Loslaten

"I cannot teach anybody anything

I can only make them think"
~Socrates~

En voor de tweede keer is de veneuze tesiokatheter niet goed vastgegroeid....
Toen ik vanmorgen op stond lag de cuff, het deel van de katheter dat onderhuids vast had moeten groeien 2-3 cm onder de insteek opening. Losgeraakt, tijdens een of andere rare draai in mijn slaap. Het stomme is, dat ik er helemaal niks van heb gemerkt!

2 uur later zit ik in het ziekenhuis en staan er 2 artsen verbaasd naar de situatie te kijken. Ze snappen er niks van hoe het kan dat de katheter 1,5 maand na plaatsing niet lijkt te zijn vastgegroeid. Terugleggen en vasthechten is geen optie. De artsen besprek mogelijke alternatieven. Nog een keer dit soort katheter gebruiken lijkt ze geen strak plan. Heel veel andere opties zijn er echter ook niet. Ze willen daarbij een blijvende oplossing en niet iets van tijdelijke aard. Ze besluiten eerst nog maar eens een foto te laten maken. In de tussentijd zullen ze overleggen wat er voor alternatieve mogelijkheden zijn.

Één van de verpleegsters biedt de arts aan om de losgeraakte katheter te fixeren en plakt lukraak wat pleisters over de insteekopening. Ik kijk haar verbaasd aan. De katheter kan nog alle kanten op. Als ik mij vannacht een keer beroerd omdraai ligt ie er helemaal uit....

Fixeren. Naar mijn mening is dat ervoor zorgen dat iets niet meer van zijn plaats komt ongeacht wat er gebeurd. Ik vraag de verpleegster wat extra pleisters. Haal haar stickers weg en laat zien wat mijn idee van fixeren is. Zorgvuldig draai ik de pleisters om de katheter voor ik de uiteindes op mijn huid vast plak. 6 pleisters later ligt de katether vast. Muur vast. Hij kan geen kant meer op. De verpleegster staat er met open mond naar te kijken. Ik glimlach. "Alsjeblieft, spoedcursus fixeren mocht het je ooit nog eens van pas komen"

Ik sta op uit de stoel. "Ik laat mijn spullen even liggen, ben toch zo terug" zeg ik terwijl ik de zaal uit loop om op de röntgenafdeling een foto te laten maken zodat de arts de ligging van de katheter kan beoordelen. 10 minuten later ben ik terug en is het wachten op de uitslag.

Het is gezellig op de afdeling. Iedereen wenst elkaar gelukkig nieuwjaar en af en toe komt er even iemand langs om te vragen wat er aan de hand is en hoe het met me gaat. Ze zijn er voor je, als je het nodig hebt, zelfs op de dag dat je eigenlijk niet aan de beurt bent. Het voelt veilig, vertrouwd en maakt dat ik het idee heb dat ik er niet alleen voor sta.

Als de arts komt, ben ik in het gezelschap van 1 van de verplegers. Het gezicht van mijn arts spreekt boekdelen. Ik weet genoeg. Rustig neem ik haar slechte nieuws in ontvangst. "De katheter ligt te hoog, hij moet eruit en je krijgt een nieuwe...". De verpleger legt een hand op mijn schouder. "Balen meis, sterkte!"

De arts wil me morgen nog op de dubbele lijn laten dialyseren. "Onderdialyseren op 1 lijn is geen optie. Nog 1 ronde en maandag gaan we zo snel mogelijk kijken hoe we dit op kunnen lossen. Hier kunnen we niet mee wachten. Desnoods zetten we je op de spoedlijst voor OK" vervolgt ze haar verhaal. We ronden het gesprek af en ik mag naar huis.

's middags belt de arts nog even op. De alternatieve katheter die ze in gedachte had, blijkt geen optie. Maandag heeft ze een gesprek met de vertegenwoordiger van een ander soort katheter. Als dat wat is, wil ze die gaan proberen. Ik vind het fijn dat mijn arts me zo goed op de hoogte houdt van de ontwikkelingen en haar plannen. Het is fijn te weten dat de mensen daar het beste met me voor hebben en er alles aan doen om mij de behandeling te bieden die het best bij mij past.