Afterparty-Dip

"It's not the years that count in your life. Its the life in your years"
Abraham Lincoln

Na 2 dagen feest werd ik vanmiddag enigszins overvallen door een behoorlijk gevoel van confrontatie toen ik het ziekenhuis binnen liep. "Gaat het met je? je loopt zo te trillen" zegt 1 van de zusters als ik de zaal op loop. Ik haal mijn schouders op.

"Ik heb het koud, misschien dat het daardoor komt" mompel ik. Ze kijkt me met een scheve blik aan. Als ze de gordijnen dicht trekt komt de aap uit de mouw. "Ik hoop dat het vandaag eindelijk wel een keer goed gaat" zeg ik bezorgd. "Die stomme katheter heeft tot nu toe alleen maar lopen bokken en weerstand geboden sinds ze hem hebben ingebracht. Dat wil ik straks tijdens de visite van de arts bespreken en ja dat vind ik spannend."  Ik had natuurlijk al helemaal het scenario in mijn hoofd zitten dat de katheter wéér vervangen zou moeten worden. Da's het nadeel als je altijd van het ergste uit gaat (ook al weet je dat het achteraf dan vaak alleen maar mee kan vallen). Tel daarbij op dat ik moe ben en ja dan komt alles harder binnen en is het me al snel allemaal eventjes teveel. Kortom mijn emmertje was gewoon even vol.

"Heel begrijpelijk meis en je hoeft je ook echt niet altijd groot en sterk te houden. Jij bent ook maar een mens!" Door mijn tranen heen, pruttel ik nog wat tegen "Ik hou me niet groot en sterk en over het algemeen kan ik het prima accepteren, heb ik mij erbij neergelegd, zie ik de noodzaak er van in en kan ik er nog om lachen ook, maar nu, op dit moment, in deze situatie word ik wel even met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik hier loop te vechten voor mijn leven in een zaaltje met mensen die er wellicht nog slechter aan toe zijn dan ik terwijl ik gisteravond nog met 5 kerngezonde meiden in een restaurant de slappe lach had!"
Dat contrast is dan in één keer ineens wel heel erg groot!

Terwijl mijn taart wordt uitgedeeld word ik ingestopt met een warme molton en klets ik wat met mijn EVV'er over tv-series. Het apparaat houdt zich voor de verandering koest. "Blijkbaar heeft de drank de katheter goed gedaan" grapte ik. Alleen als ik overeind ga zitten slaat de boel op hol, dus ik blijf braaf liggen. Na een prettig en geruststellend gesprek met mijn arts krijg ik het voor elkaar om zonder problemen op mijn zij te gaan liggen en mijn ogen dicht te doen.

Ik denk aan alle familie en vrienden die er zondag en maandag waren voor mijn dertigste verjaardag. Afgelopen zondag een extra bijzondere dag omdat ik op die dag; 24 november precies 27 jaar geleden mijn eerste donornier heb ontvangen. Mijn moeder had een prachtig lied gemaakt. Daar kom je in onze familie tijdens een kroonjaar niet onderuit. Toch knap hoe ze alle headlines in in 5 coupletten had samengevat op de melodie van "Halleluja"

Al met al een verjaardag om nooit te vergeten. Dan realiseer ik me weer hoeveel lieve familie en vrienden ik om mij heen heb die altijd door dik en dun achter mij hebben gestaan en er ook voor mij zullen zijn in moeilijke tijden. Er verschijnt weer een glimlach op mijn gezicht.

Langzaam dommel ik weg op het inmiddels vertrouwde monotone zoemende geluid van mijn tevreden dialysemachine. We zullen het de komende 2 jaar toch samen moeten doen, dan kan ik hem maar beter te vriend houden....