Jingle Bells

Na een week lang gespoeld te hebben op alarmen - Trust me, Jingle Bells is er niks bij - had ik me vandaag voorgenomen om stil te blijven liggen, zonder mijn hoofd te draaien, zonder hoesten, kuchen, gapen en vooral NÍET lachen. 3x raden waar de verpleging een spelletje van maakt....
Ik heb tot nu toe altijd verloren.....

Ok vandaag krijg ik een paar credits. Om de kansen op alarmen te verkleinen starten ze de behandeling op een rustige bloodflow deels om te kunnen wennen aan HDF-Online. Een dialysemethode waarbij ik substitutie-vloeistof (ultraschoon water) toegediend krijg om nog meer afvalstoffen te kunnen verwijderen.

Alles ging goed, de bloedflow werd nog wat opgehoogd omdat de katheterdrukken stabiel bleven ("ach joh, dat kan best!") en toen kwam de cliniclown van de afdeling binnen. "Niet lachen, niet lachen" dacht ik bij mezelf. Hij loopt naar me toe en laat een USB-stick aan een touwtje voor mijn neus bungelen. "Alsjeblieft, seizoen, 1,2,3 & 4!" zegt hij met een grote grijns. Hij vindt het een gebrek in mijn opvoeding dat ik die niet gezien heb, dus heeft hij ze voor me meegenomen. Als hij over de typetjes in de serie begint kan ik mijn gezicht niet meer strak houden en barst in lachen uit. *Pieeeeeeeeeeeeeeeeep!!* Echt waar! Als iets op deze afdeling een kort lontje heeft, is het wel mijn dialysemachine!

De bloedflow wordt weer lager gezet en even keert de rust terug op de afdeling. Ik krijg uitleg over Hemodiafiltratie(HDF) wat er veranderd is, waar ik op moet letten en wat ik extra op de controlelijst mag noteren. De verpleging geeft de bloodflow nog een draai. Ik vermaak me op mijn tablet. Wacht de visite van de arts af, we bespreken een aantal zaken en als ik niet veel later weer in een lachstuip verzeild raak, schreeuwt de dialysemachine weer moord en brand.

Ik vind het inmiddels wel mooi geweest. Zo gaat het nu al minstens 2 weken. In het begin kon ik er nog om lachen maar inmiddels begin ik mij toch wel zorgen te maken omdat al die alarmen de efficiëntie van de behandeling nu ook niet bepaald ten goede komt. Ik overleg mijn twijfels met de verpleging en we besluiten om het de volgende visite bij de arts aan te kaarten. Wellicht dat ze een foto kunnen maken om de ligging van de katheter te kunnen beoordelen en daaruit af te leiden of we op één of andere manier de alarmen kunnen verminderen. Het stelt me enigszins gerust. Met dat afwachten in de hoop dat het vanzelf over gaat, komen we ook niet veel verder...

 Als ik aan het eind van de behandeling weer naast mijn stoel sta, mijn laatste spullen opruim en nog wat na sta te kletsen en te lachen komt er nog eentje binnenlopen:

"Jemig! Elke keer als ik een dialysealarm af hoor gaan, zie ik jou voor me verstikt in één van je aanstekelijke lachbuien!"