Ik denk aan het telefoongesprek met mijn vader vlak voor de jaarwisseling. "Ik ga vragen of hij de nieren wil bewaren pap. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe ze eruit zien" uit ik mijn overpeinzingen. "Tsja..." antwoordt hij. "Waarom niet? Anders verdwijnen ze toch in de prullenbak".
"Nee! Dat kunnen ze toch niet maken!" zeg ik. "Waarom niet?" zegt mijn vader. "Nou, ze hebben me de afgelopen 27 jaar wel in leven gehouden! Die verdienen wat mij betreft een waardiger afscheid dan de prullenbak! Geef ze dan maar in een potje op sterk water dan begraaf ik ze wel in de tuin!" antwoord ik verontwaardigd. Alhoewel.....
In een flits zie ik mijn honden al enthousiast, vrolijk kwispelend en met stralende ogen naar binnen komen stormen; "Kijk eens wat ik gevonden heb mama!"
Stel je voor....
"Hier pap je krijgt hem terug!" "Huh wat?" "Je nier! De dokter heeft hem in een potje gestopt en voor me te bewaard. Je mag hem terug hebben hoor" antwoord ik met een grijns. Mijn vader grinnikt. "Das een privilege hoor! 't komt niet vaak voor dat mensen tijdens hun leven hun eigen organen onder ogen krijgen!"
De uroloog roept me binnen. Samen bekijken we de CT-scan. "Kijk, dat zijn je eigen nieren" zegt de arts terwijl hij met zijn vinger naar het beeldscherm wijst. "Nu daar iets verder naar beneden daar links bovenin zie je jouw rechter transplantatie nier en links...." Even wordt het stil. "Huh? Ik kan hem niet vinden! Even wachten..." De arts pakt de echo erbij. "Hmm, hier lijkt wel iets van een nier op zichtbaar te zijn" hij gaat weer terug naar de CT-scan. Nope, ik kan hem hier toch echt niet op terugvinden.....
"Mag ik je buik voelen?" "Tuurlijk". De nier van mijn vader is nog heel duidelijk te voelen en ligt vlak aan het oppervlak voorin mijn buik. Links lukt het hem niet om de nier te lokaliseren. "Ik zal even overleggen met het team wat we gaan doen. Met een beetje mazzel hoeft er maar 1 nier uit."
De arts legt me de ingreep uit en de mogelijke complicaties. Normaal weten we waar de organen liggen. In dit geval zullen we moeten zoeken. We voeren dit soort operaties zo'n 10 tot 15 keer per jaar uit. Op dit moment is de wachttijd zo'n 6 weken voor we je kunnen helpen. Gezien je omstandigheden zullen we zorgen dat het zo snel mogelijk gebeurd. Ik zal met het team overleggen en als ik meer weet laat ik het je weten"
"Ik heb nog 1 vraag" zeg ik. "Is het mogelijk om de nier te zien?" De arts begint te lachen. "Haha, dan zal ik je wakker moeten maken! Je kunt vragen of ze er een foto van willen maken. Dat zul je dan ter plekke moeten vragen want anders vergeten we het!"
Volumia - Afscheid
Geen opmerkingen:
Een reactie posten