“you
can't control everything , sometimes you just need to relax and have
faith things will work out.
Let
go a little and just let life happen”
Ik denk terug aan de man dat in het ziekenhuis tegenover mij op de afdeling lag. Toen ik terug kwam van mijn ik meen mijn eerste dialyse zat er een meneer ik schat met een leeftijd van ongeveer 50-55 jaar keurig in pak naast het het bed schuin tegenover mij. De meneer had een telefoon aan zijn oor terwijl hij ondertussen driftig op het toetsebord van zijn laptop zat te typen. Hij leek zich weinig bewust van zijn omgeving en had volgens mij niet in de gaten dat er nog iemand met bed en al op de zaal was gearriveerd. Af en toe keek hij geergerd naar het infuus in zijn hand en de paal met vocht die eraan vast zat. Het was duidelijk dat hij het niet eens was met zijn huidige situatie. Ik kreeg de indruk dat de man er moeite mee had dat zijn gezondheid hem de regie uit handen had genomen en dat hij dat had moeten bekopen met een ziekenhuisopname.
11
jaar geleden zat ik in hetzelfde schuitje. Net getransplanteerd,
begonnen aan een nieuw leven waarin je haast het idee hebt dat je
onverwoestbaar bent. Ik was vol vertrouwen en met goede moed aan een
studie begonnen en genoot van het studentenleven tot na ruim een jaar
de eerste blaasontstekingen de kop op kwamen steken......
De
infecties kwamen vaak acuut, met hevige klachten en in een
vergevorderd stadium omdat ik vanwege de transplantatie afweerremmers
slik die mijn hele imuunsysteem platleggen om afstoting te voorkomen.
Dan komt de koorts en dan kun je je meteen melden op de eerste hulp
om de volgende 3 dagen vast te zitten aan een antibioticainfuus om de
boosdoener te bestrijden. Een paardenmiddel waar je in eerste
instantie zelf eerder van af- dan opknapt en waar je eenmaal thuis
alsnog minstens 2 weken voor nodig hebt om van te herstellen.
Niet
weer die gezondheid die zich met mijn zaken en mijn leven komt
bemoeien op momenten dat ik er echt niet op zit te wachten. Ik ging
behoorlijk in de weerstand en wilde mijn lijf laten weten dat ik mij
niet onder de duim liet krijgen.
Ik
wilde dolgraag studeren en bewijzen dat ik met de nieuwe nier weer
alles kon en onverslaanbaar was. Ik wilde mijn ouders niet
teleurstellen en ik wilde ook niet dat mijn medestudenten mij een
aansteller zouden vinden of zouden denken dat ik de kantjes er vanaf
liep. Dus ik hield mij groot en sterk. Nam nauwelijks tijd om ziek te
zijn, laat staan uit te zieken want daar liet het studierooster en de
enorme berg studiestof gewoon geen ruimte voor. Eigenwijs als ik was
sloeg ik alle signalen van mijn lichaam in de wind en vocht ik tegen
mijn eigen lichaam.
Tevergeefs,
hoe harder ik vocht en weerstand bood tegen mijn eigen grenzen des te
harder werd ik terug gefloten en kwam de man met de hamer weer langs
om mij duidelijk te maken dat ik dingen moest veranderen om mijzelf
en mijn lichaam te beschermen met als gevolg dat ik bijna 2 jaar lang
iedere tentamenweek in het ziekenhuis lag. De studiedruk en de
opbouwende stress waren gewoon te groot. Na veel weerstand, onmacht
en frustratie besloot ik met mijn studie te stoppen.....
Ik
moest leren mijn lichaam te accepteren en vooral leren om naar de
signalen van mijn lichaam te luisteren wilde ik optimaal van mijn
leven te kunnen genieten en eruit kunnen halen wat er in zit. Ik
moest leren mijn eigen tempo te bepalen zonder mij aan te passen aan
de verwachtingen en snelheid van anderen die ten koste gingen van
mijzelf.
Het
was tijd om op zoek te gaan naar mijzelf en naar hetgeen wat ik nodig
heb om in deze maatschappij van haast en presteren te kunnen
overleven....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten