Geduld

"Patience & Time do more than Strenght or Passion"
Jean de la Fountain

Wie regelmatig in het ziekenhuis komt, weet dat je een berg aan geduld nodig hebt om de wachttijden te kunnen overbruggen. De één wacht op een hoopvolle uitslag van de arts. De ander wacht gespannen op een naaste die op dat moment een zware behandeling of operatie ondergaat terwijl de tijd onbezorgd voorbij kruipt.

Wie geen geduld heeft, is in het ziekenhuis aan het verkeerde adres en zit binnen no-time zonder nagels, met versleten schoenzolen ongeduldig op een stoel te wiebelen of staart weemoedig naar een leeg pakje sigaretten in de veronderstelling al uren te zitten, terwijl er in werkelijkheid nog geen 20 minuten verstreken zijn.

Waar op andere momenten, buiten het ziekenhuis de tijd voorbij lijkt te vliegen, doet de klok in het ziekenhuis daar zelden aan mee. Deze klok lijkt zijn eigen tijd te kennen en overal ruim de tijd voor te nemen tot grote ergernis van menig wachtende bezoeker waarbij vermoedelijk de hartslag sneller slaat dan het tikken van de klok. 

Zo wacht ik nu al ruim een week op het verlossende woord van mijn arts wanneer ze mijn katheter wil gaan vervangen en mijn geduld raakt lanzaamaan een beetje op. Het blijkt lastig te zijn om de mensen te mobiliseren die nodig zijn om de ingreep uit te voeren. Ik baal als een stekker want ik voel me een stuk minder lekker. Ik heb cursisten af te bellen omdat ik minder lekker in mijn vel zit en nieuwe afspraken plan ik met een slag om de arm omdat ik niet weet waar ik aan toe ben.

Het is tot op het laatste moment de vraag wat en wanneer het gaat gebeuren. Of ze melden dat het nog een week gaan duren of ze vallen met de deur in huis en moet ik per direct beschikbaar zijn......

Ik vind het vervelend want ik kan mijn cursisten op dit moment ook niks beloven. Ik ga er nu dus maar vanuit dat ik voor meer informatie tot dinsdag moet wachten. Als ik eerder iets hoor, is dat mooi meegenomen.

Ondertussen gaat alles gewoon door. Om de tijd te doden speel ik Quizbattle (waarbij ik uiteraard de hulp van de verpleging inschakel), wordt tijdens het schrijven van dit blog mijn bloedsuiker gecontroleerd en wordt er een broodje kaas onder mijn neus geschoven vanwege een opkomende hypo. Er wordt hier goed voor me gezorgd. Dat mag ook wel eens gezegd worden.

Terwijl de tijd voorbij tikt, en het buiten donker wordt, wacht ik nog op een telefoontje van de cardioloog. Tevergeefs, daar zal ik morgen zelf achteraan moeten.

Mijn geduld is deze week aardig op de proef gesteld. Licht teleurgesteld kan ik voor nu even niets anders dan wachten tot de behandeltijd erop zit, ik afgesloten wordt, de taxi arriveert, naar huis en naar bed mag.

Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen....