Tanja leerde ons tijdens de tienermiddagen de basis over koolhydraten, vetten en eiwitten voordat we met z'n allen een restaurant bezochten (waar we met z'n allen tegelijk midden in het restaurant zonder genre onze insuline toedienden), gingen barbecueën of zelf gingen koken in het Ronald MacDonald huis iets verderop.
Tanja deed nooit zo moeilijk. Koolhydraten tellen? Zolang je ongeveer wist hoeveel er in een boterham (15), cracker(5) en een appel(ook 15) zat geloofde ze het wel. Voor de rest spraken we over koetjes & kalfjes, school en andere dingen die mij bezig hielden in het dagelijks leven.
Toen ze later op mijn 18e in het "grote-mensen-ziekenhuis" ineens serieus werden over koolhydraten tellen en koolhydraatratio vroeg ik mij af waarom dat nu ineens wel zo belangrijk werd. Ik denk dat ik dietisten vanaf dat moment minder leuk begon te vinden. Ik had al genoeg medisch personeel om mij heen die zich druk maakten over mijn lichaam en mijn gezondheid. Moest ik mij nu ook nog eens gaan laten vertellen wat ik wel en niet mocht eten?
Alles werd in hokjes gestopt en ineens werd eten een serieuze bezigheid waar ik over na moest gaan denken. Waarom? Ik hield van lekker eten en nu wilden ze dat ik mijn porties ging afwegen om te kunnen zien wat ik precies op een dag at zodat ze mijn spuitschema daarop af konden stellen. Het had niks met overgewicht te maken. Waarom nu ineens wel? Het ging toch al 15 jaar goed, oké mijn Hba1C was niet helemaal optimaal maar nog nooit was ik iemand, nouja op mijn moeder na, wat en hoeveel ik op een dag at.
Vanaf dat moment gaf ik om het jaar braaf een gemiddeld dagmenu zonder gekke uitzonderingen. De diëtiste rekende keurig uit wat ik aan voedingsstoffen binnen kreeg met standaard weer de aantekening dat ik meer melk moest gaan drinken. Melk, yuk, wie ooit verzonnen heeft dat je dat kon drinken.....
Ik kan me mijn laatste beker warme melk nog herinneren en eerlijk waar dat kwam door alle gaten in mijn hoofd weer naar buiten! Inclusief mijn oren!
Toen de diëtist van de dialyseafdeling afgelopen maand meteen weer met haar melkbetoog aan kwam zetten (Echt waar, ik ben van mening dat diëtisten de jehovas zijn binnen de hele zuivelindustrie) keken mijn moeder en ik elkaar dus al met pretoogjes en lachend wetende dat ze haar verhaal zou afsluiten met de mededeling dat ik meer melk moest gaan drinken.
Na een hele rij voedingsmiddelen gehoord te hebben die ik niet meer mag, vroeg ik als optimist dat ik dat allemaal wel snapte maar of ze mij dan ook een lijstje kon geven met producten die ik wel mocht eten of op zijn minst kon vervangen voor de producten die ik niet meer of minder mocht gaan eten.
Ik geloof niet dat iemand haar die vraag ooit eerder had gesteld aangezien ze mij enigszins beduusd, met opgetrokken schouders schaapachtig aan zat te kijken. Dus stelde ik zelf maar wat suggesties voor. Die tot mijn grote teleurstelling met de nodige "ja-maars" ontvangen werd. Niet bepaald motiverend dus.... Op de vraag of ze dan met een beter suggestie kon komen, kwam ze niet verder dan melk en magere yoghurt. Ons gesprek liep dus behoorlijk vast en na zo'n pijnlijke stilte raadde ze mij aan het boek "eten met plezier eens te lezen en stelde ze voor dat het misschien beter was als ze over een paar weken pas weer terug zou komen en ging ze weg. Ik was er meteen weer met mijn aandacht bij: Boek? Waar?
Als het over boeken gaat en helemaal over kookboeken heb je mijn aandacht! 2 dagen later zat ik tijdens de dialyse met het boek in handen en heb ik dat enthousiast en met veel plezier in 1 adem uitgelezen.
Dit boek richt zich hoofdzakelijk op voedingsadviezen voor dialysepatienten. In dit boek staat precies omschreven welke voedingsstoffen van invloed zijn en in hoeverre je daar rekening mee moet houden om de aanwas van de hoeveelheid afvalstoffen in je bloed zoveel mogelijk te beperken. Dialyse kan namelijk wel een deel van je bloed zuiveren maar lang niet alles! Nu weet ik dus alles (nouja bijna alles) over de rol van natrium, kalium, fosfaten & calcium in het lichaam, in welke voeding deze stoffen zich bevinden en welke risico's ze vormen indien ze in overmaat in het lichaam aanwezig zijn en hoe ik dat kan voorkomen.
Dit boek gaf nuttige en bruikbare tips over wat je wat je wel mag eten en adviezen voor vervangende producten en hoe je maaltijden op smaak kunt brengen met kruiden en specerijen in plaats van zout & suiker. Een inspiratie om met plezier te experimenteren met nieuwe mogelijkheden om een menu samen te stellen dat past binnen de beperkingen van een dialysedieet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten