Vertrouwen

"When someone is going through a storm, your silence presence is more powerfull 
then a million empty words"
Thema Davis

Het begint al te schemeren, huizen razen langs mij heen en af en toe schijnt er een licht van een tegemoetkomende auto in mijn gezicht. Gedachteloos laat ik mij door de taxi naar huis rijden. Moe van de dialysebehandeling en alles wat er vanmiddag gebeurd is. Ik dut wat weg, de vermoeidheid slaat toe en ik wordt mij bewust van de brok die zich in mijn keel vormt terwijl ik de tranen door slik die ik op voel komen. Alles om mij heen lijkt te vervagen behalve het geluid van de radio.

Volumia - Er is altijd een weg

Mijn hoofd vult zich ineens met gedachten en herinneringen.

Ik heb enorm veel artsen en medisch personeel gezien. Het is echt niet altijd makkelijk geweest en mijn vertrouwen in mensen is mede hierdoor behoorlijk op de proef gesteld. Ik Moest regelmatig van arts veranderen en met de één kon ik het beter vinden dan met de ander. Het maakt dat ik vaak in eerste instantie wat afstandelijk ben en ruimschoots de tijd neem om in te kunnen schatten wie ik voor me heb. Dat maakt dat de meeste artsen niet zo goed hoogte van mij kunnen krijgen omdat ik weinig van mijzelf laat zien.

Inmiddels heb ik wel geleerd dat het belangrijk is om constant je eigen verhaal duidelijk te hebben en het keer op keer moet herhalen om te voorkomen dat er misverstanden ontstaan of dat men zijn of haar eigen plannen trekt.

Natuurlijk zal het ziekenhuis nooit dingen doen of ingrepen verrichten zonder jouw toestemming. Echter komt er soms zoveel op je af dat je het gewoon even moet laten bezinken voor je overhaaste beslissingen neemt waar je achteraf misschien wel spijt van krijgt.

Hoe vaak artsen mij al niet hebben gebeld met slechte berichten en dat ik vroeg of ik een uurtje later terug kon bellen om het verder te bespreken. Dan had ik even de tijd om het bericht te laten bezinken, erover na te denken en vragen op te schrijven. De meeste artsen hebben daar geen enkel probleem mee.

~

Na het Sophia kinderziekenhuis ben ik via het Erasmus MC, het Jeroen Bosch ziekenhuis in Den Bosch en het Rijnstate in Arnhem in het UMCN St Radbout terecht gekomen. De ziekenhuizen waren in basis prima, maar ze misten iets waardoor ik mij nooit meer zo op mijn  gemak heb gevoeld als tijdens mijn kinderjaren in het Sophia Kinderziekenhuis. Het UMCN bracht daar verandering in. Om de één of andere reden voelde ik mij in het Radboud al vrij snel op mijn gemak.

Ik mocht in mijn handjes knijpen om een toegewijde en betrokken arts te treffen die naast de medische kennis ook een coachende rol op zich nam om mij door deze onzekere tijd heen te helpen. Eindelijk iemand waarbij ik mij meteen veilig en vertrouwd voelde om mijn vragen te stellen en mijn zorgen voor te leggen. Een arts die mij op elke vraag duidelijke en heldere antwoorden terug wist te geven waar ik iets mee kon en die mij het vertrouwen gaven dat ik nodig had.

Ondanks alle slechte berichten die hij mij te brengen had, gaf hij me hoop. Door zijn duidelijke briefing wist ik waar ik aan toe was en wat ik kon gaan verwachten. Iemand die mij met beide benen op de grond hield, bij wie ik mijzelf kon blijven, de rust kon bewaren en daardoor bewuste keuzes heb kunnen maken omtrent mijn behandeling.

~

Het is lang geleden dat ik een arts heb gehad die daar toe in staat was en het deed me ook echt pijn te horen dat hij mij over moest dragen aan een andere arts. Juist op dit oment waarin er zoveel gebeurd, er levensbepalende beslissingen moeten worden genomen waarbij ik juist de steun kan gebruiken van iemand die mij begrijpt, achter mijn keuzes staat en die ik kan vertrouwen.