Onverwachte wending

"It's not the strongest of the species, nor the most intelligent but the ones most responsive to change"

Charles Darwin 

Dat het leven onvoorspelbaar is,  daar ben ik inmiddels wel achter. Wennen doet het nooit!
Het ene moment loopt alles op rolletjes en het volgende moment wordt teruggefloten en staat je leven weer volledig op z'n kop, zoals vandaag.

Eigenlijk was ik niet van plan om vandaag te gaan schrijven. Soms lopen dingen echter anders dan verwacht. De dialyse afgelopen dinsdag ging goed en ik ging vol vertrouwen na het gesprek met de arts weer naar huis. Het was een lange dag geweest. Thuisgekomen, heb ik snel wat gegeten en ben naar bed gegaan. Ik was binnen no-time vertrokken.

Toen ik gisterochtend wilde gaan douchen en de pleister van de katheterpoort haalde, zag ik al dat er iets niet klopte. Één van de katheterpootjes was verzakt en de cuff die inmiddels onderhuids vast gegroeid had moeten zijn lag bloot onder de opening.

Ik vertrouwde het niet helemaal en belde de dialyse afdeling. Zolang het niet bloedde en het rustig bleef hoefde ik me geen zorgen te maken. Er zou een opdracht gemaakt worden dat er morgen (vandaag dus) eerst een arts naar de katheter moest komen kijken voordat ik zou worden aangesloten.

Inmiddels hebben 2 artsen de katheter gezien. De vooruitzichten zijn niet best. Beide artsen lieten me weten dat ze geen risico kunnen nemen en er binnen nu en snel een nieuwe katheter geplaatst moet gaan worden. Goed prima, was allang blij en opgelucht dat ze niet meteen over een shunt begon! Dat was voor mij al een hele opluchting.

Alleen...... dan wordt het ook weer duidelijk dat het ziekenhuis gebukt gaat onder de nationale bezuinigingen. Zo wordt het natuurlijk niet gebracht, maar het zal ongetwijfeld meespelen.

De artsen maakten mij voorzichtig duidelijk dat ze er wel de voorkeur aan om de katheter nu onder plaatselijke i.p.v. algehele narcose te laten zetten. Voor een operatie moet er weer een opname geregeld worden en moet er een heel team beschikbaar zijn om de operatie te kunnen uitvoeren waar bij een plaatselijke verdoving alleen een nefroloog en verpleegster nodig is die mij gerust kan stellen en kan ondersteunen.

Na een lang gesprek en de nodige tranen heeft mijn arts mij haar email adres gegeven. "Laat het bezinken, slaap er een nachtje over en laat me weten hoe we het voor jou zo aangenaam mogelijk kunnen maken...."

pffff.... daar lig je dan in de dialysestoel. Misselijk van de stress en spanning. Dit had ik even niet zien aankomen. Mijn veerkracht en aanpassingsvermogen worden -as we speak- weer even behoorlijk op de proef gesteld.....