Na een speed dialyse om 8u kon ik om 10.45u weg op weg naar Utrecht om mij aan te sluiten bij het dagje uit van de facebookgroep nier-getransplanteerden. een gezellige lunch en rondvaart door de utrechtse grachten om medische ervaringen, verhalen en gerelateerde onderwerpen te bespreken en de mensen uit de groep waarmee lief en leed gedeeld wordt nu eens in het echt te ontmoeten.
De eerste gezellige dag was al een succes en de tweede gezellige dag was wederom een feestje. Een hartelijke ontvangst in de winkel van sinkel door bekenden en onbekenden. "wie ben jij?" "Zij is de hondenfluisteraar", grapt mijn buurvrouw, die mij als 3-4 jaar oude kleuter uit het Sophia kinderziekenhuis kende en mij op een gegeven moment via facebook terug had gevonden. "oh zij! jij schrijft ook een weblog toch?" "ja, dat klopt, dat ben ik!"
De gesprekken komen makkelijk op gang en iedereen luistert vol aandacht en interesse naar elkaars verhalen. Herkenning, begrip, verbondenheid en eenheid. alsof we elkaar allemaal al jaren kennen. De sfeer is goed, ontspannen, er wordt gelachen, niemand kijkt raar op als er pillen tevoorschijn komen of als er aan tafel bloedsuikers of insuline gespoten wordt.
Er wordt een kaart geschreven voor één van de organisatoren die op het laatste moment ziek was en er helaas niet bij kon zijn. Iedereen leeft mee en kan zich de teleurstelling voorstellen als je lichaam je in de steek laat op het moment waar je zo naar uit hebt gekeken en waar je op hebt verheugd.
We stonden met z'n alle in de rij om een kaartje voor de rondvaart te kopen toen ik bedacht dat het eigenlijk wel heel apart is om zo met zijn allen midden in Utrecht te staan. 44 nier-getransplanteerden bij elkaar die aan alle kanten gepasseerd worden door mensen die zich daar helemaal niet bewust van zijn. Anoniem & undercover, onzichtbaar ziek. Als iedereen een been of arm had gemist, had iedereen waarschijnlijk omgekeken. Nu loopt iedereen gedachtenloos voorbij.
Niemand die even wordt herinnerd aan het belang van orgaandonoren en dat nagenoeg al deze mensen hun leven aan hun donor(en) en transplantatie(s) te danken hebben. Misschien is het wel logisch dat het zo weinig leeft, men wordt er simpelweg niet bewust mee geconfronteerd.
Nier-getransplanteerden, stuk voor stuk bijzondere mensen die positief in het leven staan en met elkaar kunnen lachen om de minder leuke kanten van het leven en die de steun en het begrip tonen voor mensen die daar nog wat meer moeite mee hebben. Dan is zichtbaar hoe flexibel iedereen er mee om kan gaan en zich aan kan passen aan de situatie. Zulke bijeenkosten maken je sterk, maken je er weer even van bewust dat je niet de enige bent en je hoeft je niet te verantwoorden als het eventjes niet meer gaat en het emmertje leeg is. Er hoeft niet altijd gepraat te worden. soms is het 'zijn' meer dan genoeg en zeggen blikken meer dan 1000 woorden.
Ik heb een fantastische dag gehad! Het klinkt misschien raar maar ik ging met een trots gevoel naar huis. Blij dat ik deel mag uit maken van zo'n leuke en lieve groep mensen. Zo'n nierziekte is misschien niet altijd even leuk en makkelijk maar brengt toch ook wel weer een heleboel moois zoals een dag als vandaag :)
De eerste gezellige dag was al een succes en de tweede gezellige dag was wederom een feestje. Een hartelijke ontvangst in de winkel van sinkel door bekenden en onbekenden. "wie ben jij?" "Zij is de hondenfluisteraar", grapt mijn buurvrouw, die mij als 3-4 jaar oude kleuter uit het Sophia kinderziekenhuis kende en mij op een gegeven moment via facebook terug had gevonden. "oh zij! jij schrijft ook een weblog toch?" "ja, dat klopt, dat ben ik!"
De gesprekken komen makkelijk op gang en iedereen luistert vol aandacht en interesse naar elkaars verhalen. Herkenning, begrip, verbondenheid en eenheid. alsof we elkaar allemaal al jaren kennen. De sfeer is goed, ontspannen, er wordt gelachen, niemand kijkt raar op als er pillen tevoorschijn komen of als er aan tafel bloedsuikers of insuline gespoten wordt.
Er wordt een kaart geschreven voor één van de organisatoren die op het laatste moment ziek was en er helaas niet bij kon zijn. Iedereen leeft mee en kan zich de teleurstelling voorstellen als je lichaam je in de steek laat op het moment waar je zo naar uit hebt gekeken en waar je op hebt verheugd.
We stonden met z'n alle in de rij om een kaartje voor de rondvaart te kopen toen ik bedacht dat het eigenlijk wel heel apart is om zo met zijn allen midden in Utrecht te staan. 44 nier-getransplanteerden bij elkaar die aan alle kanten gepasseerd worden door mensen die zich daar helemaal niet bewust van zijn. Anoniem & undercover, onzichtbaar ziek. Als iedereen een been of arm had gemist, had iedereen waarschijnlijk omgekeken. Nu loopt iedereen gedachtenloos voorbij.
Niemand die even wordt herinnerd aan het belang van orgaandonoren en dat nagenoeg al deze mensen hun leven aan hun donor(en) en transplantatie(s) te danken hebben. Misschien is het wel logisch dat het zo weinig leeft, men wordt er simpelweg niet bewust mee geconfronteerd.
Nier-getransplanteerden, stuk voor stuk bijzondere mensen die positief in het leven staan en met elkaar kunnen lachen om de minder leuke kanten van het leven en die de steun en het begrip tonen voor mensen die daar nog wat meer moeite mee hebben. Dan is zichtbaar hoe flexibel iedereen er mee om kan gaan en zich aan kan passen aan de situatie. Zulke bijeenkosten maken je sterk, maken je er weer even van bewust dat je niet de enige bent en je hoeft je niet te verantwoorden als het eventjes niet meer gaat en het emmertje leeg is. Er hoeft niet altijd gepraat te worden. soms is het 'zijn' meer dan genoeg en zeggen blikken meer dan 1000 woorden.
Ik heb een fantastische dag gehad! Het klinkt misschien raar maar ik ging met een trots gevoel naar huis. Blij dat ik deel mag uit maken van zo'n leuke en lieve groep mensen. Zo'n nierziekte is misschien niet altijd even leuk en makkelijk maar brengt toch ook wel weer een heleboel moois zoals een dag als vandaag :)
Phill Collins - Strangers like me
1 opmerking:
Heel mooi geschreven!!
Een reactie posten