Levenservaring

"Ouder worden gaat vanzelf. Persoonlijk groeien is een keuze"

Ik merk dat ik het fijn vind om de dingen van me af te schrijven en ik merk dat ik er geen moeite mee heb om over mijn gezondheid te praten dus waarom zou ik er zo geheimzinnig over doen?

 Ik heb een verhaal dat ik jarenlang heb verstopt, onzichtbaar hield voor de mensen om mij heen om maar niet te laten weten hoe ziek en kwetsbaar ik mijn hele leven eigenlijk al ben.

Inmiddels ben ik gaan beseffen dat juist dit is wie ik ben, dat mijn diabetes en nierinsufficiëntie mijn fundament vormen van waaruit ik ben gegroeid en mijzelf heb ontwikkeld. De levenslange ziekenhuiservaring, tegenslagen en overwinningen hebben mij meer gevormd dan welke scholing, opleiding of werkervaring dan ook en daar ben ik trots op.

Je hebt geen opleiding of diploma nodig om chronisch ziek te zijn. Je wordt in het diepe gegooid en zonder enige kennis en ervaring heb je te zorgen dat je in leven blijft.

Ik wist wanneer ik lage bloedsuikers had nog voor kon lezen. Ik prikte mijzelf insuline voordat ik kon schrijven en ik wist precies welke pillen ik moest slikken nog voor ik kon rekenen.

Voordat ik groep 8 had afgerond had ik de kennis van een afgestudeerde diabetesverpleegkundige. Ik deed weddenschappen met de nachtverpleging met als target de nachtelijke controles te elimineren als ik mijn bloedsuikers op een tiende nauwkeurig in wist te schatten (dat heeft me een hoop ongestoorde nachten opgeleverd!).

Als mijn bloedsuikers ontregeld waren had ik vaak mijn eigen advies al klaar liggen. Ik werd er altijd weer moe van dat er eerst een arts gebeld moest worden. Verpleegkundige keerden altijd verbaasd terug na overleg gehad te hebben met de internist. "De arts gaf ons precies hetzelfde advies als wat jij had voorgesteld!" "Ja, Duh! Ik ken mijn eigen lichaam nog altijd het beste!" reageerde ik als 13 tot 16 jarige puber dan enigszins geïrriteerd.

Nadat ik dit een keer bij de internist had neergelegd en de verpleging weer aan de bel trok luidde zijn reactie dan ook: "Elisabeth, is een slimme meid, die kan dat prima zelf!" Vervolgens werd er dus alleen met mij overlegd zonder daar een arts bij te betrekken.

In de jaren daarna groeide mijn kennis op gebied van de nieren en nog voor ik mijn HAVO diploma op zak had, was ik mijn eigen dialyseverpleegkundige en onderhield ik mijn eigen apotheek.

Mijn jarenlange ervaring heeft ervoor gezorgd dat ik inmiddels met nog geen 30 jaar behoorlijk bewust in het leven sta. Ik heb voor mezelf op leren komen, ik ben zelfstandig, heb geleerd mijn eigen verantwoordelijkheid te nemen en mij proactief op te stellen.

Omdat ik constant bezig ben met mijn gezondheid en daar constant op wordt teruggeworpen beschik ik over een behoorlijke dosis zelfreflectie. Bloedsuikers te hoog of te laag? Wat heb ik anders gedaan waardoor die bloedsuikers zijn gaan schommelen en hoe kan ik dat veranderen?

Elke keer word ik op mezelf terug geworpen en word ik verplicht om mijn eigen handelen te beoordelen en verder uit te diepen om uit te zoeken waar ik mijzelf kan verbeteren om mijn gezondheid te optimaliseren.

Zelfreflectie is dan ook mijn tweede natuur geworden. Niet alleen als het gaat om mijn gezondheid maar ook in mijn werk en in mijn omgang met anderen. Ik ben niet bang om naar mijzelf te kijken omdat ik geleerd heb dat ik daar uiteindelijk verder mee kom.

Ik heb inmiddels geleerd dat het geen zin heeft om je afhankelijk op te stellen en dat ik de enige ben die er voor kan zorgen dat ik krijg wat ik wil en wat ik nodig heb.

Sinds ik weer aan het dialyseren ben, lijkt het alsof ik mijzelf weer heb gevonden. Alsof mijn leven 11 jaar heeft stilgestaan. Sinds mijn nieuwe nier, 11 jaar geleden ben ik op zoek gegaan naar mijzelf. Op zoek naar wie ik écht was gezond en wel, nu mijn lichaam functioneerde zoals "het hoorde" naar maatstaven van onze maatschappij. Op het moment dat ik hoorde dat de nier het niet meer deed, ben ik gestopt met zoeken en vond ik mijzelf.

Hoe stom had ik al die jaren kunnen zijn.....

Eenmaal van de schrik bekomen viel er een enorme last van mijn schouders.
Ik kon de situatie zonder problemen accepteren: So be it, het is goed zo.

Met een gezonde portie nieuwsgierigheid en de onbevangenheid van een jong kind begon ik aan een nieuw avontuur en een nieuwe fase van mijn leven: Het voelt als thuiskomen.