Een dagje ziekenhuis

“It's good to have an end to journey toward; 
but it is the journey that matters in the end” 

 Het is pas 8.00u als de taxi arriveert. Ik heb vandaag een druk dagje in het ziekenhuis voor de boeg. Diverse gesprekken met verpleegkundigen, internisten en 's middags weer dialyseren. De agenda van een nierpatient en diabeet maakt overuren. Niks geen vakanties, altijd 24u per dag in dienst van je eigen lichaam. Huishouden en werk vormen dan ook maar een klein onderdeel van mijn dagelijks leven.....

 Drie jaar geleden ben ik een kleinschalige hondenschool begonnen. Ik help mensen waar nodig met advies en training met betrekking tot de opvoeding en omgang met hun pup of (half)volwassen hond. Naast mijn volledige WAJONG-uitkering verdien ik op die manier een leuk extraatje om mijn eigen honden te onderhouden en leuke dingen met ze te doen.

De afgelopen weken zijn, gezien de omstandigheden, de activiteiten van mijn hondenschool een beetje naar de achtergrond verdwenen. Op dit moment is mijn gezondheid weer mijn fulltime job en is de hondenschool een leuk bijbaantje.

 Inmiddels heb ik een gesprek met de diabetesverpleegkundige, de internist en de nefroloog achter de rug. We hebben gesproken over de invloed van dialyse op de bloedsuikers, hoe ik de hogere waardes aan het eind van de middag kan aanpakken en met de nefroloog een gesprek gehad over de mogelijkheid voor transplantatie. 

Helaas kom je niet zomaar op de wachtlijst en zullen er eerst een boel onderzoeken moeten gebeuren om te kijken of je geschikt bent. Het scheelt dat ik al een aantal onderzoeken gehad heb voordat ik geopereerd werd. De rest van de onderzoeken zullen mettertijd plaatsvinden. Al met al zal ik toch rekening moeten houden dat het nog minstens een jaar zal duren voor ik getransplanteerd kan worden. Tot die tijd zal ik moeten blijven dialyseren...

 Nick & Simon - Kijk Omhoog 

 Facebook: Sinds de afgelopen weken lijkt de tijd vaak stil te staan en draait alles om overleven. Als ik vandaag na 7 uur met een leeg hoofd uit het ziekenhuis kom, compleet gezuiverd van emoties en gedachten schrik ik haast van alle drukte en hectiek om mij heen een vraag ik mij serieus af waarom iedereen zo'n haast heeft en zich totaal niet bewust lijkt van het leven en het huidige moment....... 

Alsof het allemaal zo vanzelfsprekend is.....