Lachen is gezond

My favorite kind of pain:
"Laugh untill your belly hurts and then just a little bit more..."

Humor speelt een belangrijke rol wil je deze sh*t allemaal kunnen slikken. Het maakt situaties luchtiger, helpt relativeren, haalt de druk van de ketel, verbreekt spanningen en kan de situatie wat makkelijker maken. Lachen is gezond! Ik heb het bewezen, want ik ben er nog steeds.

Mijn moeder en ik hebben tijdens onze verblijven in het kinderziekenhuis heel wat afgelachen met tranen in de ogen en pijn in onze buik. Zo erg dat de apparatuur er van op hol sloeg, de verpleging in alle haast kwam aangerend en ik gierend van de lach vroeg om wat extra zuurstof terwijl mijn moeder blauw aanliep omdat ze haar lachbui niet kon verbergen.

Het mooiste moment was toen ik lag te wachten op mijn laatste niertransplantatie. Inmiddels was ik behoorlijk zenuwachtig en liep de spanning op. Mijn moeder die zag dat ik lag te piekeren, verbrak de stilte; "muis?" "hmm hmm" antwoordde ik. "Weet je die spin uit Harry Potter?" vroeg ze heel serieus. "Mam! Ik lig me hier op te vreten en jij maakt je druk om een spin uit Harry Potter!" "ja"was haar resolute antwoord. "Luister nou even..." ik zucht en en kijk haar enigszins geërgerd aan.

"Hoe zou die scène eruit hebben gezien als ze die spin rolschaatsen hadden aangetrokken?"

Even bleef het stil....... *proest*  Daarna een schaterlach die de stilte op de hele operatiekamer verbrak. Ik zag het beeld als helemaal voor me. De bloeddrukmeter sloeg op tilt en binnen no time stond er 3 man personeel rond mijn bed. 10 minuten later vertrok ik gierend van de lach de operatiekamer in. Dit hadden ze nog nooit eerder meegemaakt.

Terug van de operatie overhandigde mijn moeder de eerste kaart van hele goede vrienden. Toen ik 'm open maakte bleek dat ze de enveloppe gevuld hadden met confetti. Met een behoorlijk fikse buikwond gehecht met 43 nietjes, lag ik dubbel van de lach door alle confetti die door mijn hele bed verspreid lag. Ik ben er nog steeds niet uit of de tranen die toen in mijn ogen stonden veroorzaakt werden door het lachen of door de pijn.

 Nu ruim 10 jaar later, lig ik voor de zoveelste keer dubbel van het lachen in een dialysestoel naar aanleiding van een anekdote van één van de verpleegkundigen waarbij ik snakkend naar adem en met tranen in mijn ogen om wat extra zuurstof vraag.

Aan het eind van de behandeling vraag ik smekend of deze kliniclown even op kan houden met grappen maken want met een pols van 133 mag ik niet naar huis...

Met een glimlach denk ik terug aan al die verschrikkelijke lachbuien. Dit is één van de dingen waar ik sinds mijn vertrek uit het kinderziekenhuis in de andere ziekenhuizen gemist heb en waar ik onbewust naar op zoek ben geweest. Ik heb het hervonden; hier op de dialyseafdeling van het RadboudUMC.

Tranen gelachen - Guus Meeuwis