Aanpassingsvermogen

“The less you have the more you value it” 

 Het is stil in huis, Mijn huisgenoot, inmiddels ex-partner, doch goede vriend brengt op dit moment de honden uit logeren omdat hij 3 dagen weg gaat en ik morgen de hele dag in het ziekenhuis onder de pannen ben voor dialyse en onderzoek. Het is voor het eerst dat ik de verantwoordelijkheid voor de zorg en opvang van de honden volledig uit handen heb gegeven.

Het was zijn idee om de honden 3 dagen onder te brengen dus heb ik gezegd dat hij dat dan maar zelf ging regelen in het kader van zelfstandig worden en eigen verantwoordelijkheid nemen. Voor mij is het een leerpunt op gebied van grenzen stellen en loslaten.

 Afgelopen 3 dagen heb ik bij mijn moeder doorgebracht. Ze belde vrijdag met het spontane idee mij zaterdagavond na de dialyse op te halen, ik dan zondag en maandag bij haar kon blijven zodat ik dinsdag met mijn vader, die dan toch al naar het ziekenhuis zou komen, mee terug kon rijden. Ik vond het wel een goed idee. Ik heb er van genoten! We hebben getekend, gelachen en gepraat over waar mogelijk mijn basisangst verborgen ligt.

De angst voor shunts heb ik al bijgesteld van angst voor naalden naar een angst voor prikken maar voor mijn gevoel was ik er nog niet. De angst zit dieper dan dat. Volgens mij is het angst om beperkt te worden in mijn bewegingsvrijheid en de angst om niet te kunnen vluchten als ik mij bedreigd en onveilig voel.

Ik zie het gezicht van mijn moeder betrekken en ik vraag haar wat er is. Ze vertelt me dat ze een beeld voor ogen krijgt waarbij ik op 2 maanden leeftijd door 2 handen in bedwang wordt gehouden terwijl er door een ander paar handen een infuus in mijn hoofd geplaatst wordt.

Volgens mijn moeder lag ik te spartelen en te krijsen als een speenvarken en had zij er enorm veel moeite mee mij zo te zien liggen. Infusen prikken was sindsdien 1 grote ramp. Als kind ging ik compleet in de weerstand en raakte compleet overstuur als iemand mijn pols vast pakte om te bepalen waar het infuus geplaatst moest worden.

Later werd er vaak gewacht tot ik van vermoeidheid geen verzet meer kon bieden en pas nog veel later wilde de artsen wel wachten tot ik zelf aan gaf er klaar voor te zijn. Vanaf dat moment ging het een stuk beter. Toch blijft bij iedere opname het prikken van het infuus het moeilijkste moment. Ook al is er geen actieve weerstand meer, kan ik het toelaten om geprikt te worden, het moment dat het infuus gezet is stromen de tranen uit een onverwerkt verleden.

Zoals een verpleegster onlangs zo mooi zei: "Je hebt al je negatieve associaties verankerd in de infuusnaald en die komen weer boven als je ermee geconfronteerd wordt." Ik denk dat ze daar wel eens gelijk in zou kunnen hebben....

De verpleegster die mij dinsdagmiddag aansloot stelde ik op de hoogte van de pijn bij de katheterpoort die sinds zondag was opgekomen. De opening zag er wat rood maar verder niet onrustig uit dus de verpleegkundige besloot me aan te sluiten en de arts op de hoogte te stellen.

 Toen de arts de pleister van de insteekopening trok kwam er behoorlijk wat troep onder vandaan. Het was duidelijk gaan ontsteken. Er ontstond meteen paniek in de tent. Want ontstekingen en kwaadaardige beestjes daar zijn ze in het ziekenhuis niet zo happig op.

Aangezien al bloedverdunning was gegeven om te voorkomen dat mijn bloed in het dialyseapparaat gaat stollen moest er even overlegd worden wanneer ze de katheter zouden verwijderen. Dat kon nu echt niet langer wachten.

 Uiteindelijk is de dialyse afgebroken en hebben ze ter plekke en zonder verdoving de katheter verwijderd. Ik was al gewaarschuwd dat het zetten van de verdoving pijnlijker was dan het verwijderen omdat de katheter waarschijnlijk toch al helemaal los zat. Maar toch, het idee, de angst voor het onbekende. Ik merk dat ik die angst steeds vaker de baas kan zijn en toch blijft het spannend.

Toen een andere arts even keek hoe los hij zat trok ze hem er zo 5 cm verder uit zonder dat ik het in de gaten had. “Nog even diep inademen, en dan rustig uitademen zodat ik hem eruit kan halen” Zogezegd zo gedaan en voor ik het wist was hij eruit zonder dat ik er ook maar iets van heb gevoeld. Wat was ik trots op mezelf!

 Vervolgens heeft de arts 10 minuten de holle ader in mijn nek af staan drukken en de rest van de dialyse (die ze op de andere enkele katheter hebben voortgezet) lag ik met 2 liter water in mijn nek om de ader af te drukken.

 Om alle risico's op verdere ontsteking en bloedvergiftiging uit te sluiten mocht ik 2,5 uur later naar huis met een flinke voorraad antibiotica. Een kuur Flucloxacilline 500 mg, 4 keer daags gedurende 10 dagen. Met als kanttekening dat ik het niet samen kan innemen met mijn fosfaatbinders dus die moet ik maar even laten staan.

"Liever 10 dagen een te hoog fosfaat dan het risico op een bloedvergiftiging", aldus de arts . De komende dagen ook maar even op mijn eiwit intake letten en vlees- & melkproducten waar mogelijk te laten staan.....

Mijn dieetlijst blijft groeien.....

•  Suikerbeperking vanwege mijn diabetes, 
•  Beperkt groenten, fruit en noten vanwege het kalium 
•  Eiwitbeperking vanwege de fosfaten (en helemaal nu vanwege de antibiotica) 
•  Vet beperking omdat vet volgens diëtiste per definitie ongezond is 
•  Zoutbeperking vanwege het natrium 
•  Vochtbeperking vanwege de verstoorde vochthuishouding 

Gelukkig ben ik niet voor 1 gat te vangen....
Voor de suiker & koolhydraatrijke producten prikken we wel wat extra insuline
Van de diëtist trek ik me even niks aan,
Vlees- & melkproducten, ja daar kan ik nog wel wat inleveren,
En IJsklontjes zijn vanaf nu weer mijn beste vriend!
Kortom met een beetje pas- & meetwerk kom ik er wel uit.

Conclusie: "Wat voor een ander ongezond is is voor jou nu het beste om te eten!!"
Aldus de reactie van een vriendin en medisch collega.

 Dus, terwijl de hele wereld zich druk maakt over Zwarte Piet zit ik nu te genieten van mijn snoepgoed & kruidnoten. Lang leve Sinterklaas!"