Vooruitzichten

"Life is like a Rainbow.
You need both the sun and the rain to make its color appear"

De herfst is begonnen. Het druilige en donkere weer heeft nu niet bepaald een positieve invloed op mijn humeur. Mijn lage bloeddruk van afgelopen week doet daar nog een schepje bovenop. Moe duizelig, weinig concentratie en weinig inspiratie.

Het begint al donker te worden als ik naar de dialyse rijd. Stiekem had ik op een andere taxichauffeur gehoopt. Ik moet eerlijk bekennen dat ik zo mijn voorkeur heb. Deze maakte mijn humeur er niet beter op. In stilte kijk ik naar buiten tot we bij het ziekenhuis arriveren. Dan was de taxirit van afglopen zaterdag op de heenweg een stuk gezelliger.

Eenmaal in het ziekenhuis was ik dan wel weer blij met de verpleging die vandaag ingeroosterd stond. Mijn Eerst Verantwoordelijke Verpleger (VVE-er), normaliter herkenbaar aan zijn mooie grote bos met krullen.

Ik moest 3x keer kijken voor ik hem herkende.... Tijdens het aansluiten vraag ik hem voorzichtig of hij naar de kapper is geweest. "Ik wil er niet over praten!" was zijn resolute antwoord. Blijkbaar werd hij de hele dag al geplaagd met het feit dat zijn krullen waren verdwenen. We bleven er wat over geinen en grappen tot de arts kwam....

 "Mevrouw van Schaik, ons voorgestelde plan om een nieuwe thesiokatheter onder een flinke roes te laten plaatsen gaat niet lukken omdat we de mensen niet bij elkaar krijgen" "Help!" schiet er door mijn hoofd: "nu willen ze het zeker onder plaatselijke verdoving gaan doen....." Een flinke opluchting toen ze haar verhaal vervolgde "We hebben dus toch maar een OK gereserveerd. Enige is dat u dan volledig onder narcose moet, vindt u dat erg?" Het was dat ik vast lag anders was ik de lucht in gesprongen. Dit was wat ik nota bene al zelf had voorgesteld! Heb ik daar ruim 2 weken op moeten wachten? Anyway de datum is bekend. Dinsdag wordt de overgebleven dialysekatheter verwijderd en donderdag worden er 2 nieuwe geplaatst. Hopelijk zal ik me daarna weer snel beter voelen.

De duizeligheid en het gebrek aan eetlust daar kon de arts niet meteen een verklaring voor geven. Ik heb haar laten weten dat ik inmiddels het gevoel heb weer terug te zijn bij af. Me weer net zo beroerd te voelen als voor ik met dialyseren begon. Gisteren nog was ik zo slap als een vaatdoek. Moe futloos en duizelig na inspanning. Ik heb meerdere malen mijn bloedsuikers geprikt omdat ik dacht dat ik een hypo (lage bloedsuiker <4) had. Dit was echter niet het geval. Ik was het zat en heb vervolgens 2 koppen bouillon en water gedronken tot de duizeligheid over was met als gevolg dat ik in 2 dagen tijd ruim 2 kg ben aangekomen.

Donderdag zal voorafgaaand aan de dialyse extra bloed afgenomen worden om te kijken wat de bloedwaardes zijn en of daar wat mee gedaan kan worden.

Bij thuiskomst wachten heb ik 2 nieuwe aanmeldingen voor de hondenschool. Ik kan ze momenteel even niet in plannen en laat ze weten dat ik momenteel een wachtlijst van 3 weken heb. Begin december hoop ik weer plek te hebben.

Nu ik zo moe ben heb ik afgelopen week bewust rustige wandelplekken opgezocht met de honden op omdat ik niet de aandacht heb om mij volledig bewust te zijn van mijn omgeving. Even geen puf om rekening te houden met de acties van andere hondeneigenaren die zich vaak niet bewust zijn van de mogelijke consequenties van hun eigen acties.

Omdat ik geen energie heb om voor mezelf of mijn honden op te komen, wil ik de kans op conflicten het liefst vermijden en zoek ik een plek waar ik alleen mijn eigen honden in de gaten hoef te houden en tegelijkertijd tot rust kan komen.

 Ondanks alles wat ik niet kan, is er ook nog zo veel wat ik wel wil! Toch is mijn lijf degene die altijd de snelheid zal blijven bepalen. Eigenlijk is het maar goed dat ze mij 3x per week 4 uur in een stoel vastbinden want die verplichte rust heb ik echt wel nodig!

Racoon - Oceaan