"Expect nothing and you will never be disappointed"
Ik schrok vannacht om 4 uur klaar wakker en hoe ik me ook wende of keerde ik kwam niet meer in slaap. De onrust gierde door mijn lijf en er leek van alles aan de hand. Artsen en verpleging schoten door mijn hoofd en pas rond een uur of 8 dommelde ik weer in slaap met muziek van Nick & Simon op de achtergrond.
Tegen half 10 werd ik wakker. Ik voelde mij ineens een heel stuk beter dan afgelopen week. Opgewekt kleed ik mij aan, ga naar benden begroet de honden en maak een ontbijt. Schuif achter mijn laptop om mijn mail en Facebok te checken. Tevergeefs.. Internet heeft weer kuren....
Als ik rond 11 uur de post van de deurmat wil halen hoor ik boven mijn mobiel af gaan. "Ziekenhuis" schiet er door mijn hoofd, nog voor ik boven ben. Pjotr onze kat ligt met zijn dikke lijf op de trui die ik gister aan had en daaronder gaat mn telefoon voor de laatste keer over.... Nummer onbekend zie ik nog net in het beeldscherm verschijnen.
Weer het sterke gevoel dat dit belangrijk is en mogelijk het ziekenhuis is. Terwijl ik toch echt geen belletje van ze verwacht. Nog voor het meldingsbericht binnenkomt, bel ik mijn voicemail. Aan de andere kant van de lijn klinkt de stem van mijn arts. Zonder het bericht volledig af te luisteren bel ik terug. Ze vraagt me of ik vanmiddag eerder kan komen dialyseren omdat er mogelijk eerder een plek beschikbaar is om mijn thesiokatheter voor dialyse te kunnen vervangen.
Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht. Ik maak nog net geen vreugdedansje maar antwoord enthousiast "tot straks!"
Ik bel de taxi om een vervroegde rit en bel 1 van mijn cursisten op om vanmiddag het voer voor onze honden op te halen. Als een half uur later alles geregeld is, belt de taxi aan.
Een uur na het telefoontje met de arts, ben ik in het ziekenhuis en lig ik aangesloten aan de dialysemachine. Nu is het wachten op de arts met haar definitieve plannen. Vol verwachting klopt mijn hart....
Nadat de dialysemachine vastloopt wegens stolling omdat er geen anti-stolling is toegediend ivm mogelijke verwijdering van katheter, komt de arts met het slechte nieuws dat de operatie toch niet kan plaatsvinden omdat er geen bed beschikbaar is....
Gedachten schieten kris-kras door mijn hoofd:
Geen bed betekent geen opname betekent geen operatie. Wel alle...... Hoe moeilijk is het om ergens een bed vandaan te halen! Hoe kan het dat er simpelweg geen plek is! Hoe kan het dat als ik vannacht met 40 graden koorts op de SEH beland dat er dan wel ineens een bed beschikbaar is! Dit is toch van de zotte! Mijn gezondheid gaat achteruit, ik moet cursisten afbellen omdat ik niet weet waar ik aan toe ben en door stress & spanning die deze onzekerheid met zich meebrengt moet ik daar in mijn dagelijkse activiteiten op inleven. Ondertussen laat het moment van operatie op zich wachten omdat ze of de mensen missen of geen plek kunnen regelen! Nu de machine vast loopt, deze opnieuw opgebouwd moet worden en nog 2 uur moet spoelen, ben ik pas klaar als de dienst van de arts voor bij is dus is er geen tijd om katheter te verwijderen want ja, daar zit de dienstdoende avond/nachtdienst ook niet op te wachten. En zo schieten er nog een aantal verwijtende en beschuldigende vingertjes richting de overheid met z'n zorgbezuinigingen in de vorm van gedachten door mijn hoofd.
Ik vertel mijn hoofd zich er niet mee moet bemoeien en doe mijn best om helder en bij de les te blijven zonder in paniek te raken. Ondertussen ventileer ik mijn gedachten zodat ik ruimte kan scheppen om informatie in te winnen zodat ik de situatie eerlijk kan inschatten. Ik wil mijn arts en de verpleging het voordeel van de twijfel geven. Ik weet dat mijn arts hier ook niks aan kan doen en ik geloof oprecht dat ze er alles aan gedaan heeft om deze kans te laten slagen.
Het is even niet anders en ja natuurlijk voel ik mij teleurgesteld, verdrietig en en machteloos. 300 ml bloed weggegooid omdat er geen antistolling is toegediend voor een katheter die uiteindelijk niet verwijderd gaat worden en geen operatie misschien eerder plaats had kunnen vinden dan gepland.
Misschien was ik deze keer gewoon even tè optimistisch.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten