Geduld

"Patience & Time do more than Strenght or Passion"
Jean de la Fountain

Wie regelmatig in het ziekenhuis komt, weet dat je een berg aan geduld nodig hebt om de wachttijden te kunnen overbruggen. De één wacht op een hoopvolle uitslag van de arts. De ander wacht gespannen op een naaste die op dat moment een zware behandeling of operatie ondergaat terwijl de tijd onbezorgd voorbij kruipt.

Wie geen geduld heeft, is in het ziekenhuis aan het verkeerde adres en zit binnen no-time zonder nagels, met versleten schoenzolen ongeduldig op een stoel te wiebelen of staart weemoedig naar een leeg pakje sigaretten in de veronderstelling al uren te zitten, terwijl er in werkelijkheid nog geen 20 minuten verstreken zijn.

Waar op andere momenten, buiten het ziekenhuis de tijd voorbij lijkt te vliegen, doet de klok in het ziekenhuis daar zelden aan mee. Deze klok lijkt zijn eigen tijd te kennen en overal ruim de tijd voor te nemen tot grote ergernis van menig wachtende bezoeker waarbij vermoedelijk de hartslag sneller slaat dan het tikken van de klok. 

Zo wacht ik nu al ruim een week op het verlossende woord van mijn arts wanneer ze mijn katheter wil gaan vervangen en mijn geduld raakt lanzaamaan een beetje op. Het blijkt lastig te zijn om de mensen te mobiliseren die nodig zijn om de ingreep uit te voeren. Ik baal als een stekker want ik voel me een stuk minder lekker. Ik heb cursisten af te bellen omdat ik minder lekker in mijn vel zit en nieuwe afspraken plan ik met een slag om de arm omdat ik niet weet waar ik aan toe ben.

Het is tot op het laatste moment de vraag wat en wanneer het gaat gebeuren. Of ze melden dat het nog een week gaan duren of ze vallen met de deur in huis en moet ik per direct beschikbaar zijn......

Ik vind het vervelend want ik kan mijn cursisten op dit moment ook niks beloven. Ik ga er nu dus maar vanuit dat ik voor meer informatie tot dinsdag moet wachten. Als ik eerder iets hoor, is dat mooi meegenomen.

Ondertussen gaat alles gewoon door. Om de tijd te doden speel ik Quizbattle (waarbij ik uiteraard de hulp van de verpleging inschakel), wordt tijdens het schrijven van dit blog mijn bloedsuiker gecontroleerd en wordt er een broodje kaas onder mijn neus geschoven vanwege een opkomende hypo. Er wordt hier goed voor me gezorgd. Dat mag ook wel eens gezegd worden.

Terwijl de tijd voorbij tikt, en het buiten donker wordt, wacht ik nog op een telefoontje van de cardioloog. Tevergeefs, daar zal ik morgen zelf achteraan moeten.

Mijn geduld is deze week aardig op de proef gesteld. Licht teleurgesteld kan ik voor nu even niets anders dan wachten tot de behandeltijd erop zit, ik afgesloten wordt, de taxi arriveert, naar huis en naar bed mag.

Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen....  

Levenservaring

"Ouder worden gaat vanzelf. Persoonlijk groeien is een keuze"

Ik merk dat ik het fijn vind om de dingen van me af te schrijven en ik merk dat ik er geen moeite mee heb om over mijn gezondheid te praten dus waarom zou ik er zo geheimzinnig over doen?

 Ik heb een verhaal dat ik jarenlang heb verstopt, onzichtbaar hield voor de mensen om mij heen om maar niet te laten weten hoe ziek en kwetsbaar ik mijn hele leven eigenlijk al ben.

Inmiddels ben ik gaan beseffen dat juist dit is wie ik ben, dat mijn diabetes en nierinsufficiëntie mijn fundament vormen van waaruit ik ben gegroeid en mijzelf heb ontwikkeld. De levenslange ziekenhuiservaring, tegenslagen en overwinningen hebben mij meer gevormd dan welke scholing, opleiding of werkervaring dan ook en daar ben ik trots op.

Je hebt geen opleiding of diploma nodig om chronisch ziek te zijn. Je wordt in het diepe gegooid en zonder enige kennis en ervaring heb je te zorgen dat je in leven blijft.

Ik wist wanneer ik lage bloedsuikers had nog voor kon lezen. Ik prikte mijzelf insuline voordat ik kon schrijven en ik wist precies welke pillen ik moest slikken nog voor ik kon rekenen.

Voordat ik groep 8 had afgerond had ik de kennis van een afgestudeerde diabetesverpleegkundige. Ik deed weddenschappen met de nachtverpleging met als target de nachtelijke controles te elimineren als ik mijn bloedsuikers op een tiende nauwkeurig in wist te schatten (dat heeft me een hoop ongestoorde nachten opgeleverd!).

Als mijn bloedsuikers ontregeld waren had ik vaak mijn eigen advies al klaar liggen. Ik werd er altijd weer moe van dat er eerst een arts gebeld moest worden. Verpleegkundige keerden altijd verbaasd terug na overleg gehad te hebben met de internist. "De arts gaf ons precies hetzelfde advies als wat jij had voorgesteld!" "Ja, Duh! Ik ken mijn eigen lichaam nog altijd het beste!" reageerde ik als 13 tot 16 jarige puber dan enigszins geïrriteerd.

Nadat ik dit een keer bij de internist had neergelegd en de verpleging weer aan de bel trok luidde zijn reactie dan ook: "Elisabeth, is een slimme meid, die kan dat prima zelf!" Vervolgens werd er dus alleen met mij overlegd zonder daar een arts bij te betrekken.

In de jaren daarna groeide mijn kennis op gebied van de nieren en nog voor ik mijn HAVO diploma op zak had, was ik mijn eigen dialyseverpleegkundige en onderhield ik mijn eigen apotheek.

Mijn jarenlange ervaring heeft ervoor gezorgd dat ik inmiddels met nog geen 30 jaar behoorlijk bewust in het leven sta. Ik heb voor mezelf op leren komen, ik ben zelfstandig, heb geleerd mijn eigen verantwoordelijkheid te nemen en mij proactief op te stellen.

Omdat ik constant bezig ben met mijn gezondheid en daar constant op wordt teruggeworpen beschik ik over een behoorlijke dosis zelfreflectie. Bloedsuikers te hoog of te laag? Wat heb ik anders gedaan waardoor die bloedsuikers zijn gaan schommelen en hoe kan ik dat veranderen?

Elke keer word ik op mezelf terug geworpen en word ik verplicht om mijn eigen handelen te beoordelen en verder uit te diepen om uit te zoeken waar ik mijzelf kan verbeteren om mijn gezondheid te optimaliseren.

Zelfreflectie is dan ook mijn tweede natuur geworden. Niet alleen als het gaat om mijn gezondheid maar ook in mijn werk en in mijn omgang met anderen. Ik ben niet bang om naar mijzelf te kijken omdat ik geleerd heb dat ik daar uiteindelijk verder mee kom.

Ik heb inmiddels geleerd dat het geen zin heeft om je afhankelijk op te stellen en dat ik de enige ben die er voor kan zorgen dat ik krijg wat ik wil en wat ik nodig heb.

Sinds ik weer aan het dialyseren ben, lijkt het alsof ik mijzelf weer heb gevonden. Alsof mijn leven 11 jaar heeft stilgestaan. Sinds mijn nieuwe nier, 11 jaar geleden ben ik op zoek gegaan naar mijzelf. Op zoek naar wie ik écht was gezond en wel, nu mijn lichaam functioneerde zoals "het hoorde" naar maatstaven van onze maatschappij. Op het moment dat ik hoorde dat de nier het niet meer deed, ben ik gestopt met zoeken en vond ik mijzelf.

Hoe stom had ik al die jaren kunnen zijn.....

Eenmaal van de schrik bekomen viel er een enorme last van mijn schouders.
Ik kon de situatie zonder problemen accepteren: So be it, het is goed zo.

Met een gezonde portie nieuwsgierigheid en de onbevangenheid van een jong kind begon ik aan een nieuw avontuur en een nieuwe fase van mijn leven: Het voelt als thuiskomen.

Aanpassingsvermogen

“The less you have the more you value it” 

 Het is stil in huis, Mijn huisgenoot, inmiddels ex-partner, doch goede vriend brengt op dit moment de honden uit logeren omdat hij 3 dagen weg gaat en ik morgen de hele dag in het ziekenhuis onder de pannen ben voor dialyse en onderzoek. Het is voor het eerst dat ik de verantwoordelijkheid voor de zorg en opvang van de honden volledig uit handen heb gegeven.

Het was zijn idee om de honden 3 dagen onder te brengen dus heb ik gezegd dat hij dat dan maar zelf ging regelen in het kader van zelfstandig worden en eigen verantwoordelijkheid nemen. Voor mij is het een leerpunt op gebied van grenzen stellen en loslaten.

 Afgelopen 3 dagen heb ik bij mijn moeder doorgebracht. Ze belde vrijdag met het spontane idee mij zaterdagavond na de dialyse op te halen, ik dan zondag en maandag bij haar kon blijven zodat ik dinsdag met mijn vader, die dan toch al naar het ziekenhuis zou komen, mee terug kon rijden. Ik vond het wel een goed idee. Ik heb er van genoten! We hebben getekend, gelachen en gepraat over waar mogelijk mijn basisangst verborgen ligt.

De angst voor shunts heb ik al bijgesteld van angst voor naalden naar een angst voor prikken maar voor mijn gevoel was ik er nog niet. De angst zit dieper dan dat. Volgens mij is het angst om beperkt te worden in mijn bewegingsvrijheid en de angst om niet te kunnen vluchten als ik mij bedreigd en onveilig voel.

Ik zie het gezicht van mijn moeder betrekken en ik vraag haar wat er is. Ze vertelt me dat ze een beeld voor ogen krijgt waarbij ik op 2 maanden leeftijd door 2 handen in bedwang wordt gehouden terwijl er door een ander paar handen een infuus in mijn hoofd geplaatst wordt.

Volgens mijn moeder lag ik te spartelen en te krijsen als een speenvarken en had zij er enorm veel moeite mee mij zo te zien liggen. Infusen prikken was sindsdien 1 grote ramp. Als kind ging ik compleet in de weerstand en raakte compleet overstuur als iemand mijn pols vast pakte om te bepalen waar het infuus geplaatst moest worden.

Later werd er vaak gewacht tot ik van vermoeidheid geen verzet meer kon bieden en pas nog veel later wilde de artsen wel wachten tot ik zelf aan gaf er klaar voor te zijn. Vanaf dat moment ging het een stuk beter. Toch blijft bij iedere opname het prikken van het infuus het moeilijkste moment. Ook al is er geen actieve weerstand meer, kan ik het toelaten om geprikt te worden, het moment dat het infuus gezet is stromen de tranen uit een onverwerkt verleden.

Zoals een verpleegster onlangs zo mooi zei: "Je hebt al je negatieve associaties verankerd in de infuusnaald en die komen weer boven als je ermee geconfronteerd wordt." Ik denk dat ze daar wel eens gelijk in zou kunnen hebben....

De verpleegster die mij dinsdagmiddag aansloot stelde ik op de hoogte van de pijn bij de katheterpoort die sinds zondag was opgekomen. De opening zag er wat rood maar verder niet onrustig uit dus de verpleegkundige besloot me aan te sluiten en de arts op de hoogte te stellen.

 Toen de arts de pleister van de insteekopening trok kwam er behoorlijk wat troep onder vandaan. Het was duidelijk gaan ontsteken. Er ontstond meteen paniek in de tent. Want ontstekingen en kwaadaardige beestjes daar zijn ze in het ziekenhuis niet zo happig op.

Aangezien al bloedverdunning was gegeven om te voorkomen dat mijn bloed in het dialyseapparaat gaat stollen moest er even overlegd worden wanneer ze de katheter zouden verwijderen. Dat kon nu echt niet langer wachten.

 Uiteindelijk is de dialyse afgebroken en hebben ze ter plekke en zonder verdoving de katheter verwijderd. Ik was al gewaarschuwd dat het zetten van de verdoving pijnlijker was dan het verwijderen omdat de katheter waarschijnlijk toch al helemaal los zat. Maar toch, het idee, de angst voor het onbekende. Ik merk dat ik die angst steeds vaker de baas kan zijn en toch blijft het spannend.

Toen een andere arts even keek hoe los hij zat trok ze hem er zo 5 cm verder uit zonder dat ik het in de gaten had. “Nog even diep inademen, en dan rustig uitademen zodat ik hem eruit kan halen” Zogezegd zo gedaan en voor ik het wist was hij eruit zonder dat ik er ook maar iets van heb gevoeld. Wat was ik trots op mezelf!

 Vervolgens heeft de arts 10 minuten de holle ader in mijn nek af staan drukken en de rest van de dialyse (die ze op de andere enkele katheter hebben voortgezet) lag ik met 2 liter water in mijn nek om de ader af te drukken.

 Om alle risico's op verdere ontsteking en bloedvergiftiging uit te sluiten mocht ik 2,5 uur later naar huis met een flinke voorraad antibiotica. Een kuur Flucloxacilline 500 mg, 4 keer daags gedurende 10 dagen. Met als kanttekening dat ik het niet samen kan innemen met mijn fosfaatbinders dus die moet ik maar even laten staan.

"Liever 10 dagen een te hoog fosfaat dan het risico op een bloedvergiftiging", aldus de arts . De komende dagen ook maar even op mijn eiwit intake letten en vlees- & melkproducten waar mogelijk te laten staan.....

Mijn dieetlijst blijft groeien.....

•  Suikerbeperking vanwege mijn diabetes, 
•  Beperkt groenten, fruit en noten vanwege het kalium 
•  Eiwitbeperking vanwege de fosfaten (en helemaal nu vanwege de antibiotica) 
•  Vet beperking omdat vet volgens diëtiste per definitie ongezond is 
•  Zoutbeperking vanwege het natrium 
•  Vochtbeperking vanwege de verstoorde vochthuishouding 

Gelukkig ben ik niet voor 1 gat te vangen....
Voor de suiker & koolhydraatrijke producten prikken we wel wat extra insuline
Van de diëtist trek ik me even niks aan,
Vlees- & melkproducten, ja daar kan ik nog wel wat inleveren,
En IJsklontjes zijn vanaf nu weer mijn beste vriend!
Kortom met een beetje pas- & meetwerk kom ik er wel uit.

Conclusie: "Wat voor een ander ongezond is is voor jou nu het beste om te eten!!"
Aldus de reactie van een vriendin en medisch collega.

 Dus, terwijl de hele wereld zich druk maakt over Zwarte Piet zit ik nu te genieten van mijn snoepgoed & kruidnoten. Lang leve Sinterklaas!"

WAjong & Werk

"Somethimes you just have to stop thinking and planning every little step. 
Just go in the direction your heart takes you" 

 Door telkens terugkerende ontstekingen van blaas- en urinewegen tijdens mijn studie, kampte ik met burn-out klachten en was ik genoodzaakt om mijzelf & de nier van mijn vader te beschermen en te stoppen met mijn studie dier- & veehouderij aan de HAS Den Bosch.

Mijn stufi werd gestopt en ik zat zonder inkomen.Na een periode lang solliciteren zonder aangenomen te worden ben ik er inmiddels wel achter dat je overal zelf verantwoordelijkheid voor moet nemen om aan werk & inkomen te komen want met afwachten en je afhankelijk maken van anderen heb ik op de arbeidsmarkt nog nooit iets bereikt.

In 2006 heb ik aangeklopt bij het UWV en een aanvraag ingediend voor een WAjong uitkering. Dit is een speciale uitkering voor mensen die van jongs af aan chronisch ziek en daardoor deels of volledig arbeidsongeschikt zijn.

Deze aanvraag voor de WAjong werd goedgekeurd, ik werd voor een deel arbeidsongeschikt verklaard, mijn studieschuld werd kwijtgescholden en ik kwam in een re-integratietraject van de NVN terecht. Door hen heb ik mij voor een deel om kunnen scholen tot hondengedragstherapeut. Onder het mom als ik nooit meer in staat ben om te werken kan ik in ieder geval mijn eigen honden een gedegen opvoeding bieden.

Langzaam aan en met de komst van mijn eerste eigen hond ontwikkelden zich voorzichtig de plannen voor een eigen hondenschool.

In de eerste jaren dat ik de uitkering had en niet kon werken omdat ik nog herstellende was van een burn-out (iets teveel hooi op m'n vork genomen na mijn tweede transplantatie) had ik voldoende tijd om mijn ideeën omtrent hondentraining en opvoeding op papier te zetten en uit te werken.
Nee had ik, ja kon ik krijgen.

Naast mijn WAjong uitkering heb ik van mijn hobby mijn werk gemaakt. In 2010 heb ik mijn hondenschool ingeschreven bij de KvK en meldden de eerste cursisten zich voor een cursus.

Inmiddels geef ik alleen nog privétrainingen sinds ik in 2012 steeds vaker moe en afgetakeld thuis kwam na de klassikale trainingen. Het koste mij teveel energie waardoor ik de rest van de dag vaak niet meer in staat was om wat anders te doen. Cursisten die zowel privétrainingen als groepslessen hadden gevolgd gaven mij daarnaast keer op keer terug dat ze mij in tijdens de privémomenten sterker vonden dan voor de groep.

Aangezien ik veel waarde hecht aan de kwaliteit van de lessen heb ik hier gehoor aan gegeven. Ik heb nog geen moment spijt gehad van deze keus en merk dat ik hier meer plezier aan beleef en dat het mij energie geeft. Het 1 op 1 werken met mensen en honden bevalt mij uitstekend!

 Ik kan mijn eigen uren bepalen en mijn eigen werktijden. Als ik me niet lekker voel werk ik een paar dagen niet (ik heb voldoende buffer) en hoef ik dat aan niemand te verantwoorden. Alle beetjes helpen.

Enige is dat ik voor waak dat ik qua extra verdiensten binnen de grenzen blijf om te voorkomen dat ik gekort wordt op mijn WAjong. Ja, dat houdt soms in dat ik klanten af moet wijzen en best wel een behoorlijke wachtlijst heb.

Ik kan het me nu ik dialyseer echt niet permitteren dat ik een deel van mijn WAjong moet inleveren omdat ik niet weet in hoeverre ik volgende week, maand of over een half jaar in staat ben om mijn werk te doen. In dat opzicht wordt je door het UWV niet echt gemotiveerd om risico's te nemen omdat er geen vangnet is op het moment dat je het op eigen kracht toch niet redt.

Sinds Juni 2013 word ik als Bikkel door de Bart de Graaff Foundation(BGF) ondersteund in de ontwikkeling van mijn bedrijf. De BGF helpt mensen met een levensbepalende beperking bij het starten van hun eigen bedrijf. Mijn sociale netwerk is sindsdien minstens verdubbeld! Het is zo gaaf te merken hoeveel mensen bereid zijn om te helpen en hun expertise in willen zetten om mij vooruit te helpen.

De tijd zal leren hoe de hondenschool zich in de toekomst verder zal ontwikkelen afhankelijk van mijn gezondheid en in hoeverre ik na transplantatie weer in de gelegenheid zal zijn om mijn werkzaamheden op te pakken en voort te zetten. Vooralsnog ben ik blij met ieder moment waarin ik de gelegenheid heb om mensen op weg te helpen in de omgang met hun hond.

Onverwachte wending

"It's not the strongest of the species, nor the most intelligent but the ones most responsive to change"

Charles Darwin 

Dat het leven onvoorspelbaar is,  daar ben ik inmiddels wel achter. Wennen doet het nooit!
Het ene moment loopt alles op rolletjes en het volgende moment wordt teruggefloten en staat je leven weer volledig op z'n kop, zoals vandaag.

Eigenlijk was ik niet van plan om vandaag te gaan schrijven. Soms lopen dingen echter anders dan verwacht. De dialyse afgelopen dinsdag ging goed en ik ging vol vertrouwen na het gesprek met de arts weer naar huis. Het was een lange dag geweest. Thuisgekomen, heb ik snel wat gegeten en ben naar bed gegaan. Ik was binnen no-time vertrokken.

Toen ik gisterochtend wilde gaan douchen en de pleister van de katheterpoort haalde, zag ik al dat er iets niet klopte. Één van de katheterpootjes was verzakt en de cuff die inmiddels onderhuids vast gegroeid had moeten zijn lag bloot onder de opening.

Ik vertrouwde het niet helemaal en belde de dialyse afdeling. Zolang het niet bloedde en het rustig bleef hoefde ik me geen zorgen te maken. Er zou een opdracht gemaakt worden dat er morgen (vandaag dus) eerst een arts naar de katheter moest komen kijken voordat ik zou worden aangesloten.

Inmiddels hebben 2 artsen de katheter gezien. De vooruitzichten zijn niet best. Beide artsen lieten me weten dat ze geen risico kunnen nemen en er binnen nu en snel een nieuwe katheter geplaatst moet gaan worden. Goed prima, was allang blij en opgelucht dat ze niet meteen over een shunt begon! Dat was voor mij al een hele opluchting.

Alleen...... dan wordt het ook weer duidelijk dat het ziekenhuis gebukt gaat onder de nationale bezuinigingen. Zo wordt het natuurlijk niet gebracht, maar het zal ongetwijfeld meespelen.

De artsen maakten mij voorzichtig duidelijk dat ze er wel de voorkeur aan om de katheter nu onder plaatselijke i.p.v. algehele narcose te laten zetten. Voor een operatie moet er weer een opname geregeld worden en moet er een heel team beschikbaar zijn om de operatie te kunnen uitvoeren waar bij een plaatselijke verdoving alleen een nefroloog en verpleegster nodig is die mij gerust kan stellen en kan ondersteunen.

Na een lang gesprek en de nodige tranen heeft mijn arts mij haar email adres gegeven. "Laat het bezinken, slaap er een nachtje over en laat me weten hoe we het voor jou zo aangenaam mogelijk kunnen maken...."

pffff.... daar lig je dan in de dialysestoel. Misselijk van de stress en spanning. Dit had ik even niet zien aankomen. Mijn veerkracht en aanpassingsvermogen worden -as we speak- weer even behoorlijk op de proef gesteld.....

Dagelijkse activiteiten

Alles wat je met plezier doet, kost je uiteindelijk minder energie

Ik heb weer een persoonlijk record verbroken!

Mijn nierfunctie is inmiddels minder dan 1%. Daar staat tegenover dat mijn dialyse efficientie 71% bedraagt. Niet optimaal maar dat willen ze nu gaan verhogen door een grotere kunstnier in te gaan zetten zodat er meer afvalstoffen aan mijn bloed kunnen worden ontrokken.

Het fosfaat blijft aan de hoge kant: 2.6, waar deze tussen de 0.7 en 1.6 zou moeten liggen. Medicatie is verhoogd en daarmee hopen ze ook dat als neveneffect mijn bijschildklierfunctie zal vertragen. Kortom er valt nog het één en ander te verbeteren en daar zal de komende maand aan gewerkt worden.

Naast alle medische activiteiten waar ik in een rustige week minstens 20 uur mee zoet ben (reistijd niet meegerekend) besteed ik mijn tijd aan de hondenschool. Met mijn hondenschool bied ik in totaal maximaal 8 uur in de week persoonlijke begeleiding aan eigenaren met betrekking tot de opvoeding, training en omgang met hun hond. Ik kom bij mensen thuis om ze te adviseren en basisvaardigheden aan te leren zodat ze hun pup de juiste begeleiding kunnen bieden in onze drukke maatschappij.

Het geeft mij energie als ik met mensen en honden aan de slag ben. Dit maakt dat ik in zekere mate nog in staat ben om naast de dialyse te werken. "Hoe hou je het vol?" is een veelgestelde vraag. Het blijft een kwestie van kiezen en de juiste balans tussen actie en rust vinden.

De keus om alleen nog dingen te doen die mij energie geven maakt dat ik ondanks mijn slechte nierfunctie behoorlijk actief ben. Honden trainen, koken, rusten, mijn favoriete tv programma's kijken, op stap met vriendinnen, inzicht houden in mijn patientendossier, wandelen met de honden, websites bouwen, mandalaś inkleuren, een goed boek lezen, uit eten. Niet alles tegelijk natuurlijk, maa ik trek er wel tijd voor uit. Allemaal aangename afleiding om te voorkomen dat ik tussen 4 muren ga zitten wegkwijnen.

Natuurlijk is het altijd weer zoeken naar de juiste balans. Wandelen met de honden, ja, tot op zekere hoogte levert het me energie op tot ik te ver en te lang wandel want dan weegt de energie die het mij oplevert niet meer op tegen de kosten.

Daarnaast is het ook een kwestie van planning. Wandel ik 's morgens met de honden dan red ik het niet om 's middags nog les te geven. Terwijl het omgekeerd wel kan. Ga ik 's morgens met de honden wandelen, dan zou ik 's middags nog best wt energie hebben om licht huishoudelijk werk te doen. Andersom is geen optie.

Zondag, gister en vandaag ben ik druk bezig geweest met het ontwikkelen van een vernieuwde website. Dan bruis ik van de energie en weet van geen ophouden, train ik tussendoor ook nog enthousiast even met mijn eigen honden en sta ik 's avonds in de keuken om een maaltijd te bereiden. Koken is voor mij ontspannen. Héérlijk! Daar kan ik na een lange dag echt van opknappen.

Als ik vervolgens onderuit gezakt op de bank plof om een favoriete tv serie te kijken slaat de rozigheid en vermoeidheid toe en moet ik stiekum toegeven dat ik wellicht iets teveel gedaan heb. Even een uurtje fysieke ontspanning waarna ik moe en voldaan naar mijn bed vertek en binnen no-time verzonken ben in een diepe slaap.

3J's - Wat is Dromen? 

Bijzondere ontmoeting

"When you stand and share your story in an empowering way, 

your story will heal you and your story will heal somebody else"

- Lyanla Vanzant- 

Vanmiddag werd ik zoals iedere week opgehaald met de taxi. Het bleek achteraf een bijzondere rit. Nadat ik was opgehaald kreeg de taxichauffeur een melding dat we nog iemand op moesten halen op weg naar het ziekenhuis. De taxi was al laat dus ik baalde al een beetje, hoopte dat ik nog op tijd zou zijn voor mijn afspraak. 

Degene die we ophaalde bleek een wat oudere vrouw op leeftijd. De taxichauffeur kende haar blijkbaar en liet haar vrijwel meteen weten dat ze er zoveel beter uit zag dan een paar maanden terug. "Prednison", was het antwoord. 

Mijn interesse was gewekt en al snel bleek dat mevrouw afgelopen mei een nier van haar zusje had gekregen. Ik vertelde haar dat ik onderweg was naar de dialyse. Het ijs was gebroken. "Jeetje, meis, zo jong al?" "ik weet niet beter," antwoordde ik. Het klikte meteen en ja met zo'n gemeenschappelijke deler was een gesprek vlot op gang. Daar kwam de taxichauffeuse niet meer tussen. Vol ongeloof luisterde ze naar onze levensverhalen. 

We spraken over onze ervaringen. Haar transplantatietraject, mijn "carrière". We bleken beiden via dezelfde internist in het Rijnstate in het Radbout terecht te zijn gekomen. Er zat alleen een paar jaar tussen. Op het moment dat zij vanaf de dialyse getransplanteerd werd, kwam ik in het radboud. Terwijl zij op weg was naar de arts die mij in het Radboud heeft ontvangen, ging ik naar de afdeling waar zij 5 jaar lang had gedialyseerd. Bijzonder dat juist hier onze wegen elkaar kruisten. Toen we uit de taxi stapten zei ze: "Meisje, het was een bijzondere rit, jij red je wel en ik zal je nooit meer vergeten!" 

Op zo'n moment is het even heel fijn je leven met iemand te delen die precies begrijpt wat je bedoeld. Bij wie je aan 1 woord, 1 blik, voldoende hebt. Voor even voel ik mij dan niet alleen en is het fijn om even iemand naast je te hebben staan die als geen ander weet hoe het is om nierpatiënt te zijn.