toe dat doseren nog steeds een hele uitdaging is. Het liefst zou ik alles tegelijk doen. Wandelen met de honden, boodschappen doen, aan mijn ondernemingsplan werken, het huis opruimen en nog tal van andere leuke en gezellige dingen doen alleen heb ik daar de nodige keuzes in te maken om te zorgen dat ik overeind blijf staan.

"Nee, laat die afwas maar even staan, die ramen wassen kan morgen ook nog wel, net als het opruimen van de post op je bureau. Nu ga je eerst, verplicht, minstens een uur op de bank of in de zon in de serre zitten zodat je lichaam tot rust kan komen." *Zucht* "ja mam, antwoord ik tegen het stemmetje inside of me. Het heeft even geduurd voor ik die rust ook daadwerkelijk kon pakken zonder dat ik onrustig op de bank zat omdat ik voor mijn gevoel nog van alles "moest doen" en constant het idee te hebben mezelf achterna te lopen. Nu geniet ik van het moment. Wetende dat ik daarna weer voldoende herladen ben om weer aan de slag te gaan. 

Anyway, vanmorgen was ik op controle bij de uroloog. Ik vroeg hem naar de foto en enthousiast pakte hij zijn telefoon om mij mij het plaatje te laten zien. Ik kon hem bijna niet geloven. Thuis de foto gecheckt en jawel gemaakt: 28 januari 2014 om 10.24u dat kan er toch echt maar 1 zijn... 

Papa's nier; 52 jaar in zijn buik, toen 11 jaar in de mijne en nu ligt 'ie tussen mijn gedownloade bestanden.... 

Na 11 jaar trouwe dienst,
nu in de digitale boekenkast