"Home is where the heart is"
Het is 00.30u. Van mijn goede voornemen om vroeg te gaan slapen komt niks meer terecht. Ik wil wel slapen maar het lukt me niet. Ik ben onrustig. Terwijl mijn bloedsuikermeter wordt gehaald, "like" ik de laatste succeswensen op Facebook. *piep* doet de bloedsuikermeter en het schermpje toont een waarde van 2.5. *Oeps*
Dat verklaart waarom ik niet in slaap kan komen. Ik drink een glas limo en krijg er een boterham komijnenkaas bij aangereikt. "Wil je alsjeblieft een fosfaatbinder halen? Die heb ik nodig als ik eiwitten eet" Zo helder ben ik dus nog wel. Een half uur later controleer ik mijn bloedsuikers opnieuw 2.1! Uhm....
Ik laat mijn goede vriend nog eens naar beneden lopen voor een las limo en dit keer een boterham met vruchtenhagel. Na deze tweede ronde voel ik mijn bloedsuiker weer stijgen, ik lees nog wat en zo rond half 2 val ik tevreden in slaap.....
Het is 6.30u als ik wakker wordt. Veel te vroeg voor mijn doen en ik kan wel raden waar het vandaan komt. Na een nachthypo word ik meestal skyhigh wakker. Dit keer met een waarde van 21.6. Ik lees nog wat, spring onder douche waar ik uitgebreid de tijd voor neem, want het zou wel eens de laatste douchebeurt voor de komende 3 weken kunnen zijn, ik kleed me aan en ga naar beneden waar diezelfde goede vriend als vannacht net terugkomt van de ochtendronde met de honden en mij verbaasd aan kijkt omdat ik zo fit beneden kom. Ik ben namelijk helemaal geen ochtendmens.
Vervolgens begint hij een heel verhaal dat ik een beetje nors en geïrriteerd af kap, deels vanwege mijn hoge bloedsuikers en deels omdat mijn fitheid niet wil zeggen dat ik nu een keer geen opstartproblemen heb. Ik heb gewoon even geen behoefte heb aan een hoop lawaai aan mijn hoofd. Terwijl de stilte terug keert, wacht ik op de taxi. Ik mag vandaag weer richting mijn tweede thuis....
Eenmaal in het ziekenhuis wordt mij een dialysestoel aangewezen. Nog geen 15 minuten later zijn de gordijnen dicht, staat mijn arts naast mijn bed en word de verdoving ingespoten. "Succes Elisabeth!"klinkt de stem van mij EVV'er die in een zaaltje naast mij zorg draagt voor zijn patiënten. Eigenlijk valt het allemaal reuze mee, al voel ik al wel weer de tranen opkomen. Ik kan er niks aan doen. De emotie die met het prikken gepaard gaat is er dus nog steeds. "Misschien is het toch verstandig als je eens met een psycholoog gaat praten" reageert mijn arts vriendelijk.
Ik antwoord haar dat het na al de jaren echt al een stuk beter gaat, maar misschien kan zo iemand mij inderdaad met het laatste beetje helpen. Ik hoor mijn hoofd zich er alweer mee bemoeien: "Niet doen! Je hebt nu een goed excuus om je tegen de shunt te blijven verzetten...."
Ondertussen snijdt de arts de katheter los -waar ik helemaal niks-nada-noppes van voel en voor ik het weet heeft ze 'm in haar hand. "Kijk dit is 'm" zegt ze, terwijl ze het slangetje voor m'n neus laat bungelen. Vervolgens staat ze 5 minuten de ader in mijn hals af te drukken. Na 3 maanden begin ik eindelijk een beetje aan haar te wennen. Ik doe echt mijn best, hoewel ik eerlijk moet toegeven dat mijn vorige arts nog regelmatig door mijn gedachten schiet.
Ik bedank mijn arts voor haar werk en weg is ze. Vervolgens mag ik nog een half uur met een zandzak in mijn nek blijven liggen.
Als ik klaar ben, bel ik de taxi en loop ik nog even naar de afdeling om te vragen hoe laat ik mij morgen moet melden. Op de gang word ik begroet door een verpleegster die mij herkent van een vorige keer. Vrolijk loop ik door naar de Poli. Ik kreeg vanmorgen een app van een lotgenootje die vandaag ook in huis was voor haar polibezoek. Ik begroet mijn vorige arts die ik halverwege ons gesprek binnen zie lopen om zijn volgende patiënt te roepen. Ik klets nog wat met mijn lotgenoot/collega voor zij geroepen wordt voor haar volgende afspraak.
Vervolgens weer terug langs de dialyseafdeling omdat ik mijn jas ben vergeten. Onderweg kom ik langs de verpleegpost. Op het whiteboard zie ik dat er 5 doelen staan geformuleerd. Op nummer 1: "Zie de patiënt als partner!" Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Zo zie ik het graag!
De hoofdverpleegster van de dialyse spreekt me nog even aan en vraagt me hoe het is gegaan. Met een tevreden gevoel en een glimlach loop ik zelfverzekerd naar de hoofdingang waar de taxi me ieder moment op kan pikken.
Het is goed zo. Ondanks alles begin ik mij hier al aardig thuis te voelen.....
Als ik in de taxi stap, kijk ik nog even om. Ik voel een liefdevolle glimlach opkomen. Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten