Bejaardensoos

"Aging is not lost of youth but a new stage of opportunity & strength"
(Betty Friedan)

Onlangs was ik bij mijn oma op visite. Oma is kwiek en voor haar leeftijd behoorlijk bij de tijd. Ze woont zelfstandig, houdt contact met kinderen en kleinkinderen via Facebook en vertelde me in vertrouwen dat ze soms nog wel om half 12 's nachts patience zit te spelen op haar computer.
Ik moet er eigenlijk wel om lachen.

Buiten komt ze bijna niet meer. De buren doen haar boodschappen en af en toe nemen dochter- of zoonslief haar mee voor een uitje. Zo had papa haar onlangs nog door Amsterdam gereden nadat ze mijn broertje thuis hadden gebracht. Ze had er van genoten. Net als de keer dat we haar meegenomen hadden naar Zandvoort omdat ik zo nodig even alle gezondheidszorgen van mij af wilde laten waaien.

Oma schuifelt met rinkelende theekopjes op de rollator naar de woonkamer terwijl ze vertelt dat toen ze een tijdje terug in een rolstoel in de supermarkt was helemaal tureluurs werd van alle schappen gevuld met zoveel verschillende soorten producten dat ze niet snapte dat mensen zo goed wisten wat ze wilde hebben. "Ik vind het al moeilijk om op de naam van een product te komen nu ik zo weinig meer in de winkel kom en dan kun je in de supermarkt nog kiezen uit 5 verschillende merken!"

Ik begrijp oma. Ik knik en vertel haar dat ik tegenwoordig eens in de twee weken mijn boodschappen op internet bestel en  deze thuis laat bezorgen door de supermarkt. Het kost me teveel energie en het is me te zwaar om te tillen als ik voor meerdere dagen boodschappen doe.

"Wat zeg je lieverd?" Ik glimlach. Oma's gehoor begint haar in de steek te laten. Ik moet haar aankijken en goed articuleren. Het geeft niet, zulke kwaaltjes krijg je, als je de 91 bent gepasseerd.

"Lieverd" zegt ze terwijl ze haar hand op m'n schouder legt. "Oma wordt oud, mijn koppie wil nog wel..." zegt ze terwijl ze met de wijsvinger van haar andere hand tegen haar slaap tikt. "Maar mijn lichaam wil niet meer. Ik zou het allemaal nog wel willen, maar m'n gebrekkige lijf trekt het niet meer"

Ik kijk haar liefdevol aan. "Ik begrijp je oma, zo voel ik mij al mijn hele leven, iedere avond, soms zelfs de hele dag en ik ben nog niet eens half zo oud als u...."

Mijn stem klinkt inmiddels zacht en gebroken van vermoeidheid. Na een uur kletsen begin ik mijn concentratie te verliezen. Ik heb er al een reis van bijna 2 uur op zitten en ondanks dat ik nog niet eens zelf gereden heb, merk ik dat mijn emmertje vol is. "Je mag best even op bed gaan liggen om uit te rusten, lieverd" Antwoord oma meelevend. "'t logeerbed staat altijd klaar" Ik sla haar aanbod af. Ik ben bang dat ik dan niet op tijd wakker word of eenmaal opgestaan te gaar ben voor de rest van de middag. Zo zitten we nog even stilzwijgend naast elkaar. Als het tijd is om te gaan, staan we samen stijf op uit onze stoel, oma pakt me bij de arm en samen schuifelen we naar de voordeur.

Nick & Simon - Wijzer