Vlinders

"Every day may nog be good, but there is something good in every day"

Mijn oudste hond Maico heeft een vitamine B12 tekort.

Het was even slikken toen ik een jaar geleden te horen kreeg dat hij de rest van zijn leven injecties zou moeten krijgen om het tekort aan te vullen. Ik prikte mijzelf al minstens 4 keer per dag, de vingerprikken voor de glucosemetingen en regelmatig te prikken venapuncties uitgesloten en nu moest ik ook nog mijn hond eens in de 2 weken gaan prikken. Een confronterend moment aangezien ik gedurende mijn leven al genoeg met naalden en injecties in aanraking ben geweest.

Naast mijn ruimschootse ervaring met Infusen, venapuncties (in het gunstigste geval iedere 3 maanden, tijdens opnames soms iedere ochtend tijdens je ontbijt!), insuline injecties (al 27 jaar  waarbij de naaldjes ieder decennia een stuk korter werden) , vingerprikken (ik kan me de mesjes van 20 jaar geleden nog zó goed herinneren!), EPO-injecties (dat blijft toch een stap te ver om die mijzelf toe te dienen), trombose prikken (bij langdurige opnames), vaccinaties, griepprikken (ieder jaar weer die stijve arm)  kwamen daar nu ook nog vitB12-injecties bij. Niet voor mezelf maar voor mijn hond. Een schrale troost.

Elke keer als ik de injectie voor Maico pak en daar een lange blauwe naald op draai, schieten er vlinders door mijn hoofd. Ik glimlach. Het zal niet voor iedereen de meest voor de hand liggende associatie zijn maar voor mij zijn vlinders en naalden onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zie ik vlinders dan denk ik aan naalden en zie ik naalden dan denk ik aan vlinders. Je krijgt rare blikken als je als kind vertelt dat je in het ziekenhuis met vlindertjes geprikt wordt. Dan is het best even wennen als je in "het-grote-mensen-ziekenhuis" met "grote-mensen-naalden" wordt geprikt en je de vertrouwde vlindertjes los moet laten. Wat was ik blij toen ze op een moment besloten om weer vlindertjes te gaan gebruiken! Ik kon mij meteen een stuk beter ontspannen. Ik laat mijn gedachten en associaties voor wat ze zijn. De komende jaren ben ik toch van de venapuncties af nu ze het benodigde bloed uit mijn dialyse katheter kunnen halen. Ik kijk Maico aan, nu is het jouw beurt denk ik en ik roep hem bij me.

Maico komt ongedwongen en enthousiast naar me toe, terwijl ik de grote roze spuit in mijn handen heb. Het doet mij goed dat hij iedere 2 weken zonder krimp en met zoveel vertrouwen accepteert dat ik zijn nekvel beetpak en hem zijn injectie geef. Hij geeft zich volledig aan mij over en staat er relaxed en ontspannen bij als ik de vloeistof langzaam subcutaan toe dien.

Zou het mijn zelfverzekerdheid zijn door mijn de ervaring? Omdat ik als geen ander weet hoe het is om geprikt te worden? De liefde en de grootst mogelijke zorg waarmee ik de injecties zet? Ik weet het niet, maar ik ben wel enorm trots op dat mijn mannetje deze momenten zo makkelijk en soepel laat verlopen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Hij weet niet beter.....

Nick & Simon - Overwinnen